บะหมี่เบตง ลุงริมคลองประปา

จากถนนประชาชื่น เลี้ยวแยกไฟแดงประชานิเวศน์ 1 ไปวัดเสมียนนารี ข้ามสะพานมาชิดซ้ายทันที เลี้ยวซ้ายเลียบคลองประปาไป ขับไปเรื่อยๆ เลยร้าน "สุคนธา" ร้านอาหารเก่าแก่ย่านนี้ไปนิด

มองขวามือไว้ "บะหมี่เบตง" เข็นรถมาเปิดร้านอยู่ใต้ต้นไม้บนฟุตปาธแถวนั้น

ถ้าไม่ใจร้อน ขับรถช้าๆ นิดคอยสังเกตไว้ หาไม่ยาก

ว่าไปก็ไม่ใช่ร้านรวงอะไรหรอก เป็นรถเข็นเก่าๆ บรรทุกตู้ก๋วยเตี๋ยวพร้อมหม้อลวกเส้นมาจอดอยู่โคนต้นไม้ต้นหนึ่งแถวนั้น ตั้งโต๊ะเก้าอี้ง่ายๆ สองสามตัวให้คนมานั่งกิน วันไหนเก้าอี้ก็ไม่พอก็ยืนกินกันไป

ขับรถผ่านมาในช่วงเวลาคนส่วนใหญ่หิว เช่นเที่ยงๆ จะเป็นคนมุงตู้ก๋วยเตี๋ยวอยู่ข้างถนน

จดยอดกันยาวเหยียดจนหาที่จอดยาก โดยเฉพาะแท็กซี่สารพัดสีจอดเป็นแถวเป็นแนว

ส่วนใหญ่เป็นผู้คนในเสื้อฟ้าไปมุงตู้ก๋วยเตี๋ยวพุดคุยกันอยู่แล้วนั้น

นั่นแหละ "บะหมี่เบตง ประชานิเวศน์" ที่เล่าลือกัน

ว่าไปแล้วไอ้กระผมเองขับรถผ่านแถวนั้นแทบทุกวันมา 30 กว่าปีแล้ว แม้จะย้ายบ้านใหม่แต่เส้นทางจากบ้านมา "มติชน" ยังต้องผ่านเส้นนี้เหมือนเดิม

ไม่ได้สังเกตหรอกครับรู้แต่ว่าแถวนี้มีร้านอาหารมาเปิดกันมาก ช่วงค่ำเป็น "ร้านเหล้า" ช่วงเช้า-กลางวันเป็น "ร้านรถเข็น" หรือ "รถปิกอัพ" คนมาจอดขายกัน

มารู้จักให้เหลียวหา "บะหมี่เบตง" เอาตอนที่ "เจ้าคุณเอก-อภิสิทธิ์ ธีระจารุวรรณ" เขียนแนะนำไว้ในเฟซบุ๊ก ด้วยเสียงชื่นชมชนิดอร่อยเหลือเชื่อ

ที่จำได้คร่าวๆ ตอนที่อ่าน เฟซบุ๊กเจ้าคุณเอก คือ "บะหมี่ทำเอง เหนียวนุ่ม หมูแดง หมูกรอบทำเองด้วยวิธีโบราณคือย่างด้วยเตาถ่าน ทำให้หอมควันไฟต่างจากที่อื่นที่ใช้หม้ออบไฟฟ้า เสียบรรยากาศศิลปวัฒนธรรม หรืออะไรทำนองนั้น"

ได้ยินแบบนี้ประสาคนชอบลองชิมของอร่อยก็ "ขึ้นเลย" ซิครับ

แต่ก็ขับรถเหลียวมองอยู่เนิ่นนาน ด้วยเวลาที่ผ่านไม่ค่อยจะสัมพันธ์กับเวลาหิวเสียที อีกทั้งบางคราวนึกมาแต่ไกลว่า "ไม่หิวก็จะลองว่ะ" เอาเข้าจริง ไม่มีที่ว่างข้างถนนแถวนั้นให้จอดรถซะงั้น

เกิดอาการพลาดไปพลาดมาไม่ลงตัวสักที

มาตั้งใจมากๆ อีกทีตอนที่อ่านเจออีกครั้งในเว็บไซต์ "ประชาชาติธุรกิจออนไลน์"

คนเขียนนี่สุดยอด เล่าซะคนอ่านน้ำลายแทบหยด ด้วยความอยากลองฝีมือ "คุณลุง" ที่ใส่ใจทุกขั้นตอนก่อนจะเป็น "บะหมี่เบตง" ตำรับแก

แต่แม้จะน้ำลายซึมมุมปากแค่ไหน มาถึงแถวร้าน "คนชุดฟ้ามุงตู้ก๋วยตี๋ยว" ทีไร ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสักที

กระทั่งวันหนึ่งว่าไปเมื่อเช้าที่ฝนเพิ่งซานี้เอง

ขับรถออกจากบ้านสายแล้ว มองร้านข้าวแกงเจ้าประจำไม่เปิดขาย คงประเมินแล้วว่าในแฉ่ทั้งวันอย่างนี้ ไม่คุ้มกับลุกขึ้นมาแกงๆ ผัดๆ หลายอย่างวางไว้รอคนกินแน่

ใครจะตากฝนออกมา

ด้วยเหตุที่ร้านที่แวะตามความเคยชินดันไม่เปิด เลยต้องใช้ความคิด นึกถึงร้านที่ควรจะแวะ

เลยมาถึงหน้าร้าน "บะหมี่เบตง" ตอน 10 โมงกว่าๆ คนยังไม่แน่น และที่จอดรถพอเหลือไว้รอ

เป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุด

"บะหมี่เกี๊ยวน้ำ" คือชามทดลอง

แต่พอแท็กซี่ที่มาทีหลังสั่ง "บะหมี่แห้ง" เห็นแล้วเกิดความรู้สึกว่า "สั่งผิด" น่าจะเริ่มด้วย "แห้งชาม น้ำชาม" ด้วย "แห้ง" ก่อนมากกว่า

เพราะ "บะหมี่น้ำ" ที่สั่งมา "ชามเดียวก็หมดโอกาสเหลียวแลชามอื่น" เพราะปริมาณบะหมี่ไม่น่าจะน้อยกว่าสองชามหากเป็นร้านทั่วไป

ชามเดียวอิ่มตื้อ ด้วยความรู้สึกเห็นด้วยกับ "เจ้าคุณเอก"

เสร็จแล้วเดินกลับรถด้วยความคิดเสียดายว่า "น่าจะแวะมาในวันที่กินได้มากกว่านี้"