เลิกกับแฟนคนเดิมเป็นครั้งที่ 2 ทั้งๆที่คบกับมาเกือบสิบปีค่ะ

ขอเล่าย้อนคร่าวๆนะคะ เรากับเขารู้จักกันสมัยมหาลัย ตั้งแต่ช่วงปี 1 เลยค่ะ เราเป็นคนที่เริ่มรักเขาก่อน ว่าง่ายๆเราจีบเขาค่ะ ทั้งๆที่ตอนนั้นเขาเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าและเขาก็ดูจะเกลียดเรามากเลยค่ะ หลายๆอย่างในตอนนั้นค่อนข้างรุนแรง แต่สุดท้ายก็เป็นแฟนกันค่ะ เขาบอกว่า เขาคิดว่าเพราะเรารักเขา เราพยายามจนเขาคิดว่าเขาควรคบกับเรา จะว่ามันเริ่มด้วยน้ำตาก็ได้ค่ะ

หลังจากนั้นก็คบกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งราวๆ 4-5 ปีก่อน เขาค่อนข้างสนิทกับเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่อยู่ใกล้กัน เวลาไปทำงานก็ซ้อนวินมอเตอร์ไซค์ไปด้วยกัน เรารับไม่ได้ค่ะ เราหึง แต่เราไม่พูด (คือเราไม่ใช่คนมาคอยพูดหรือโวยวายอะไรค่ะ) มีแอบเครียด แอบร้องไห้คนเดียวบ้าง จนกระทั่งวันนึง เหมือนเขาจะรู้ ว่าเราหึง เขาก็โกรธเราค่ะ ประมาณว่าคิดบ้าบออะไรค่ะ เราก็พยายามไม่พูดไม่อะไร จนกระทั่งมีเรื่องอีกค่ะ เขาไปสนิทกับผู้หญิงที่ทำงานคนนึง ตามความเห็นของเรา เราค่อนข้างมั่นใจว่าความรู้สึกของเขามันมากกว่าเพื่อนค่ะ แต่เขาบอกเราตลอดว่าแค่เพื่อน แต่เพื่อนที่คุยโทรศัพท์นานๆหรือคุยแช็ทเฟสด้วยตลอดเวลามันไม่น่าจะใช่ ใช่ไหมคะ?

เรารับไม่ได้ค่ะ เราหึงมาก แต่ก็นั่นล่ะค่ะ ด้วยนิสัยเรา เราเงียบไม่พูดอะไร จนกระทั่งวันนึงเราทนไม่ไหว เราร้องไห้โวยวายว่าเราไม่โอเคแล้วกับผู้หญิงคนนี้ เขาก็ยืนยันว่าแค่เพื่อน แต่เราก็พูดนั่นแหละค่ะว่าไม่ เราไม่เชื่อ เราไม่โอเค ซึ่งเรารู้สึกตัวเองดูงี่เง่ามากเลยค่ะ แต่สุดท้ายเขาก็ห่างๆเงียบๆกันไปค่ะ

จนกระทั่งราวๆ 3 ปีก่อน เขาค่อนข้างเปลี่ยนไปเยอะค่ะ เริ่มจากไม่ใส่แหวนที่เราซื้อให้ relationship ที่เคยตั้งกันไว้ก็หายไปค่ะ เราเริ่มรู้สึกไม่ดี แล้วถามเขาว่า สเตตัสเฟสบุคมันหายไปเหรอ เขาพูดกับเราว่า เพิ่งรู้รึไง ไม่เคยใส่ใจเขาเลยล่ะสิ ทั้งๆที่เขารู้ค่ะว่าเราไม่ค่อยเข้าไปเล่นเฟสบุค เราอึ้งๆนะคะว่าอืม...เราไม่ดีไปซะแล้ว

