เหงา คิดถึง รอ....

สวัสดีครับ เพื่อนๆชาวพันทิปทุกท่าน......ในตอนนี้ผมอายุ 25 ปีแฟนผม อายุ 32 ปี (ต่างกัน7ปี) ย้อนเวลากลับไปตอนผมอายุประมาณ 21-22 ผมค่อนข้างเกเร ผมย้ายมหาลัยฯมา 3 แห่งในตอนนั้นผมขอเงินทางบ้านเรียนแต่กลับเอาแต่เที่ยวเล่นไม่เข้าเรียน ที่แรกผมได้ไปลาออกเอง ที่ที่2 ผมโดนไล่ออก (แหะๆ^^") ตอนนั้นทางบ้านเลยดัดนิสัยโดยการไม่ส่งเงินมาให้สักบาท ผมจึงต้องออกมาหางานทำ ก็นะผมไม่ได้เรียนพักนึง + ผมต้องทำงาน ทำให้ ไม่มีอนาคต+ไม่มีเวลา แฟนเก่าผมคนนึงเค้าก็เลยจำเป็นต้องมีคนอื่นที่ให้ทั้งสองอย่างนี้ได้มากกว่าผม ทำให้ตอนนั้นผมไม่มีที่เรียน ไม่มีเวลา ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนเคียงข้าง เออลืมบอกไปครับตอนนั้นผมเป็นเด็กเสริฟร้านข้าวต้มได้ค่าแรงวันละ 80 บาท แต่โชคดีที่พี่เจ้าของร้านแกใจดีมาก ในร้านถ้าทำอาหารอะไรเป็นก็ทำกินเอาแล้วกัน ตอนนั้นก็เลยฝากท้องไว้กับร้านข้าวต้ม ชีวิตในระหว่างนั้นก็กดดูไปเรื่อยๆว่าที่ไหนเค้าเปิดให้เรียนบ้างก็ไปเจอมหาลัยแห่งหนึ่งเค้าเปิดภาคพิเศษ ผมก็เลยตัดสินใจโทรไปหาทางบ้านว่าขอโอกาสอีกครั้ง ที่บ้านก็ใจดี(ครอบครัวคือที่แห่งหนึ่งที่จะให้โอกาสเราเสมอ...)ซึ่งตอนนั้นก็ตกลงกันว่าเดี๋ยวเค้าจะช่วยค่ากิน+ค่าหอเดือนละ3,800บาท(กิน1,800+หอ2,000)แถมค่าเทอมเดี๋ยวช่วย นอกนั้นดูแลตัวเอง ผมดีใจมากๆจึงได้ไปเรียนที่นั้นก็นะ ผมไปเรียนด้วยความเศร้าๆไม่รู้สิครับผมไม่มีใครเลยตอนนั้นแต่เทอมแรกผมซัดเกรด4เลยนะ 55555 เออก็รู้สึกดีขึ้นมาทำให้คิดได้ว่าถ้าลองตั้งใจก็ทำได้.........พอมาปี2 ผมมีเพื่อนกลุ่มนึงในกลุ่มมี 3 คน(กลุ่มเล็กๆ อิอิ)เพื่อนมันก็มาลากผมไปนู่นมานี่ คือมันเป็นห่วงเห็นแววตาเศร้าๆ จะลากเราไปร้านเหล้าเราก็ไม่ไป ก็ไม่อยากลำบากเพื่อน ผมกินได้เหล้านะ แล้วผมจะเอาตังค์ไหนกินข้าวมีตังค์อยู่แค่นั้น(แหมะ..) มีอยู่เช้าวันนึงเช้ามากกกก มันมาเคาะประตูห้องบอกเพื่อน:ไป!! /ผม :รัยวะไปไหน?/ เพื่อน :ไปว่ายน้ำ /ผม:เมิงจะบ้าหรอ? กุว่ายน้ำไม่เป็น !! /เพื่อน : ไป เจอสระแล้วเด๋วก็เป็นเอง /ผม : เด๋วต่อให้กุไป กุไม่มีรัยสักอย่างแว่น กางเกงแล้วเพื่อนก็ยกอุปกรณ์ขึ้นมา ...มันเอามาให้พร้อม..(แมร่งรักกุแท้...)TT พอไปถึงสระ ใจนี่อยู่กะตาตุ่ม ผมว่ายน้ำไม่เป็นเคยจะจมน้ำตาย 2-3 ครั้งแล้ว ผมเลยบอกเพื่อน เมิงก็สอนกุว่ายดิ /เมิงเห็นเค้าว่ายกันมะ เมิงก็ว่ายเหมือนเค้านั่นแหละ /หืม...ไอ่สั....(โทษทีครับมันอารมณ์นั้นจริงๆ) ผมก็เลยอยู่ฝั่งตื้น ผมเด้งไปเด้งมาว่ายเหมือนว่ายในคลองเอาอ่ะ (เอาหัวลอยๆแล้วก็จ้วงๆ)ไปมั่งไม่ไปมั่งเออผมว่ายขวางเอานะ ...แต่หลังจากนั้น 1อาทิตย์ผมก็ว่ายเป็นแล้วนะครับ เพื่อนมันใจดีพาไปทุกอาทิตย์น่ะ ทำให้ตอนนั้นน้ำหนักลดลงเยอะ ก็เริ่มผอมหุ่นดีละ นน..65 สูง174 เริ่มมีกำลังใจ....