อยากระบายอึดอัดมากกกก ถ้าใครเป็นเหมือนเราช่วยบอกหน่อยว่าคิดอย่างไร

....เรื่องมีอยู่ว่า ปัจจุบันเราได้แต่งงาน อยู่กินกับสามี มา 10 ปี แล้วตอนนี้ดิฉันและสามี อายุ 32 มีลูกชายหนึ่งคน อายุ 8 ปีการใช้ชีวิตก็คงเหมือนกับคู่อื่นๆทั่วไป มีทะเลาะกันบ้าง เถียงกัน บ้าง แต่ก็ยังรักกันดีจนเข้าปี ที่ 8 เราย้ายมาอยู่บ้านที่เราซื้อ ไว้ สิ่งที่วาดฝันไว้ทำไมมันถึงไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ดิฉันเปิด ทำธรุกิจส่วนตัวเป็นร้านอินเตอร์เน็ต ค่ะ ไม่ได้จ้างใคร เฝ้าเองดูแลเอง เปิดสายหน่อย ปิดไม่ดึกมากส่วนแฟน ก็ทำงานอยู่กับที่บ้านเค้าค่ะ แรก ๆๆ ก็ไปทำไม่มีปัญหาอะไร เวลาเลิกงานก็จะอยู่ประมาณ หกโมงเย็น เลิกดึกสุดก็สองทุ่มค่ะ รวมอาบน้ำกินข้าวที่บ้านเค้า กว่าจะกลับถึงบ้านก็ประมาณ สี่ทุ่มครึ่งถึงห้าทุ่ม แต่มาระยะหลังๆๆผ่านไปซักสามเดือนเค้าเริ่มกลับดึกมากขึ้นเรื่อยๆๆ บางทีเลิกงาน 5 โมงเย็นค่ะ แต่ถึงบ้าน เที่ยงคืนครึ่ง ต้องแจ้งก่อนนะค่ะว่า รังสิต-นนทบุรี แรกๆๆที่เริ่มเอะใจคือเวลาประมาณเที่ยงคืนฉันจะโทรหาเค้าว่าเค้าอยู่ไหนแล้วด้วยความเป็นห่วง แต่กลับติดต่อไม่ได้ ติดต่อไม่ได้เป็นช่วงเวลา ครึ่งชม.ค่ะพอเค้ารับเค้าก็จะบอกว่าเข้าห้องน้ำค่ะ (ยอมรับนะค่ะว่าเค้าเป็นคนเข้าห้องน้ำนานจิง) แต่ที่สงสัยเข้าอะไรทุกวันและ ต้องเวลานี้ประจำบางทีโทรไปรับก็บอก โดนด่านตำรวจ รออยู่ตำรวจให้รอ ฉันก็บอกถ่ายรูปให้ดูหน่อย เพราะเวลานั่นมันประมาณเกือบตีสามแล้วฉันนอนไม่หลับ ยอมรับทั้งเป็นห่วง ทั้งระแวง แต่แล้วฉันก็ไม่ได้รูปนั่น สุดท้ายวิธีล่าสุดที่เค้าทำกับฉันคือแบตหมดค่ะ (แต่กลับมาก็หมดจริงๆๆนะค่ะ)แต่แบตเนี่ยจะต้องหมดเวลาสามทุ่มไปแล้วทุกครั้ง ฉันเคยคิดจะใช้เครื่องติดตามนะค่ะ แต่มานั่งคิดย้อนถ้าเค้ารู้มันคงไม่ดีแน่ๆๆ และทุกวันนี้เค้าก็จะกลับถึงบ้านเวลา เที่ยงคืนครึ่ง - ตีสอง อยู่เวลาประมาณนี้ค่ะ ......โดยที่ฉันติดต่ออะไรเค้าไม่ได้เลยบอกเลยทุกวันนี้อยู่แบบทำใจ แต่ฉันก็มนุษย์คนหนึ่งค่ะ ยังมี โกรธ โลภ หลง มีความรู้สึกพวกนี้อยู่....อีกเรื่องนะค่ะ เมื่อก่อนเค้าก็ยังทำการบ้านกับฉันบ้าง แต่มาหลังๆๆ ไม่เลยค่ะ ฉันขอแล้วเริ่มแล้วเค้าก็บอกแค่เหนี่อยงานค่ะ ผิดวิสัยมากเคยคุยเปิดใจหลายครั้งทุกเรื่อง แต่ก็รู้อยู่อ่ะค่ะว่าถามไปคงได้ความจริงอยาก ฉันก็ใช้หลักเชื่อใจ แบบปลงๆๆบางทีเลิกงานเร็วขอให้กลับบ้านเร็วๆๆ เค้าก็ไม่เคยรับปากว่าจะทำให้เลย ฉันเองบอกได้เลยว่าจนปัญญา ไม่รู้จะอ้อนยังงัยใช้ทุกกระบวนท่าแล้วนะคะ ลูกก็พึ่งแล้ว เฮ้อออ จะระบายกับใครก็ไม่ได้ ฉันอยู่แบบนี้เพื่อนน้อยค่ะ ไม่ค่อยมีสังคม ไม่ค่อยได้ออกไปไหนวันๆๆอยู่แต่หน้าคอมพิวเตอร์แต่ที่มาพิมพ์มาเล่าให้ฟัง ว่าอยากรู้ว่าถ้าเพื่อนๆๆ เจอแบบเราจะคิด จะรู้สึกยังงัย.........ถ้าพิมพ์ผิด หรือเล่าเรื่องราวแล้วเพื่อนๆอ่านไม่เข้าใจ งง ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ เป็นการระบายจากความรู้สึก อาจจะไม่ได้เรียบเรียงให้สวยงาม