สุดท้ายเมื่อราวๆครึ่งปีที่แล้ว เขาบอกเลิกเราค่ะ เริ่มมาจากพ่อเราโทรหาเราก่อน จู่ๆก็เรียกเรากลับบ้าน เราก็งงๆค่ะว่ามีอะไรมั้ย กลัวว่ามีอะไรฉุกเฉิน ก็รับปากพ่อไว้ว่าจะกลับไปหาที่บ้าน แล้วกลายเป็นว่า พอเขากลับมาก็เปิดฉากหาเรื่องเราเลยค่ะ เราก็งงๆว่าเออ อะไรเมื่อกี้ยังคุยกันดีๆอยู่เลย

ด้วยนิสัยเรา เวลาทะเลาะกัน เราจะเงียบค่ะ นิ่ง เงียบแล้วปล่อยเขาพูด ทำอะไรก็ตามที่เราทำอยู่นิ่งๆ เงียบๆ ไม่พูด ไม่เถียง จะว่าติดมาแต่เด็กก็ได้ค่ะ เวลาโดนพ่อแม่บ่นเราจะฟังเงียบๆ เพราะงั้นเวลาใครโวยวายหรืออะไรเรามักจะนั่งฟังเงียบๆมากกว่า มันกลายเป็นว่า เราไม่ใส่ใจค่ะ เขาว่าเราว่าเราไม่ฟังเขา ซึ่งเราก็ได้แต่เงียบ เพราะเถียงไปก็เท่านั้น เพราะเราเคยพูดแล้วค่ะ ว่าเราเงียบเพราะเราไม่อยากเถียง ยิ่งเถียงจะยิ่งยาว แต่ก็นั่นล่ะค่ะ...พูดไปก็เข้าตัวเปล่าๆ ก็เลยเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า

กลายเป็นว่า เขาหายไปค่ะ วันนั้นกลับมาจากทำงาน เราก็นั่งทำของเราเงียบๆ เปิดเพลงคลาสสิคฟัง แล้วก็หันไปบอกเขาว่าเออ เนี่ยวันนี้ลองดูเปิดเพลงคลาสสิคฟังนี่สมาธิดีนะ เขาก็เงียบไม่ตอบ เราก็อืม...โอเค...แล้วมันก็มาถึงค่ะ เป็นการบอกเลิกที่เลวร้ายมากค่ะ เขาเงียบ เดินออกจากห้องไปพร้อมเพื่อน ซึ่งเราเข้าใจว่าเขาไปส่งเพื่อน แต่กลายเป็นว่าเขาหายไปค่ะ จนเราเริ่มแปลกใจ เพราะเขาหายไปนาน เราเลยโทรไปหาว่าไปไหนต่อ จะกลับตอนไหน เขาบอกว่าจะไม่กลับมาแล้วค่ะ...

เราตัดสาย ร้องไห้ โทรหาน้องชายเพราะความรู้สึกตอนนั้นคือไม่ไหวแล้วค่ะ เราคบกันมาตอนนั้นจะครบ 8 ปีแล้วค่ะ ราวๆ 7 ปีกว่าๆ แล้วเขาก็ทิ้งเราไป เรากลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ แล้วก็เริ่มทำใจได้ในช่วงเดือนที่ 3 ตั้งแต่วันนั้น (ช่วงนั้นเข้าทักไลน์เรามาเรื่อยๆค่ะ)

ช่วงแรกที่เลิกกัน เราไปเจอแช็ทนึงในเฟสของเขา ปรากฎว่า เขามีคนอื่นค่ะ...เราร้องไห้ (อีกแล้ว) หนักมาก ตอนที่อ่านเจอว่า ผุ้หญิงคนนั้น รู้ค่ะว่าเขาเป็นแฟนกับเรา (รู้ว่ามีแฟนแล้ว) ตอนที่เขาบอกผู้หญิงคนนั้นว่า ถ้าขับรถไปส่งแล้วอยู่หน้าที่ทำงานจะกล้าจูบเขามั้ย รวมทั้ง...สองคนนั้นมีอะไรกันค่ะ...

