20 ปีผ่านไป...

ขอแทนตัวเองชื่อบีและแทนตัวพี่อีกคนชื่อพี่บอยนะคะ

กลัวพี่เขาเข้ามาอ่านอ่ะ

ย้อนไปเมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนนั้นบีอายุประมาณห้าขวบ พี่บอยอายุสิบ12-14ปีได้ บีกับพี่บอยอยู่บ้านใกล้กัน เล่นด้วยกันตลอดอ่ะคะ มันเป็นความรู้สึกผูกพันในวัยเด็กอ่ะ จนวันหนึ่ง พี่บอยต้องย้ายบ้าน ออกไปอยู่บ้านแม่เขา ไกลกัน คนละมุมจังหวัดเลยด้วยซ้ำ บียังอยู่ที่เดิม พี่บอยย้ายออกไปได้สักประมาณปีกว่าๆ บีก็ถูกรถชน กลายเป็นอัมพาต ตั้งแต่พี่บอยย้ายออกไป เราสองคนก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย แต่บีไม่เคยลืมพี่บอยเลยนะ และเชื่อว่าพี่บอยก็ไม่ลืมบีเช่นกัน วันเวลาผ่านไป บีก็นึกถึงพี่บอยเสมอนะ พี่บอยจะเรียนที่ไหนต่อน๊า? พี่บอยโตขึ้นหน้าตาจะเป็นยังไงน๊า? พี่บอยจะมีแฟนกี่คนแล้วนะ? พี่บอยจะยังอยู่จังหวัดเดียวกับบีหรือจะย้ายไปอยู่ที่อื่นรึป่าวน๊า? ..... บีมีคำถามบวกความนึกถึง ถึงพี่บอยแนวนี้ตลอดมา ปัจจุบันบีอายุ 26 ปี และเมื่อสองเดือนที่แล้ว บีได้มีโอกาสเจอกับพ่อพี่บอย เจอกันโดยบังเอิญมากๆค่ะ เจอกับในสภาพที่บีนั่งอยู่ในรถเข็น ดีใจที่จำได้ บีก็ถามถึงพี่บอยว่าอยู่ไหนแล้ว ทำอะไรอยู่ เป็นยังไงบ้าง บีก็ถามว่าพี่บอยเล่นไลน์ไหม พ่อเขาก็ให้เบอร์พี่บอยมา บีก็แอดไลน์ไป ทักไปแบบตื่นเต้น และดีใจมากๆ เห็นรูปพี่บอยในไลน์ จำเค้าโครงหน้าตอนพี่บอยเด็กๆไม่ได้เลยจริงๆค่ะ คิดเล่นๆนะว่าถ้าเดินสวนกันคงกลายเป็นคนแปลกหน้าทั่วไปของกันและกันเลยแหละ บีก็ทักพี่บอยไป บีก็เล่าว่าชื่อบีนะ จำกันได้ไหมค่ะ ที่เคยอยู่บ้านใกล้กัน ที่เคยเล่นด้วยกันตลอด ตอนเด็กๆน่ะค่ะ สรุปพี่บอยจำบีได้ดี บีดีใจจนไม่รู้จะบรรยายคำไหนเลยค่ะ พี่บอยเล่าว่าหลังจากย้ายบ้านออกไปก็เรียนที่นั้นต่อสิบปีแล้วก็ย้ายไปเรียนต่อที่กรุงเทพ และอยู่กรุงเทพมาสิบกว่าปีแล้ว ไม่เคยลืมบีเลยนะ นึกถึงบีตลอด.....

หลังจากวันที่บีแอดไลน์พี่บอยไป เราสองคนก็คุยกันทุกวัน พี่บอยทักบีมาทุกวัน ตลอดวันเลยจริงๆ...เหมือนเราสองคนต้องมาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้งน่ะค่ะ เราสนิทกันในช่วงวัยเด็กๆมาก วันเวลาผ่านไป ช่วงวัยรุ่นมันขาดหายไป เรากลับมาคุยกันอีกครั้งคือในช่วงวัยทำงาน ตอนนี้บีอายุ 26 ปีเต็ม ส่วนพี่บอยก็ปลายปี59นี้ 33 ปีเต็มล่ะ เรากลับมาคุยกันใหม่โดยที่พี่บอยไม่เคยรู้ว่าบีเดินไม่ได้อีกต่อไปแล้ว พี่บอยไม่รู้ว่าบีถูกรถชนเป็นอัมพาต ทุกวันนี้คุยกัน พี่บอยยังคิดว่าบีเป็นปกติดีทุกอย่างเหมือนเดิม พี่บอยโสดมาหลายปีแล้ว และบีก็เพิ่งโดนแฟนทิ้ง นับจากนี้ไป การที่บีกับพี่บอยคุยกันอยู่ทุกวัน มันจะพัฒนาเป็นอะไรบ้าง บีก็ตอบไม่ได้ เท่าที่รู้คือ พี่บอยและบี มีความชอบในตัวของอีกฝ่าย บีไม่แน่ใจว่าที่พี่บอยบอกว่าชอบบี มันมาจากความผูกพันในวัยเด็กนั่นรึป่าว คงมีส่วนบ้าง แต่สำหรับตัวบีเอง มันคือความผูกพันที่บีนึกถึงและคิดถึงมันมาตลอดตั้งแต่วันนั้นวันที่พี่บอยย้ายออกไป จนถึงวันนี้ .... แต่บีไม่กล้าบอกพี่บอยว่าบีถูกรถชนเป็นอัมพาต เดินไม่ได้อีกต่อไปแล้ว บีรู้ว่าบีควรบอกพี่บอยด้วยตัวบีเอง แต่บีใจไม่กล้าพอจริงๆค่ะ ความรู้สึกมันกลัวอะไรสักอย่าง....