แฟนผมทิ้งผมไปคบคนที่อยู่ในบริษัทเดียวกับเขาโดยเป็นคนที่มีลูกมีเมียแล้ว

เรื่องมีอยู่ว่า ผมและแฟนเราคบกันมา 3 ปี ผมอายุ 36 ปี ส่วนแฟนผมก็อายุ 37 เป็นคนทำบุญบ่อยมาก ปฎิบัติธรรมบ่อยมาก ผมยังไปด้วยเลย คือเป็นคนที่อยู่ในศีลในธรรม จิตใจดี โดยใช้ชีวิตอยู่ในห้องเช่ากันมาและก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยโดยที่ผมจะขี่เวสป้าไปส่งเธอที่ออฟฟิศทุกวันจนคนบริษัทเธอรู้ว่าผมเป็นแฟน จนเราได้ตกลงปลงใจที่จะร่วมกันสร้างครอบครัวเราจึงตัดสินใจซื้อคอนโดอยู่ด้วยกันเมื่อ เดือนกรกฎาคม 2015 ที่ผ่านมาแต่อยู่ไกลจากที่ที่เคยเช่าอยู่ไม่มากนัก ซึ่งเป็นวันเกิดผม ผมและแฟนเราดีใจและมีความสุขกันมากที่ได้มีคอนโดเป็นของตนเองจนกระทั่งเวลาผ่านไป 4 เดือน แฟนผมเริ่มมีพฤติกรรมผิดปกติคือ ล็อกหน้าจอมือถือ ติดโทรศัพท์เล่นไลน์ ติดเฟส และมีนิสัยที่ไม่ค่อยอยากรับสายผมเวลาผมโทรไป นอนหันหลังให้ผม เหมือนมีโลกส่วนตัว พูดกับผมน้อยลง เข้าห้องน้ำนานผิดปกติโดยจะเอาโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำโดยตลอด มีอยู่วันหนึ่งที่ผมโทรไปหาเธอหลังเลิกงานโดยเธอจะขับรถกลับเอง ส่วนผมก็จะขับเวสป้าไปรับไปส่งบ้าง แต่ช่วงหลังๆที่เป็นหน้าฝนเธอนั้นขับรถไปเองอีกอย่างเธอกลัวว่าผมจะนอนไม่เต็มอิ่มเพราะบริษัทเธอจะเข้างานเช้ากว่าผม ผมได้โทรหาเธอปกติเธอจะรับสายผม แต่ก็ไม่รับ ผมโทรไปหลายสายมาก และเธอก็กลับมาถึงคอนโดช้ากว่าที่เคยเป็นโดยบอกเหตุผลว่าไปเดินตลาดนัดแถวหน้าราชมัง แล้วลืมโทรศัพท์ไว้ในรถซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยที่โทรศัพท์ของเธอจะห่างตัว และก็อีกวันที่ผมคิดว่าผิดปกติคือ วันที่ผมกลับบ้านไปหาแม่ในวันเสาร์เธอไม่ได้ไปและขออยู่ห้องผมกลับมาถึงห้องช่วงเย็นๆผมเห็นรถเธออยู่แต่เธอไม่อยู่ในคอนโดห้องล็อค ผมจึงโทรหาเธอ เธอบอกว่าอยู่หน้าเซเว่นหน้าปากซอยแต่ผมไปก็ไม่เจอ ผมเลยใจหายไปยืนดักรอหน้าปากซอย เธอแต่งตัวดีมากเดินมาอีกทางของปากซอย ผมถามว่าไปไหนมาเธอตอบว่าไปเดินตลาดปัฐวีกรณ์มา ผมถามว่าไปกับใครเธอบอกว่าไปกับน้องๆผู้หญิงในบริษัทที่เธอทำงานมา ผมเริ่มสงสัยมากขึ้น และแล้วความอึดอัดก็มาถึงตัวผมกับพฤติกรรมเดิมๆในห้องที่เธอทำ ผมจึงถามว่าเธอเป็นอะไรหรือป่าว มีอะไรจะคุยกับเราไหม เธอตอบมาว่า เราน่ะมีอะไรกับเธอไม่ได้แล้วนะเราไม่ชอบเรื่องแบบนี้ แล้วก็บอกว่าอยากอยู่แบบเพื่อนดูแลกันไป เธอจะทนไหวไหม แล้ว พ่อแม่เธอ ก็อยากให้เรามีลูกให้ครอบครัวเธอ เรามีให้ไม่ได้นะ อันนี้คือ คำพูดของแฟนผม ผมเลยบอกเธอว่าก็ไม่เป็นไรนี่นาเรามาคุยและปรับความเข้าใจกันดีไหมเรายินดีทำตามเธอทุกๆอย่าง แฟนผมบอกว่า เราอยากจะออกไปอยู่คนเดียวน่ะ คำๆนี้เป็นคำที่ทำให้น้ำตาผมไหลโดยไม่รู้ตัว ผมบอกเธอว่า เธออย่าไปเลยนะ แล้วเขาก็บอกว่า เราอยากให้เธอไปเจอคนที่เขาพร้อมที่จะมีลูกให้เธอและดีกว่า ผมเลยกอดขาแฟนผมและบอกว่าอย่าไปเลยนะเรายอมที่จะทำเพื่อเธอทุกๆอย่าง สรุปยังไงเธอก็ต้องไป และเธอก็บอกว่าเดี๋ยวเราจะไปหาห้องเช่าของเราเอง ผมสงสัยผมเลยซื้อจีพีเอสเพื่อรอโอกาสเหมาะสมที่จะติดรถเธอ และแล้ววันที่น่าสงสัยก็มาถึง วันนั้นเป็นวันจันทร์ เธอบอกกับผมว่าไปทำงานแต่เหมือนผมมีลางสังหรบางอย่างว่าเธอไม่ได้ไปทำงาน ผมจึงตามสะกดรอยจีพีเอสไปและมันก็ไปหยุดที่ที่หนึ่งตรงนั้นเป็นหอพัก ผมเลยขับมอไซด์ไปรอจนพบรถเธอ จอดอยู่แต่ผมยังไม่ได้เอะใจอะไร คิดว่าเธอมาคนเดียว และผมก็โทรหาเธอ เธอบอกเธออยู่ออฟฟิศ ผมบอกเธอว่าไม่ใช่ เธอเหมือนกำลังนอนอยู่ในห้อง และแล้วผมก็กลับไปที่คอนโดเพื่อไปพักเหนื่อย