คุณเคยเสียใจในความรักเเบบผมมั้ย...

เรื่อราวต่อไปนี้เป็นบทเรียนที่สำคัญสำหรับผม ผู้ที่เป็นคนเฝ้าดูเขาคนที่รัก ด้วยหัวใจที่หวังว่าสักวันหนึ่ง เราจะพบกันอีก เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่เเล้วครับ มันยังจำฝังใจไม่เคยลืมเลือน ตอนนั้นผมอยู่ ม 4 ชีวิตกำลังสนุกกับเยาวัยที่รื่นเริง จนได้เจอกับน้องคนหนึ่ง เขาเข้า ม 1 คือผมรู้สึกว่าตัวเองบ้ามาก ที่เเอบหลงรักเขา ทั้งที่เขายังเด็กมาก เเต่จะทำยังไงได้ความรักมันบอกได้หรือครับ ว่าเราควรจะมีความรักให้กับใครสักคนในช่วงใด เวลาใด เขาเข้า ม 1 มาด้วยความน่ารักเเละสดใสมาก ผมเเอบชอบเขาในทันทีโดยไม่ได้บอกใคร เเต่ผู้หญิงคนนั้น เขากลับโดนวิพากย์วิจารณ์จากคนอื่นด้วยคำพูดที่ไม่เหมาะสม คือเเบบเป็นผู้หญิงที่เจ้าชู้บ้าง หรือผ่านผู้ชายมาเเล้วบ้าง เขายังเข้า ม 1 เองนะครับ ชีวิตเขาคงยังไม่พบเจอกับสิ่งเหล่านั้นหรอก อย่างน้อยผมก็คนนึง ที่เชื่อมั่นในตัวเขาเสมอ จนเราได้พบกัน ในตอนนั้นคือช่วงกิจกรรมทักษะวิชาการ ผมเป็น นร กิจกรรมทางด้านภาษาไทย ปกติจะลงเเข่งเรียงความทุกปี เเละปีนี้พิเศษมากที่ น้อง ม ต้นที่ลงเเข่งคือเขา เเละที่บังเอิญกว่านั้นคือครูผู้ควบคุม ได้มอบหมายหน้าที่ให้ผมสอนเขาเขียนเรียงความ ผมสอนเขา เขาอ่อนโยน เเตกต่างจากคำพูดใดๆที่คนอื่นเคยกล่าวไว้ เเต่ละวันเราสนุกมาก เราสนิทกันมากขึ้น จนสามารถไปส่งที่บ้านกันได้ ตอนนั้นผมบอกเลยคือผมหลงเขามาก ทำอะไรก็จะคิดถึงเเต่เขา จนวันไปเเข่งเรียงความเราก็นั่งรถติดกัน เดินด้วยกัน กีฬาสีก็สนิทกัน ผมโดนเพื่อนในกลุ่มด่าว่าติดเด็ก จนผมเกือบเสียเพื่อนที่สนิทกันในกลุ่ม ผมเข้าใจในความรู้สึกของเพื่อนดี เเต่ผมก็อยากให้เพื่อนเข้าใจผมบ้าง เราสนิทกันเเบบไม่น่าเชื่อ เป็นเพื่อนกันที่เข้าใจกัน เวลาว่างผมตัดเล็บให้เขาได้ ด้วยความที่เรารักเขาจึงทำได้ทุกอย่าง เวลาผ่านไป 1 ปีผมเริ่มรักเขาเข้าเต็มปัง ผมตัดสินใจโทรบอกเขาในคืนนั้นเลยว่าผมชอบเขา เขาหัวเราะ ผมก็เขินจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่ได้ยอมรับว่าผมเป็นเเฟนของเขาหรอกครับ เเต่ช่างเถอะ ผมถือว่าผมได้บอกเขาไปเเล้ว จนหลังๆเขาเหมือนให้ความหวังผม ชอบหยอกเเละบอกรักผมอยู่ตลอด