แล้วในจังหวะนั้นเอง มีพี่ผญ.คนนึงในห้องเรียนด้วยกันมาปีนึงแล้ว ...ทำไมอยู่ๆแกผอมขึ้นมาและสวยขึ้นมาในสายตาเรา......... ผมก็เลยตัดสินใจ เข้าไปทำความรู้จักกับเธอ (ก็จีบน่ะแหละ แหะๆ) พี่เขาก็คุยกับผมนะ เราอายุห่างกัน 7 ปี พี่เขาเป็นราชการ C5 ผมเด็กร้านข้าวต้ม (คือมันเป็นการเรียนภาคพิเศษน่ะครับ) ผมก็ไม่ได้ดูตัวเองเล้ยยยย แต่...มีอยู่วันนึง คือผมก็ไปว่ายน้ำกับเพื่อนคนเก่าเหมือนเดิมสายที่ไม่ได้รับ (เขาโทรมา!!..) ผมเลยโทรกลับไปก็เลยชวนคุยนู่นนี่ก็นะ คนมันชอบ อิอิ แล้วเขาก็ตอบกลับมา...คือที่โทรมาน่ะจะบอกว่าวันนี้ จะกลับด้วย แต่ก็ไม่ทันแล้วแหละ พี่กลับมาบ้านแล้วว....หาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!! ผมก็เลยกลั้นใจถามเลย..: แล้วพรุ่งนี้ มาได้มั้ยครับ...คำตอบ/..ได้.. /ไม่ต้องบอกเลยครับผมเก็บห้องเนี้ยบแค่ไหน 5555555...........ตั้งแต่นั้นมา เราก็คบกันเป็นแฟนคู่นึง ที่ไม่ธรรมดา เธอรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงที่บ้านเธอ อันนี้ก่อนเราคบกันนะครับ อีกอย่างด้วยความที่เราต่างกันเกินไป ทำให้ เราต้องใช้คำว่าแอบคบกัน เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแค่เลิกเรียนวันเสาร์กับอาทิตย์...จันทร์-ศุกร์หากมีเวลาเธอจะขับรถมาหา ผมจะขี่รถกลับไปส่งเอาตอนเย็นแล้วเธอต้องโกหกทางบ้านว่ามีงานเยอะเลยทำให้กลับช้า ..(คิดถึงช่วงเวลานั้นแล้วก็เศร้าเหมือนกัน) แต่เธอพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เราได้มีโอกาสได้เที่ยวต่างจังหวัดไกลๆ เราต่างมีความสุขมาก แต่วันนึง..เกิดเรื่องผมทำให้เธอเสียใจมากขอไม่บอกนะครับเรื่องนี้จินตนาการกันได้เพียงแต่ขอละกันครับอย่าเม้นอะไรที่ไม่ให้เกียรติเธอนะครับในเรื่องนี้ แต่ขอไม่บอก..แต่เธอก็ให้อภัยผม จากนั้นผมก็เอาแต่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอให้อภัยเสมอมาไม่เคยนึกถึงก่อนจะมีเธอมาเลย....ผมย้ายจากเด็กร้านข้าวต้ม ไปเป็นเด็กปั๊ม ไปเป็นกรรมกรแบกเหล็กร้านผ้าม่าน เธอไม่เคยเกี่ยง..แต่ผมก็เปลี่ยนไปทั้งๆที่มีเธอ ...จนวันนึง ทางบ้านเธอให้โอกาสผมได้เข้าบ้าน และ ชีวิตก็พลิกเผ ผมได้เข้าบ้านเธอทุกเสาร์อาทิตย์ ผมได้เป็นผจก.สนามหญ้าเทียมแห่งหนึ่ง ผมมีเงินเดือนที่หมื่นนึง ก็นะครับชีวิตมันก็เริ่มดีขึ้นมาบ้าง ก็เลยได้ไปเที่ยวหัวหินบ้าง จังหวัดที่เที่ยวเริ่มไกลออกมา ...แต่ผมทำให้เธอเริ่มเสียใจตลอด ผมจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไรบ้าง มันเยอะเสียเหลือเกิน...แต่เธอก็ทนๆมาตลอด เพียงแค่อยากประคองรักของเราไว้ ...จนมา..ต้นปีนี้ ผมได้รับเมล์จากบริษัทแห่งนึงให้ไปทำงาน ผมและเธอดีใจมาก แต่มันต้องไกลบ้านเรานะผมบอกเธอ แต่ผมจะเก็บเงินมาขอเธอนะ เธอจะรอมั้ย..