นี่ใช่ไหมที่เรียกว่า สายเกินไป คำนี้มันกำลังทำร้ายผม

เรื่องของเรื่องคือผมเคยมีแฟนอยู่คนนึง เราคบกันมาเป็นเวลา5ปี เค้าอายุน้อยกว่าผมเค้าก็นิสัยผู้หญิงทั่วไปจะงอแงงี่เง่ามากน้อยตามอารมณ์ แต่ก็คบกันมาเรื่อยๆทะเลาะกันแรงบ้างเบาบ้างแต่เค้าทำหน้าที่แฟนได้ดีมาก อดทนกับอะไรหลายๆอย่างของผม

เรื่องผู้หญิงเค้าจับได้หลายครั้ง เราทะเลาะกัน ผมง้อเค้าเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมแต่เค้าก็จะพูดถึงหรือกัดอยู่บ่อยๆตามประสาผมคิดว่าเค้ารักผมมากอดทนผมได้บางทีผมเลยทำอะไรที่เอาแต่ตัวเองลืมนึกถึงเค้าจนผมได้ทำสิ่งเดิมๆแต่ที่เปลี่ยนไปคือครั้งนี้ผมคิดว่าเราอาจจะไปต่อไม่ได้ ผมอาจจะทำร้ายเค้ามามากและอยากลองเดินทางใหม่กับคนใหม่คนนั้น สรุปคือผมทิ้งเค้าไป

ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคิดอะไร คิดแค่อาจจะผูกพันผมอาจจะไม่ได้รักเค้าแล้ว ตอนที่ผมจะไป เค้าก็ร้องไห้เสียใจผมรู้สึกผิดนะ แต่ตอนนั้นอะไรเข้าสิงก็ไม่รู้ จนต่างคนต่างห่างๆกันไปผมก็คบกับผู้หญิงคนนั้นแหละ พอเค้ารู้เค้าก็โมโห เค้าด่าผมด่าผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นเราจบกันแบบแย่ๆแต่เราก็ยังมีเฟซมีไลน์กันอยู่ ไม่นานเค้าก็มีแฟนใหม่ เค้าลงรูปคู่ เค้าตั้งสถานะคบกัน

ตอนนั้นความรู้สึกผมมันหวิว เสียใจอยู่ลึกๆอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ยินดีกับเค้านะเห็นเค้ามีความสุขผมก็ดีใจแต่ในทางกลับกันพอนานไปผมกลับรู้สึกว่าผู้หญิงที่ผมคบอยู่ผมกลับรู้สึกว่าไม่ใช่ผมอยากคุยกับเค้ามากแต่เค้ามีแฟนใหม่ไปแล้วจะทำยังไงล่ะ ผมพยายามทักไปหาเรื่องคุยเค้าก็ตอบแบบไม่อยากจะคุยกับผมหรอกเค้าไม่สนใจไม่หวั่นไหวและใจแข็งมากต่างกับเมื่อก่อนมาก ผมรู้ได้เลยว่าเค้ามองผมเป็นคนอื่นไปแล้ว เค้าอาจจะเกลียดผมไปแล้วก็ได้มั้งจะด่าว่าผม ยิ้มก็ได้ จนวันนึงแฟนเค้าก็บล็อคทุกอย่างของผมไป ก็ห่างกันไปอีกผมก็ใช้ชีวิตกับแฟนใหม่ผมเรื่อยๆก็มีความสุขบ้างแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นความสุขปลอมๆ

ผมก็ถามคนรู้จักว่าเค้าเป็นไงบ้าง ทุกคนก็บอกว่าเค้าสบายดีดูมีความสุขมากแล้วผมก็ไปรู้มาจากเพื่อนเค้าซึ่งรู้จักกับผม เค้าอึดอัดใจหลายอย่างตอนคบกับผมจริงๆเค้าเคยพูดกับผมแล้ว แต่ผมไม่ได้สนใจคิดว่าเค้าคงไม่อะไรยังไงก็ได้ แต่เค้าจำฝังใจทุกอย่างเลยครับเพื่อนเค้าบอกแฟนใหม่เค้าทำในสิ่งที่ผมไม่กล้าที่จะทำให้เค้า

สิ่งที่ผมให้ไม่ได้ ความสุขเล็กๆน้อยๆของเค้า แฟนใหม่เค้าทำทุกอย่าง เพื่อนเค้าพูดมาเยอะมากครับแม้ว่าผมจะให้เค้าไม่ได้แต่เค้าก็ไม่เคยทิ้งผมแต่ผมกลับเป็นคนทิ้งเค้าซะเอง

พอได้ฟังผมก็มานั่งทบทวนแล้วผมก็รู้ว่าผมเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมอายที่จะแสดงความรักกับเค้าผมขี้เกียจแม้กระทั่งทำในสิ่งที่เป็นความสุขของเค้า คิดว่าเค้ารักผมมาก แต่จริงๆผมนี่แหละที่รักเค้ามากคิดว่ามันคือความผูกพัน แต่จริงๆมันไม่ใช่ ผมยังคิดถึงอยากคุยกับเค้าตลอด ผมเคยคิดว่าเค้าขาดผมไม่ได้แต่วันนี้กลับเป็นผมเองที่เสียใจที่ขาดเค้าไปเค้าเคยพูดหยอดผมว่าผมเป็นเหมือนทุกอย่างของเค้า แต่ในตอนนี้ความจริงแล้วคือเค้าเป็นทุกอย่างของผมตอนนี้ผมเสียใจและเสียดายมาก ที่ปล่อยให้คนอื่นมาทำสิ่งที่ผมควรจะเป็นคนทำให้เค้า

ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง ผมจะทำด้วยตัวของผมเอง