เราเห็นแก่ตัวเกินไปปรึป่าว

เรื่องมันเป็นเรื่องความรักนะคะ อาจจะมีการใช้ชีวิตเค้ามาเกี่ยวเรื่องมันเริ่มจากที่เราอยู่คนเดียวมาในระยะหนึ่ง ช่วงนั้น เหงาดีค่ะ โดดเดี่ยว เคว่ง มันก็โล่งแบบบอกไม่ถูกจนกระทั้งมีคน คนนึ่งเข้ามาในชีวิต

เริ่มแรกเราเริ่มจากการเป็นเพื่อนค่ะ เราก็ไม้ได้คิดอะไรมากมาย คิดว่าเค่าคงอยู่ในสถานะเดียวกัน คงเหงา ไม่มีเพื่อนเหมือนกันแรกๆก็ดูแลกันค่ะ (ส่วนใหญ่จะเป็นเค้ามากกว่าที่ดูแลเรา) พาไปกินข้าว ซื้อข้าวมาให้ เวลาไปเที่ยวก็มาหา แต่เราไม่ได้คิดกับเค้า เกินเพื่อน เลยนะคะต่อมากเค้าเองก็เริ่มมีอาการแปลกๆ เหมือนคนจีบกันน่ะค่ะ เราเลยถามตรงๆ เลยว่าจีบหรอ ? เค้าก็เหมือนนอยด์ว่าแบบ .. "นี้ดูไม่ออกเลยหรอว่ากำลังจีบอยู่ ?" ตอนนั้นก็ลังเลค่ะว่าจะเอายังไงต่อ เราก็รู้สึกชินกับการอยู่คนเดียวสะแล้ว แต่ ตอนที่มีเค่ หรือมีคนเข้ามาดูแล มันก็รู้สึกมีความสุขแปลกๆดีเหมือนกันค่ะ เหมือนได้รับความอบอุ่น ตอนนั้นเลยตัดสินใจคบกับเค้าไป- แรกๆ เค้าทำตัวปกติดีเหมือนทุกกอย่างที่เราเริ่มกันมาด้วยกันค่ะ (ถ้ามีคนอ่าน คงเดาออกใช่ไหมคะ ? ว่าเดี๋ยวแ_งก็เปลี่ยนไป)เค้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไรหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่ากฏเกณฑ์ข้อแม้มันมากขึ้น เหมือนเรากำลังรู้สึกว่าเข้าไปถึงเขา ในขณะที่เวลานั้นเราก็รักเขาไปแล้วสิ (เฮ้อ เบื่อตัวเองใจง่ายจัง)พูดถึงเรื่องข้อแม้ ในเมื่อมันยุ่งยาก ทำให้เราเองลำบากใจ เราเลยตัดสินใจมองข้ามมันไปเลยคะ ? ไม่ต้องตั้งคำถามกับมันให้มากมาย ให้วุ่ยวายหัวใจ (ง่ายๆก็ไม่สนใจเลยง่ายกว่า) ระหว่างเวลาที่คบกันเราให้อสิระเขาเต็มที่ค่ะ จะทำอะไรที่ไหนยังไง บอกมาไม่เคยว่า แต่พอจะเราจะไปไหนทำไรบ้างนี้งอแงเหลือเกิน- หลังมายิ่งหนัก เรารู้สึกว่าเราห่างกันจนเราไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่เค้าก็ยังมีแสดงอาการเป็นห่วงคิดถึง มาหาบ้างเหมือนเดิม แต่ก็น้อยลง แต่สกิลความงี่เง่าของเขานี้มากขึ้นกว่าเดิมสะอีก เป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจมากยกตัวอย่าง

