เลิกกันเพราะเข้ากันไม่ได้ทั้งๆที่ยังรักกันอยู่ ความรักที่มีมันช่วยอะไรไม่ได้เลยหรอครับ

ท้าวความนิดนึงครับว่าผมคบกับเธอมาได้สองปีกว่า อยู่ด้วยกันทุกวันครับ ตลอดเวลาที่คบกันมีร้อนมีหนาวตามประสาคู่รักครับ แต่ปัญหาหลักๆจะอยู่ที่เธอเป็นคนที่มีอะไรแล้วเก็บไว้ในใจ ไม่ค่อยพูดครับ ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากให้ผมรู้สึกแย่ และกลัวว่าคุยเรื่องปัญหาจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เราทะเลาะกันครับ เธอก็รักษาความสัมพันธ์ของเรามาตลอดด้วยวิธีของเธอ ส่วนวิธีของผมคือมีอะไรก็จะพูดเลยครับ ทำให้ดูเหมือนคนชวนทะเลาะ แต่ผมจะบอกเธอทุกครั้งครับว่าทะเลาะกันเพื่อที่เราจะเข้าใจกันมากขึ้น อย่างน้อยก็ให้มันได้ประโยชน์จากการทะเลาะ ไม่ใช่เพื่อเหวี่ยงอารมณ์ใส่กันอย่างเดียวครับ และที่สำคัญไม่เคยคิดจะเลิกกันเลยครับ รักกัน ดูแลกันจนใครๆอิจฉา และมองว่าเป็นความสัมพันธ์ตัวอย่าง ที่ถ้าจะมี ก็อยากมีแบบนี้ครับ (เพื่อนและคนรอบข้างพูดให้ฟังบ่อยๆ)

แล้วช่วงที่ผมมีธุระของผม เธอมีธุระของเธอ ทำให้เกิดช่องว่างของเวลาและระยะทาง ทำให้ระหว่างที่เธอไม่ได้อยู่กับผม เธอรู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียว เพราะรู้สึกว่าอยู่คนเดียวแล้วได้เป็นตัวของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครเวลาอยากทำอะไร เพราะคนรักกันเวลาจะทำอะไรบางอย่างก็ต้องให้เกียรติกันใช่ไหมครับ ในข้อนี้ผมก็เข้าใจเธอ อีกอย่างเธอบอกว่ากลัวว่าผมจะรับไม่ได้หลายๆอย่างที่เธอเป็น เธอสนิทกับเพื่อนผู้ชาย เธอเสียงดัง โวยวาย คือเธอมีความเป็นตัวของตัวเองสูง และนี่คือสิ่งที่ผมชอบในตัวเธอครับ แต่เธอยืนยันครับว่าผมรับไม่ได้แน่ คือเธอค่อนข้างตั้งกำแพงไว้สูงเลยทีเดียว เธอบอกว่าอยู่กับผมแล้วอึดอัดไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง จนผมรู้สึกผิดและโทษตัวเองจนถึงทุกวันนี้ แต่ผมก็ไม่เห็นแก่ตัวที่จะรั้งเธอไว้ เพราะก็เข้าใจในเหตุผลที่เธอไป และเห็นใจเธอมากๆครับ เธอก็ร้องไห้เสียใจนะครับที่เลิกกับผม เธอบอกว่าเธอยังรักผมอยู่ แต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ แล้วเธอก็รู้สึกแฮปปี้กับชีวิตโสด

มีช่วงหนึ่ง เธอเหมือนจะขอผมคืนดี จะลองเริ่มดูใหม่ ทั้งๆที่ตอนแรกผมเป็นคนขอ และบอกเธอว่าเรามาเรียนรู้กันใหม่ได้ไหม ขอร้องเธอทุกอย่าง แต่เธอเขื่อ100%เลยครับ ว่ายังไงเราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่กลายเป็นว่าเธอเองที่บอกว่าถ้าเรารักกัน อะไรก็ผ่านไปได้ เรายังไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง เธอพูดทีเล่นทีจริงครับ แต่ผมยังไม่มั่นใจ เพราะเธอเองก็ดูสับสน ผมเลยนิ่งไว้ก่อน เพราะกลัวตัวเองเจ็บด้วย เจอผมทีไรเธอก็ร้องไห้ทุกครั้ง พูดกับเพื่อนของเธอว่าคิดถึงผม เจอผมก็กอดผม บอกรักผม ร้องไห้ฟูมฟาย บอกว่ารักผมมาก

แล้วเธอหายไปสองวัน จากนั้นบอกกับผมว่าเธอจะไม่มาวุ่นวายกับผมแล้ว เธอยังรักผมอยู่ แต่จะเก็บเอาความรู้สึกรักเอาไว้ แล้วเหลือแค่เพื่อนที่หวังดีต่อกันเท่านั้น จะไม่บอกรัก หรือกอดผม หรือทำอะไรที่ดูเหมือนสื่อถึงความรู้สึกรักผมอีกแล้ว ผมก็เขวสิครับ จากที่มีความหวังขึ้นมา เหมือนโดนเตะตัด ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ

แล้วตอนนี้เธอก็ทักมาคุยกับผมปกติครับ ชีวิตเธอดูมีความสุข มีน้ำมีนวลขึ้น ไม่ได้พูดถึงผมกับเพื่อนๆเธออีก ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วเธอรู้สึกยังไง แต่เวลาเธอเจออะไรก็จะเอามาเล่า มาบอกให้ผมฟังบ้างนิดหน่อย เจออะไรที่ผมชอบ ก็ถ่ายรูปมาให้ผมดูบ้าง มีล่าสุดเธอพูดกับเพื่อนผมว่า ไม่อยากให้ผมรู้ว่าเธอทำเป็นไม่สนใจ ไม่หึง ไม่หวง เพราะเธอเป็นคนบอกเลิกผม จะทำแบบนั้นก็ดูรั้งผม เธอบอกว่าจะเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ เพราะที่ผ่านมาเธอก็บอกว่ามันดีจริงๆ ตอนนี้เธอก็ปล่อยตัวเพราะไม่อยากให้ใครมาจีบ เพราะตอนนี้เธอไม่อยากสนใจใครนอกจากตัวเองครับ

คือผมสับสนไปหมด ความรักที่เธอมีต่อผม มันไม่สามารถทำให้เธอคิดอยากจะลองดูเลยหรอครับ ไม่คิดว่าอยากจะฝ่าฟันอะไรเลยหรอ หรือเพราะเธออยู่กับเพื่อนทุกวัน จนไม่รู้สึกว่าเศร้า หรือชีวิตขาดอะไรไป คือผมไม่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไง เข้าใจคำว่ามืดแปดด้านจริงๆครับ อีกใจหนึ่งผมก็รู้สึกไม่เข้าใจเธอ ที่ทำไมถึงไม่ลองเดินคนละครึ่งทาง ต่างพ่อต่างแม่ ต่างสังคม ต่างประสบการณ์ จะให้อีกฝ่ายเข้าใจทุกอย่าง โดยที่เธอไม่ต้องพยายามปรับตัวอะไรเลยหรอครับ หรือมีอะไรที่ผมเข้าใจความรักผิดไปครับ ทำได้แค่ปล่อยไปใช่ไหมครับ