(เรื่องเล่าจากผู้หญิงคนหนึ่ง) เรื่องเมื่อคืน.....กับผู้หญิงเป็นรูมเมท

สวัสดีนะ เรียกเราว่า ปราชญ์ ก็ได้ เรามีเรื่องจะมาเล่า เห็นคนอื่นเล่า เราก็อยากลองเขียนของเราบ้าง อิอิ ถือว่าระบายในตัวเว้ยเฮ้ย เราก็สงสัยกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับชีวิตเราทุกวันนี้ ตอนนี้มันก็อึดอัดบางครั้งก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เข้าเรื่องดีกว่า เรากับรูมเมทเรารู้จักกันเมื่อเราเรียนมหาวิทยาลัย มันชื่อ คิว (นามแฝงทั้งสองน้าาา) รูมเมทเราเป็นผู้หญิงที่น่ารักนะ ตัวขาวๆ หน้าตาดีเลยล่ะ ส่วนเราน่ะ โคตรของโคตรตรงข้ามอ่ะ เราสูงถึงเเค่ปลายคางมันเอง // เตี้ยเจง ไอ้มันก็ไม่ได้สูงอะไรมากนะ เฮอะ เราเป็นคนผิวสีเเทน เอาเป็นว่าเราไม่เคยสู้เเรงถึกๆของมันได้เลยจริงๆ ถามตัวเองตลอด นี่เมิงเป็นผู้ชายปลอมตัวมารึไงวะ//เหวี่ยงเเปป เราเข้ามหาลัยรอบแอดมิดชั่นพร้อมมัน ก่อนหน้านี้คือเรามีเพื่อนเรียนมหาลัยเดียวกันเเต่มันมารอบโควตา เเล้วมันก็อยู่หอใน เเล้วไง คุณพระ! หอในเต็มจ้า ตอนนั้นคิดหนักมา ตรูจะไปอยู่ยังไงกับสถานที่อันไกลพระนครเมืองเกิดเเบบนี้ อารมณ์ประมาณว่าพจมานเข้าบ้านทรายทอง ขณะที่คิดไปจนต้องไปสอบสัมภาษณ์เรายังจำวันนั้นที่เจอกันกับมันได้ดี

(1) เจอกันครั้งเเรก เฮ้ ว่าไงลูกคุณหนูรุ่นพี่ในสาขา : สอบสัมภาษณ์นี่ไม่ต้องเครียดกันนะครับน้อง

รุ่นพี่หน้าตาดี (มาทราบทีหลังว่าเป็นเกย์) ยืนพูดอยู่หน้าห้องที่เหล่านักเรียนรอสัมภาษณ์พร้อมรอยยิ้ม ไอ้เราก็ไม่เครียดได้ไงฟะ มันเป็นการสอบสัมภาษณ์ครั้งเเรก ไอ้ที่นั่งเป็นหินทั้งหลายในห้องตรูนี่ไม่รู้จักสักคน เเถมไอ้เราก็ไปนั่งเเถวหน้าสุดข้างผู้ชาย อั้ยยย มันเป็นเพื่อนคนเเรกของเรา เราก็พูดคุยกันบ้าง

รุ่นพี่ : ครับเลขที่ 1 - 5 ขึ้นไปยังห้องข้างบนเลยระครับ สู้ๆนะครับเอ้า ก็ตรูนี่หว่าลำดับที่ 4 เราก็เออ ไปก็ไปวะ เเต่เอาอีกละ นั่งชิดในตะไม เเถมขาก้็สั้นอี๊กกกก เราก็รีบๆเดินออกไปต่อเเถวเพื่อนที่ยืนอยู่ก่อนเเล้วเดินลิ่วๆไปเเบบ เฮ้ย พวกเธอ เรายังออกจากเก้าอี้ไม่ได้5555 พอออกไปได้ เราก็ใส่เกียร์หมาขาสั้นๆวิ่งตามหลังเขาไป จนผู้หญิงตัวสูงๆมันหันมามองหัวเราะหน่อยๆ ไม่รู้ว่ามันเอ็นดู รึสมเพช ก่อนจะยื่นมือมาหาเราเเล้วบอกคิว : ไม่ต้องวิ่งก็ได้ ป่ะไปพร้อมกันปราชญ์ : อ่า ขอบใจนะ ชื่อไรอ่ะ เหนื่อย เราชื่อปราชญ์นะมันหัวเราะเเล้วจูงมือเราขึ้นบันได //เหมือนพาหมาไปเดินเล่น แอร๊ยยยยคิว : เราชื่อคิวนะจากนั้นเราก็นั่งพูดคุยถามกำพืดกันหน้าห้องสอบสัมภาษณ์ก่อนที่มันจะเข้าไปเราก็บอกมันสู้ๆ เเต่ตัวเองเหงื่อตกเลย ก็คนมันไม่เคยสอบสัมภาษณ์อ่ะนะ พอมันออกมามันก็เหวี่ยงบอกครูถามอะไรยากๆที่มันโง่ เอ้าาา เราก็หัวเราะเเล้วก็เข้าไปในห้องสอบสัมภาษณ์ พอออกมามันก็นั่งรอเราก็บอกไปพร้อมกัน เเต่มันก็เจอเพื่อนมัน คิวมันเลยบอกเเยกกันตรงนี้ก็ได้ เราก็เลยขอเบอร์มันไว้ มันก็จดให้ เเล้วเราก็ไปได้เพื่อนที่เรียนคนละคณะอีกคนหนึ่งชื่อ แป๋ม เราก็ขอเบอร์ไว้กะว่าถ้าต้องพักหอเราขอพักเเบบมีเพื่อน เราเป็นคนกลัวผีอ่ะนะ เราก็คิดเเล้วล่ะว่าจะอยู่กับแป๋ม เพราะเเป๋มก็ยังไม่ได้หอพัก เเต่เราดันทำกระดาษที่เเป๋มเขียนเบอร์ให้หาย เหลือเเต่ของคิว เอาจริงๆเราคิดว่าของคิวหายซะอีก ค่ำนั้นเราก็โทรหาคิวก็ถามว่ามันพักกะใคร มันก็บอกยังไม่มีเราก็รีบสวนเลย พักด้วยนะ มันก็เงียบอึดใจหนึ่งเเล้วพุดว่า จริงๆนะ เราก็จริงดิวะ นี่ยังไม่ได้เลย มันก็โอเคเล่ารายละเอียดหอพักที่มันไปดูมาราคาไม่เเพงมีครบทุกอย่าง เราก็ตกลงเเล้วบอกวันปฐมนิเทศเจอกัน เเล้วเราก็วางสายไป การเป็นรูมเมทกันมันเลยเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด จะมาเล่าต่อ เพราะตอนนี้มันก็ดำเนินไปเรื่อยๆเเต่พฤกรรมมันต่างออกไป เห้อมมม คิดซะว่ามันคือไดอารี่ 55555