เชื่อว่าหลายคนคงเจอปัญหาความรักนี้เหมือนกัน ควรเเก้ยังไงให้เจ็บน้อยสุดคะ?

น่าเเปลกที่ปัญหาบางเรื่องของคนอื่นก็เป็นปัญหาเดียวกับเราเเท้ๆ เเต่ทำไมเราถึงเเนะนำ เเละตอบคำถามเค้าได้ ในขณะที่พอเป็นเรื่องของเรา เรากลับตอบไม่ได้ ไม่รู้ว่าควรตัดสินใจยังไงถึงจะดีที่สุด ไม่ทำร้ายเรามากที่สุด ตอนนี้เราเองก็เจอปัญหาเเบบนั้นอยู่เหมือนกัน เรารู้ว่าเราควรเลิกยุ่งกับเค้า ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง ถึงเค้าจะบอกว่าชอบเรา เเต่การกระทำมันไม่ใช่ การเดินออกไปไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องที่สุดเหรอ? เเต่การเดินจากไปมันก็ทำร้ายความรู้สึกเราเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ถ้าเราเลือกที่จะหยุดเอง เเล้วมานั่งเสียใจทีหลัง มันจะดีกว่าเเน่เหรอ ถ้าเรายังบอกตัวเองให้เลิกคิดเรื่องเค้าไม่ได้ คำถามทั้งหมดมันมาสุมรวมกันในหัว ถ้าเราเป็นคนอื่น เราคงตอบได้เลยว่าเลิกคุยเถอะ ถ้าคุยเเล้วเหนื่อย มันดีกว่าต้องมานั่งเจ็บเรื่อยๆ เเต่พอมาเป็นตัวเอง เรากลับมีคำถามย้อนเเย้งขึ้นมาเต็มไปหมด ว่ามันดีเเน่ๆเเล้วใช่ไหม เเต่เรายังชอบเค้าอยู่เลยนะ เรายังไม่มั่นใจว่าถ้าเราเดินออกไป เราจะสามารถยอมรับผลมันได้ ไม่ต้องการให้เค้ากลับมาอีก เเต่ในขณะเดียวกัน การที่ต้องทนต้องรอเค้าเรื่อยๆ เสียใจไปเรื่อยๆ มันก็ไม่ดีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ สิ่งที่เราทำได้ก็เเค่ ตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา เเล้วก็ตัดสินใจไม่ได้สักทีเพราะไม่กล้าทำ เราเองก็เป็นห่วงความรู้สึกตัวเอง ยังไงไม่ว่าเราเลือกทางไหนมันก็ได้อย่างเสียอย่างทั้งนั้น อยู่ที่ว่าเราจะเลือกให้สิ่งไหน เป็นสิ่งที่อยู่กับเรา "ตัวเค้า" หรือ "การไม่ต้องมานั่งทนเจ็บเพราะการกระทำของเค้าอีก" ความจริงเเล้ว คงมีเเต่ตัวเราที่เข้าใจความรุ้สึกตัวเองมากที่สุด เเต่เราไม่สามารถตอบปัญหานี้ให้ตัวเองได้ เราอยากรู้ว่าถ้าทุกคนมาอยู่ในจุดของเรา ที่คุยไปเเล้วเหนื่อยไม่รู้เค้าจะตอบกลับมาเมื่อไหร่ เค้ายุ่งจริงหรอ หรือเเค่ข้ออ้าง คนที่จีบกันควรจะใส่ใจความรู้สึกกันมากกว่านี้ไม่ใช่หรอ เเต่เค้าก็บอกชอบเรานะ เราจะเดินจากไป เเล้งทิ้งทุกอย่างไว้เเบบนี้ดีหรอ ถ้าเลือกจะหยุดเเล้ว เรากลับไปไม่ได้เเล้วนะ เเต่ก็ต้องเหนื่อยไปเรื่อยๆอยู่ดี เราควรทำยังไงดีคะ