จะว่าเราช็อคมาก ก็ใช่ค่ะ ถึงในใจเราจะรู้มาตลอดราวๆ 3 ปี ว่าเขาเปลี่ยนไป แล้วเราเคยคิดว่าเขามีคนอื่น แต่เราก็เงียบ ไม่เคยพูดอะไร แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ เราเสียใจมาก แต่ก็นั่นล่ะค่ะ เราพยายามทำใจ ไม่ตอบไลน์เขา หรือทักมาแล้วเราก็ตอบแบบถามคำตอบคำ ช่วงแรกๆยังมีกลับไปหาบ้างเพราะยังตัดใจไม่ได้ จนกระทั่งเราหายไปราวๆ 2 เดือน ไม่ไปหา เขาก็ทักมาบอกประมาณว่าคิดถึงค่ะ พอดีวันนั้นเราต้องไปแถวนั้น ก็เลยแวะไป เป็นความรู้สึกที่...ยังไงก็ได้ค่ะ ไม่ได้เจ็บไม่ได้อะไรแล้ว แต่กลายเป็นว่าเขาขอคืนดี แน่นอนว่าเราก็คืนดีกับเขา (ท่ามกลางเสียงบ่นของหลายคนค่ะว่าทำไมไม่เข็ด 555) แล้วก็อยู่ด้วยกันมาเรื่อยๆ จนครบปีที่ 8

แต่ว่า ในครั้งแรกที่เขาบอกเลิกเรา มีอย่างหนึ่งที่เป็นจุดเปลี่ยนของเราค่ะ...

เรามีปัญหาเรื่องเคมีในสมอง และเคยไปหาหมอเมื่อราวๆ 4-5 ปีที่แล้ว (ใช่ค่ะ ช่วงที่เขามีคนอื่นครั้งแรกนั่นล่ะ) เราไปหาได้สักพักแล้วหยุดไปหา หยุดยาเอง (ใครที่เป็นหรือมีปัญหาเชื่อเรานะคะ อย่าทำค่ะ) อาการมันเริ่มกลับมาชัดขึ้น ที่จริงแล้วมีหลายอย่างบ่งบอกว่ามันกำลังจะกลับมามาพักใหญ่ๆแล้วจากการที่เราเครียดมากในหลายๆเรื่อง คิดเยอะและไม่สามารถปล่อยวางได้ในหลายๆเรื่อง มีอาการนอนไม่หลับ ร้องไห้ไม่มีสาเหตุ ฝันร้ายค่ะ เราฝันเห็นเขาบอกเลิกเราอยู่เรื่อยๆจนต้องตื่นกลางดึกแล้วร้องไห้ และอื่นๆค่ะ

ใช่แล้วค่ะ เพื่อนของเรากลับมาทักทายเราอีกแล้ว...

อาการเริ่มหนักขึ้น เริ่มร้องไห้มากขึ้น คิดเยอะขึ้น นอนน้อยลง (4 ชั่วโมงต่อวันนี่ถือว่าเยอะมากแล้วสำหรับเราค่ะ) หลังจากนั้น เรามีเพื่อนใหม่ จะว่าเรายึดติดกับเพื่อนใหม่ที่รู้จักในช่วงนั้นมากๆก็ได้ค่ะ เพราะเราเพิ่งเลิกกับแฟน เราเลยคุยกับคนอื่นมากขึ้น พอคุยมากขึ้น เราก็ยึดติดมากขึ้น จนกระทั่งถึงจุดที่เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มันทำให้ทุกอย่างพังครืนลงมาเลิกคบกับเพื่อน ก่อนจะมีปัญหาเรื่องงาน ช่วงนั้นกลับมาคบกันใหม่แล้วค่ะ แต่เรายังคงมีปัญหาเรื่องฝันร้าย ฝันเห็นเขาหายไปหรือบอกเลิก หรือทิ้งเราอยู่เรื่อยๆค่ะ ตื่นมากลางดึกมองหาเขา แล้วร้องไห้กอดเขาค่ะ