ประเด็นหลักๆ เรื่องกินข้าว - -"มันจะมีปัญหาระดับชาติเกิดขึ้นว่า กินอะไร พอเราพูดอันนี้มา ก็จะบอกว่างั้นไปกินอันนี้ตั้งแต่แรกไม่ดีกว่า ? (แน่ะ ??? และจะถามกูทำไม ?)อ่าวละ ประเด็นต่อมา เมื่อตกลงกันได้ว่ากินอะไร หัวข้อต่อไปคือ ... กินที่ไหน ? (อืมมมมม.นะ ที่ไหนก็แหลกๆไปเถอะมั้ย ?) พอเราเสนอว่านี้ๆนะ เออเนี้ยอยากกินๆ มันจะมีการคัดค้านขึ้นมาอีกว่า "ไม่เอาได้น้อย คนเยอะ รู้อยู่ว่าไม่ชอบคนเยอะ" (แยกกันกินไหม ง่ายกว่าเยอะเลย)มันเหนื่อยมากเลยค่ะ เวลาที่หิวมากๆ แล้วตกลงกันไม่ได้สักที บางทีเราก็คิดว่า "นี้มันต้องเป็นกูปะวะ ? ที่ควรจะเรื่องมากเนี้ย ?"หลังๆมาเราก็เลยไม่ค่อยสนใจเค้าละค่ะ เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยว่างเท่าไร เราเป็นคนไม่ค่อยตาม อาจจะมีโทรหาบ้างวันละครั้ง 2 ครั้ง ในแชทต่างๆ ก็ไม้ค่อยคุยอะไร ไม่รู้จะคุยอะไรอ่าค่ะ

ตอนนี้ก็กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม แบบไปไหนมาไหนคนเดียว เที่ยวคนเดียว ไปร้านต้นไม้คนเดียว ไปร้านกาแฟ นั่งชิวๆ ทำอะไรที่มันเคยเป็นเรา นอนในห้องโง่ๆ นั่งที่ระเบียงเงียบๆจนเรามานั่งทบทวนว่า ตกลงแฟนเนี้ยมันยังจำเป็นอยู่ไหม ? เรารู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวได้นะ เหมือนมีแล้วต้องมาเป็นภาระของความรู้สึกเลย ทั้งเราและเค้าก็มีหลายๆ ครั้งที่เราห่วง หวง หึง แต่ก็ไม่รู้นะ ว่าเค้าจะคิดแบบนั้นรึป่าว ?

ถ้าจะบอกให่เราคุยกันปรับความเข้าใจนี้อยากมาก เวลาเราพูดไร เค้าชอบหาว่าบ่น (แต่ก้บ่นนนั้นแหละ) แต่ถ้าให่เราไม่พูดคือไม่พูดเลย เวลามีอะไนที่ข้องใจ ไม่พอใจ เราก็จะแค่ถาม ตอบมาก็จบ บางครั้งเค้าก็โวยวายกลับ แต่เรานิ่งอ่ะ ก็จะบอกว่าจะพูดอีกทำไม ถามก็ตอบ ก็จบแล้ว รู้เรื่องไม่ต้องพูดเยอะเราพูดไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าเค้าเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง เหมือนพวกมีความผิด แล้วโวยวายกลบเกลือน (แต่เราเฉยๆนะ ชอบห้ามให้หยุด ขี้เกียจฟัง)

ประเด็นตอนนี้เลยอ่ะ

คือเราอยากเลิกกับเค้าแล้วอ่ะ เรารู้สึกว่าการใช้ชีวิตของเรามันสวนทางกินเกินไป (ง่ายๆ เข้ากันไม่ได้) คำนนี้ยิ้มโคตรน้ำเน่าเลย แต่เจอกับตัวก้เข้าใจว่ามันมีจริง เรารู้สึกว่าเวลาที่เราต้องการเค้า เค้าไม่ได้สนใจเราเลย ทั้งๆทีปกติ ก็ไม่ได้มากมายอยู่แล้ว เราก็ยังรักเค้านะ แต่เรารู้สึกว่า ถ้ามันคบกันไปแล้วทำให้เรารู้สึกแย่ ก้เลิกกันดีกว่าไหม ? มันจะดูเห็นแก่ตัวเกินไปรึป่าว ?