เธอบอกว่าเธอเชื่อและจะรออย่างตั้งใจนะ... แต่ ..ผมก็เลิกกับเธออีกแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจำไม่ได้แล้วก่อนจะมาอบรม ที่นี่ต้องอบรม 1เดือนก่อนจะได้ทำงาน ทำให้ตอนนั้นผมจะกลับมาง้อก็ทำไม่ได้ได้แค่คิดถึง แล้วก็ส่งข้อความเพ้อหา...พอผมอบรมเสร็จพอดีผมยืมกระเป๋าเธอมาเก็บเสื้อผ้าน่ะครับเลยมีข้ออ้างให้ไปบ้านเธอได้ เธอก็ให้เข้าบ้าน แล้วเธอก็บอกว่าพอได้กลับมาอยู่ข้างๆกันแล้วก็อุ่นใจ เลยได้คบกันต่อ....จากนั้น ผมทำงานได้สองอาทิตย์ ผมก็เลยเซอร์ไพร์สและกลับมาหาเธอต่อ (คือผมทำงานไกลบ้านน่ะครับ บอกเลยว่าไกลจริงๆ) แต่ผมก็ไม่วาย ที่จะไม่หยุดตะคอกเธอ ดุเธอ ไม่เคยรู้เลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทนแล้ว...ผมนึกว่าเดี๋ยวเธอก็คืนดี ไม่เลย...เธอไม่เคยมีอาการจะกลับมาคืนดี....ผมได้มีโอกาสได้ไปจังหวัดที่เธออยู่ หวังว่าเธอจะให้อภัยเธอก็ไม่กลับมา...ผมถามว่าเธอยังรักกันอยู่ไหมเธอก็ตอบมาแบบไม่ชัดเจน ว่าเค้าได้รักผมแล้ว แต่ไม่ได้มีคนอื่น ผมไม่รู้ว่าเธอจะพิมพ์ว่าไม่รักแล้วพิมพ์ผิดหรือเธอจงใจจะพิมพ์ผิดเพราะไม่อยากพูดมันออกมา...เธอมีโพสเพลงบ้างประปราย ผมก็ยิ่งหวั่นใจว่าเธอจะมีคนอื่นแล้วเลยส่งข้อความไปหาเธออีก ว่าเกลียดเพลงนั้นเกลียดโพสนี้เพราะนั่นไม่ได้หมายถึงผม เธอก็ลบเพลงนั้นโพสนั้นออกไป ..ผมก็ตื๊อๆๆๆเธออีกเรื่อยๆ ....เธอบอกว่าหยุดส่งข้อความมาเถอะ เลิกระรานคนนี้ที่เคยทำเพื่อผมมาสุดชีวิตแล้วเลย เค้าทำมามากพอแล้ว...เธอบอกว่ายอมรับ ว่ามีคนคุยด้วยอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่เคยคิดอยากจะคบใครแบบที่เราคบกันอีก แต่หยุดเถอะเค้าไม่อยากกลับไปเจ็บอีก ใจเค้าน่ะกว่าจะเฉยชาจากผมมาถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะเจ็บมามากพอแล้ว หยุดเถอะ เพราะสิ่งที่ผมทำอยู่ทำให้เค้าอึดอัด.......นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตผม ในตอนนี้ผมมีเงินเดือน21K (ขอไม่บอกว่าทำงานอะไรนะครับ) มีห้องพักให้นอน มีรถให้ขับ มีเงินใช้อย่างไม่ลำบาก แต่...ผมไม่มีความสุขเลย ผมเคยเลิกบุหรี่มาแล้ว แต่ตอนนี้ ผมดูดบุหรี่วันละซอง เพราะใจมันคิดถึง แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่อยากทำให้เธออึดอัด ผมจะขับรถ เดิน หรือทุกอย่างที่ผมทำ มันมีแต่เธอในหัวตลอด ผมอยากกลับไปทำอะไรให้มันดีขึ้น อยากแก้ไขเรื่องราวต่างๆ อยากทำให้เธอมีความสุขมากกว่านี้ ทั้งๆที่มีคนอื่นเข้ามาในชีวิตผมกลับยิ่งรู้ว่าผมรักเธอได้เพียงแค่คนเดียว ผมมาอยู่นี่ ไกลบ้าน ไม่มีใคร ยิ่งทำให้คิดถึง ผมเข้าใจคนที่ใจกำลังสูญเสียจริงๆว่าเป็นอย่างไร ...ผม ควรทำอย่างไรดี...