คนที่ยืนตรงหน้าตัวเอง คือ คนที่แอบชอบมาเป็น 10 ปี แต่ไม่กล้า...

สวัสดีเราไม่ได้เอาไอดีเพื่อนมาโพสเราใช้ไอดีตัวเอง555เห็นก่อนโพสเค้าฮิตเอาไอดีเพื่อนใช้แต่เพื่อนเราไม่มีให้ยืม

พูดว่าความตามหัวข้อถ้าเอาแบบไม่ยืดเยื้อข้ามไปอ่านตรง*ด้านล่างเราก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาธรรมด๊าธรรมดา ถ้าไม่เขียนคิ้วออกจากบ้าน จะไม่กล้าสบตาใครเราไม่สวยอ่า ว่าง่ายๆ เราเลยไม่กล้าที่จะเริ่มทำความรู้จักกับเค้าก่อนจริงๆก่อนหน้านี้เราเคยคบ ผช มา 2 คน (แต่ไม่ใช่คนไทย และไม่เคยคบ ผช ไทย เลย)การเริ่มคุยกับ ผช ไทย นี่ทำยังไงให้ตัวเองดูไม่วู่วามเราไม่เคยจริงๆ

คนนี้บ้านใกล้เรามากสมัยก่อน ตั้งแต่เค้าเรียน ม.ปลาย เราเรียน ปวช. เรียนจบต่อ มหาลัยก็ยังเจอกัน แอบเหร่ประจำตอนเจอบนรถเมล์ บ้านเรากับบ้านเค้าจะอยู่ใกล้อู่รถเมล์ จะลงหลังสุดตลอด มีช่วงที่ถ้าไม่นับเป๋ารถเมล์กับคนขับ เรากับเขาถือว่าอยู่กันแค่สองเรา (555)เรารู้สึกได้ว่าเค้ารู้ตัวว่าเราแอบมองเวลาลงรถก็จะไม่ลงประตูเดียวกับเรา (นี่เขินหรือรังเกียจ?)

และก็มีตอนที่เรานั่งด้านหลังสุด เราตั้งใจมองเค้ามาก และ....เค้าเจือกหันมา สายตาสป๊าคกัน และเราหันควับแทบไม่ทันโคตรอายเลย

เรื่องราวบนรถเมล์เป็นมาแบบนี้ตลอดเป็นเวบา 10 ปีได้...วิวัฒนาเริ่มเกิดขึ้น

เมื่อต่างคนต่างเรียนจบทำงานเราทำงานมา2-3ปีแล้วและย้ายบ้านมาปีนึงแต่ยังคงขึ้นรถเมล์ที่เดียวกัน(ขึ้นตรงปากซอยบ้านเค้า)

******

วันหนึ่งวันนั้นสเต็ปเดิมคือ1.ขึ้นรถเมล์2.เรานั่งตรงกลางของคันรถ จึงขึ้นประตูหลัง3.เค้าชอบขึ้นประตูหน้า แต่เดินผ่านเราไปนั่งหลัง4.ระหว่างที่เค้าเดินผ่าน เราจะแอบยิ้มในใจ5.เราจะลงก่อนเค้า

แต่เมื่อไม่นานมานี้6.เราลงป้าย BTS แบริ่งเหมือนกัน7.เราขึ้นคนละบันได8.เราเจอกันบนชานชาลา

เจอกันที่ BTS แค่ 3 ครั้งเป็นเพราะเค้าอาจจะเพิ่งย้ายที่ทำงาน

ครั้งแรกเจอกันตอนที่ BTS เสียหนักจนเดือดร้อนไปทั่ว กทม.เค้ายืนอยู่ในรถแต่เราเข้าไม่ได้เพราะแน่นมาก

ครั้งที่สอง เค้าเข้ารถไปก่อน เราไม่อยากยืนเลยรอขบวนถัดไป

ครั้งที่สาม คือครั้งล่าสุดปกติเค้าจะเข้าตู้ที่ใกล้บันไดแรก คือตู้แรก แต่วันนั้นเค้ารอให้ประตูปิด...แล้วเค้าเดินมาตรงประตูเดียวกับเราอย่างกับเจาะจงจะขึ้นตู้นี้

พอขบวนถัดไปวิ่งมาเราก็เข้าไปแบบไม่คิดอะไร คิดแค่ว่า ที่นั่งเป็นของกรู!!!เราวางก้นไว้บนเก้าอี้กลางสุดและทันทีที่นั่งลงด้านหน้า...ก็มีร่างของเค้าคนนั้นมายืนและหันหน้ามาที่เรา อย่างกับจงใจเราตกใจนิดนึง(แอบยิ้มหน่อยๆ)และในใจคิดว่า อยากออกไปกรี๊ดข้างนอกนี่มายืนบ้าแกล้งชั้นทำไม รู้ไหมทำอะไรไม่ได้นอกจากแกล้งหยิบของในกระเป๋า และกอดอกเพราะแอร์ BTS หนาวประดุจขั้วโลกเหนือ เราหนาวแอร์+ตื่นเต้น ตื้นตัน ตื่นตระหนก ขวยเขิน ทำตัวไม่ถูก ที่ว่างเยอะมาก ไม่ไปยืนวะมายืนกดดันกันอยู่ได้อยู่ในสภาพนี้ประมาณครึ่งชั่วโมง (ฟิน+ทรมานเล็กน้อย)อยากคุยอยากถามชื่อ อยากได้ยินเสียงมาตลอด 10 ปี โอกาสตรงหน้าแต่คว้าไว้ไม่ได้วันนั้นโกรธตัวเองที่ไม่ทำอะไรเลยปล่อยโอกาสนี้ไป โอกาสหน้าคงไม่ง่ายที่จะบังเอิญแบบนี้แล้วนะ

ถ้าคราวหน้าเค้าไม่เดินมาใกล้กับเรา เราเดินไปคุยกับเค้าตรงๆนี่เค้าจะตกใจไหมนะเมื่อก่อนไม่มีความคิดที่จะเข้าหาเค้าเลย แค่แอบมองพอ แต่ตอนนี้คือ จะ 30 แล้ว อย่างน้อยรู้จักชื่อบ้างคงจะดีเสียงยังไม่เคยได้ยินเลยแต่มีอย่างนึงที่เรารู้คือ

เรารู้จักบ้านเค้า

ขอบคุณที่มาเสียเวลาอ่านนะคะ