ก่อนที่รักของเราจะสายเกินไป
อ่าน 7,277
ถ้า"ความรัก"ของใครกำลังอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ต่างคนต่างทำตัวเหินห่าง ไม่มีการพูดคุยหยอกล้ออย่างเคย เหมือนกำแพงความรู้สึก"ชินชา"เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ อีกทั้งยังกั้น"พื้นที่ส่วนตัว"ของกันและกันมากขึ้นเรื่อย ๆ
และต่างคนต่างก็ยังทำ"หน้าที่"ของคนรัก คือดูแลกันและกันอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งจริง ๆ แล้วคุณทั้งคู่สัมผัสได้ว่ามันไม่ได้มาจากความรู้สึกข้างใน ที่อยากจะใส่ใจ ห่วงใย เหมือนแต่ก่อน กลับเสมือนเป็น"หน้าที่"ที่ต้องทำ มากกว่าต้องการทำให้"จากใจจริง"จนบางครั้งก็ทำให้คุณทั้งคู่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แล้วอยากหันหลังเดินจากมา...แบบทางใครทางมัน แต่ขอให้หยุดจง"คิด"...
คิดถึง...วันเก่า ๆ ที่เคยร่วมกันมา
คิดถึง...วันแรกที่เจอกัน
คิดถึง...ตอนที่บอกรักกัน
คิดถึง...ตอนจูงมือกันครั้งแรก
คิดถึง...ภาพความทรงจำครั้งยังหวานแหวว
คิดถึง...การดูแลเอาใจซึ่งกันและกัน
คิดถึง...ความสุขและความทุกข์ที่เผชิญมาด้วยกัน
คิดถึง...รอยยิ้มที่มีให้กันและกัน
เพราะบางทีความรัก...เมื่อคบกันมานานวัน มันก็อาจถึงจุดอิ่มตัว จนกลายเป็น "ความเคยชิน" และเมื่อไหร่ก็ตามที่ "ความรัก" แปรเปลี่ยนเป็น "ความเคยชิน" นั่นอาจไม่ได้เรียกว่า "รัก" มันคงเป็นแค่ "ความผูกพัน" ซะมากกว่า
ทางดีที่ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป คุณทั้งคู่ควรหันหน้าพูดคุยกัน ถามใจกันและกันว่า"รักเรายังดีใช่ไหม"ถ้าคำตอบมันคือ...ใช่ ก็พยายามหาสาเหตุของความปัญหา ว่าอะไรที่ทำให้เราทั้งคู่รู้สึกนิ่งเฉย ชินชา หรือใส่ใจกันน้อยลง ทั้ง ๆ ที่ยังรักกัน เพื่อนำไปแก้ไข
แต่ถ้าคำตอบคือ...ไม่...ไม่รู้...ไม่มีคำตอบ นั่นแสดงความความรักของคุณคงถึงทางตัวจริง ๆ แล้วแหละ อย่าฝืนทนคบกันต่อไปเลย เปิดโอกาสให้กันและกันได้ไปเจอสิ่งที่ดีกว่าจะดีกว่าไหม อย่างน้อยคุณทั้งคู่ก็เลิกรากันด้วยความเข้าใจ พร้อมกับคบหากันได้ต่อไปในฐานะ"เพื่อน"ที่คุ้นเคย
