เมื่อพูดได้เต็มปากว่า "ฉันตายแทนคุณได้"

ต่อให้แลกด้วยชีวิตก็ยอม ต่อให้ต้องตายแทนก็ยอม ขอแค่ได้เฝ้าดูทุกภพทุกชาติไป#จุดจบของละครเรื่องนี้ แล้วเทอก็ปล่อยเค้าไป

ความรักของฉัน....ตายแทนได้ ความรักของฉัน....ให้อภัยเทอได้ความรักของฉัน....เทิดทูลเทอจนกว่าโลกใบนี้จะดับสลายไปความรักของฉัน....ฉันจะปกป้องเทอทุกชาติไปความรักของฉัน....ผูกใจไว้ที่เทอ

ถ้าวันหนึ่งคุณเจอความรักแบบนี้...คุณจะยังคิดว่ามันคือรักไหม? สำหรับฉันมันไม่ง่ายเลยที่จะตายแทนคนที่ไม่ใช่พ่อแม่เราได้ แต่ถ้าคุณรู้สึกแบบนี้กับใครสักคนละ ฉันฉันกำลังรู้สึกแบบนี้กับผช.คนหนึ่ง เค้าคือเเฟนฉันเอง ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตายแทนใครได้นอกจากแม่ตัวเอง สำหรับฉันคิดเสมอว่าถ้าย้อนเวลาไปได้ฉันอยากให้พ่อกับแม่ไม่เจอกันและจะทำทุกทางเพื่อไม่ให้พอเจอกัน ต่อให้ถูกลงโทษไม่ได้เกิดอีกกี่ 10-100-1000 ปีหรือมากกว่านั้นก็ยอม ขอแค่ให้แม่มีความสุขไม่ต้องเจอพ่อ เพราะฉันเห็นพ่อเป็นแบบนี้ผช.ที่ฉันคบส่วนใหญ่ฉันก็ไม่คิดจะตายแทนมีแต่ถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นฉันนี้ละจะส่งให้เค้าเจอความตายกับมือ แต่แล้ววันหนึ่ง ฉันก็เจอเค้า เค้าที่ฉันรักมานานเเสนนาน แล้วเราก็เจอกัน แล้วเราก็ได้อยู่ด้วยกัน แต่มันกับทำให้รู้ปวดคันหัวใจเหลือเกิน เลือกที่จะเทิดทูล เลือกที่จะจงรักภักดีต่อเค้า เคารพประดุจเค้าเป็นเจ้าชีวิต พูดได้เต็มปากว่า "ฉันตายแทนคุณได้" ทรมานกับความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ แต่เมื่อเจอคำพูดอันหวานก็หลงภักดีต่อไป พออ่านหนังสือเรื่องนี้จบ ฉันถึงรู้สึกว่า ความรักที่ฉันถามหา อยากเข้าใกล้มัน มันไม่ได้ต่างจากการเดินเข้าใกล้ความตายจริง ๆ เหมือนที่ในหนังสือเขียนไว้ "ในขณะที่รักได้ความรักอันหอมหวาน เราก็ได้ความตายมาเช่นกัน"

หาเจอแล้วสินะ "ความรัก" ไม่สวยงาม แต่ก็ไม่น่ารังเกียจ แม้จะขมแต่ก็ปนหวาน แม้ไม่ได้เป็นดังใจหวัง แต่ก็ยังชื่นชมมันสุดหัวใจ