จนมาวันนึงไม่รู้เขาไปดีใจอะไรมาจากไหน อยู่ดีๆก็กระโดดหอมเเก้มเราเฉย เเบบความรู้สึกตอนนั้นมันดีมาก ดีมากจนบอกไม่ถูก จนสุดท้ายเขายอมรับเป็นเเฟนผม เเต่มีเงื่อนไขคือเรื่องนี้ต้องเป็นความลับ ผมเข้าใจดี ผมเป็นเพียงเเค่ผู้ชายอ้วนๆคนหนึ่งที่ไม่ได้เลิสเลออะไรเลย ใครจะรักคนอ้วนอย่างผมละ เเต่ทั้งที่ผมรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกำลังเล่นกับไฟ ผมก็ยังยอมความเเสบร้อนนั้น ผมทำให้เขาได้ทุกอย่างจริงๆ วันงานกีฬา ผมยอมหนีออกมาจากกองเชียร์เพื่อคอยเป็นผู้ติดตาม คอยซับเหงื่อให้เขา ป้อนน้ำเขาในขบวนพาเหรด ผมเก็บของของเขาไว้ทุกอย่าง เเม้เเต่เศษเล็บที่เคยตัดให้เขาในวันวาน ผมยอมเสียหลายๆสิ่งไปเพื่อเขา จนอยู่มาวันนึงวันที่ความเสียใจได้เกิดขึ้นอย่างเต็มปัง ผมเดินไปหาเขาในตอนเที่ยง เเต่เขากลับนั่งอยู่กับคนอื่น เเละบอกผมด้วยความเย็นชาว่าเขากำลังเริ่มคุยกับคนนี้ เเบบมันเหมือนตายทั้งเป็น เหมือนร่างที่อยู่ดีๆวิญญาณก็หลุดลอยไป เขาเดินหายไป ผมร้องไห้ครับ ผมไม่อายที่จะบอกเเบบนั้นจริงๆ ที่ผ่านมาผมคือหมาใช่มั้ย เขาทิ้งผมไป โดยไม่บอกอะไรเลย เพราะผมอ้วนใช่มั้ย เพราะผมมันน่ารังเกียจใช่มั้ย ตอนนั้นผมไม่เป็นอันกินอันนอนเลย มันเศร้าไปหมด เเละถึงตอนนี้ก็ผ่านไปเป็นปีเเล้ว ผมยังคิดถึงเขาอยู่ ทุกคำพูดของเพื่อนคือเรื่องจริง ทุกสิ่งทุกอย่างสอนผมเเล้วในบทเรียนเรื่องความรัก เเต่เขายังเป็น ผญ ที่ผมคิดถึงอยู่เสมอ เเม้ว่าตอนนี้ เขาจะมีเเฟนคนใหม่ไม่รู้กี่คน ต่อกี่คนก็ตาม ผมยอมให้เขาปรึกษา เรื่องปัญหาเเฟนใหม่ของเขาได้ ผมยอมทุกอย่าง ขอเเค่ได้คุยกับเขาบ่อยๆก็พอ ถึงตอนนี้ผ่านไปเกือบสามปี ผมเข้ามหาวิทยาลัยเเล้ว ยังเอาของทุกชิ้นที่เเทนความรู้สึกดีนั้นมา เเม้มันเป็นสิ่งที่บอกย้ำความเจ็บปวด เเต่มันก็ยังเป็นความเจ็บปวดที่งดงามเสมอ

เเละสิ่งหนึ่งที่ผมเข้าใจมันดีเเท้เเล้ว คือรักไม่ใช่การครอบครองขอเพียงเเค่เราได้คิดถึงเขาในวันที่เหงาๆ คิดถึงสื่งดีๆที่มีให้กันก็เพียงพอเเล้ว

ปล ตอนนี้ลดน้ำหนักเเล้วครับเมื่อก่อนเขาคงไม่ชอบจริงๆตั้ง 95 โล ถึงตอนนี้ 59 โลเเล้วครับที่ลดนี่ก็คงเพราะอกหัก555 เเละเพื่อตัวเราเองด้วยครับ

ยาวมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