แต่จีพีเอสมันเตือนไปที่โลตัส ผมจึงตามไปและก็พบรถเธอ ผมได้นั่งเฝ้ารอดูรถเธออย่างใจจดใจจ่อประมาณ 3 ชั่วโมง ขออย่าให้เป็นแบบที่ผมคิด และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เธอเดินนำหน้าและมีผู้ชายเข็นของที่ซื้อเข้าห้องเช่าใหม่ตามหลังมา ผมตัวสั่นใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก ผมเลยเดินไปที่รถเธอและได้เจอ เขาและเธอทั้งสองคน เธอบอกผมว่า พอใจหรือยัง นี่คือคำพูดเธอ ผมเลยเลยบอกเธอไปว่านี่หรือคำพูดที่เคยบอกกับเราว่า ให้เราซื่อสัตว์ โดยขอเรื่องเดียวคือเรื่องนอกใจ แต่เธอก็ทำมันเอง เธอทำอย่างนี้กับเราได้ยังไงวะ ผมน้ำตาคลอ แล้วผมก็บอกกับผุ้ชายคนนั้นไปว่า พี่ทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง พี่ก็รู้ว่าผมไปส่งแฟนผมอยู่ ผู้ชายคนนั้นมันเลยเอากุญแจรถให้กับแฟนผมแล้วเดินหนีไป ที่ผมไม่แสดงอาการทำร้ายใครเพราะตัวผมมันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรง ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน สภาพจิตใจแย่มากๆเหมือนอาการเบลอๆ ผมเลยกลับไปเคลียร์กับแฟนที่ห้องสรุปว่า ที่เขาไม่รับโทรศัพท์เพราะเขาอยู่กับไอ้นั่น ที่เขาไปเดินตลาดปัฐวิกรเขาก็ไปกับไอ้นั่น ภาพหลังๆที่ผมย้อนไปมันเหมือนผมโดนสวมเขามาซักระยะ น่าจะตั้งแต่ที่ผมมีอะไรกับเธอครั้งสุดท้าย เธอบอกว่าไอ้นั่นเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ คือชมต่างๆนาๆ จนผมมาหาข้อมูลและพบว่ามันมีลูกมีเมียแล้วและเป็นคนในบริษัทเดียวกันกับแฟนผม ผมเลยตกใจอย่างมากและถามว่าเธอรู้ไหมว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว เธอตอบว่า เธอรู้ แต่เธอทำเพราะชอบผู้ชายคนนี้มาซักระยะ ผมถามเธอ คือว่า ผู้ชายคนนี้เป็นที่ปรึกษาทางไลน์ในเรื่องของผมและเธอ แต่สุดท้ายมันก็เอาแฟนผมไปกินซะเองผมเหมือนโดนหลอกมาซักระยะ สรุปว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนจัดหาห้องเช่าและเคลียร์ห้องให้ ในส่วนที่ผมคิดคือมันมีอะไรกันแน่นอนอยู่แล้ว และแฟนผมก็ยอมรับ ผมใจสลาย แตกสลายหมดแล้ว ในสิ่งที่ผมทุ่มเทร่วมกันสร้างเพื่ออนาคตเราสองคน ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพเหมือนตายทั้งเป็นครับ อยู่คอนโดคนเดียว กินยานอนหลับเกินขนาดจนเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ออกมาแล้วครับ กลับไปรักษาตัวที่บ้าน แต่ก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตที่คอนโดที่อยู่เช่นเดิม ผมนั้นพยายามจะอยู่ให้มันได้ แต่ภาพต่างๆมันก็ยังมารบกวนจิตใจ นอนไม่ค่อยหลับ ซึมเศร้า เก็บตัว ไม่อยากไปไหน อยากอยู่แต่ในห้อง มีออกไปบ้างแต่ก็น้อยครับ ผมยอมรับว่าผมรักเธอมากจริงๆ ซื่อสัตว์กับเธอจริงๆ จริงใจกับเธอจริงๆ แต่ก็ดูเหมือนผมไร้ค่า คือผมคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ผมอยากจะใช้ชีวิตและอยู่ด้วยกัน ดูแลกันไปจนแก่เท่า แต่มันก็พังทลาย ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ ตอนนี้ อาการของผมคือ จิตใจอ่อนล้ามากๆครับ ซึมเศร้า ผอม ไม่อยากทำอะไร อยากนอนแต่นอนไม่หลับ ถอนหายใจแรงและยาว คิดวกวนไปมาว่าเขามีอะไรกันโดยเป็นภาพหลอน ผมน่ะยอมรับว่าแค้นและเสียใจมากครับ เพราะมันเหมือนโดนหยามศักดิ์ศรี และเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่าครับ โดยที่มีคำว่าเสียดายเขามากๆครับที่ผมเสียเขาไป เพราะเขาทำดีกับผมมาตลอดจนมามีเรื่องนี้ ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ งานก็ไม่เป็นอันจะทำครับและตอนนี้ผมทั้งเหงาและไร้ค่าจริงๆครับ