เราเล่าให้เขาฟังเรื่องที่เราป่วย ปรากฎว่าเขาไม่เชื่อค่ะ...เขาว่ามันไม่จริง เราคิดไปเอง เราควรรีบนอน เราควรคุยกับเขา เราไม่ควรเสียเงินไปหาหมอ และอื่นๆค่ะ จนวันหนึ่ง เราไม่ไหวค่ะ เราร้องไห้ไม่หยุด และ...เขายอมฟังเราค่ะ เขายอมรับ ยอมเข้าใจเรื่องที่เราป่วย และเราป่วยจริงๆ แล้วบอกเราว่า เขาโอเค เราจะต้องหาย เขาจะดูแลเราค่ะ ซึ่งเราคิดว่าเขาเข้าใจเราแล้วนะ...

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาไม่อยู่ออกไปหาเพื่อนค่ะ วันนั้นจะเรียกว่าวันซวยก็ได้ค่ะ เราดันตื่นเช้ากว่าปรกติ (ปรกติแล้วเป็นคนตื่นสายค่ะ) แต่ว่า 8 โมงเช้าเราก็ดันตื่นแล้ว ตื่นมาเพื่อพบข้อความที่พาให้เราคิดว่าเราโดนเพื่อนหักหลังค่ะ...

เราโทรหาเขา เราอยากคุยกับเขา โทรตั้งแต่เช้ายันสาย เขาก็ไม่รับโทรศัพท์ค่ะ จนกระทั่งเราตัดสินใจ กินยาค่ะ...ยารักษาอาการที่มีเหลืออยู่ในห้องของเราทั้งหมด เราสั่งเสียทุกคนเลยค่ะ กะว่าตายแน่นอน เราเคลิ้มหลับไป เบลอๆอยู่พักใหญ่ แล้วเราก็กดโทรศัพท์โทรหาใครบ้างก็ไม่รู้ค่ะ แต่ที่จำได้คือน้องชาย น้องเราก็พยายามจะติดต่อแฟนเราแต่ไม่สามารถติดต่อได้ เราก็ลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งเบลอๆแบบนั้นแหละค่ะ เราจำได้ว่าเราโทรหาสายด่วนสุขภาพจิตด้วย ตลกตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรไป แล้วก็นั่งนิ่งๆรอแฟนเราค่ะ เขากลับมา เรามองเขาแบบเบลอๆว่าเรากินยาเข้าไป ไปโรงพยาบาลกันเถอะ เขาก็รีบพาเราไปค่ะ

เราขออนุญาตข้ามขั้นตอนในโรงพยาบาลไปนะคะ คิดว่าหลายๆคนน่าจะพอรู้บ้างแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในโรงพยาบาล

เรานอนโรงพยาบาลแค่คืนเดียวค่ะ เพราะยาที่เรากินไปทั้งหมดไม่ได้มากขนาดที่จะทำให้เราเป็นอะไรไป หมอแค่ให้นอนเพื่อดูอาการเท่านั้นค่ะ

ทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล...เหมือนโลกถล่มเลยล่ะค่ะ...เพื่อนไม่มี เรื่องงานก็กำลังแย่มาก และ...เขาทิ้งเราอีกครั้งค่ะ...คำพูดของเขาคือ เบื่อ เขาอยากสร้างครอบครัวกับคนที่จะไม่ทำร้ายความรู้สึกเขา เราเจ็บจี๊ดเลยค่ะ...เราไม่ใช่คนหน้าตาแย่อะไร ตลอดระยะเวลา 8 ปี เรามีคนมาจีบบ้าง ไม่ใช่แค่คน หรือสองคน แต่จำนวนพอสมควรเลยค่ะ เราว่าเราหนักแน่นพอที่จะไม่ไขว้เขว เราไม่เคยคิดจะมีใครคนอื่น แต่เป็นตัวเขาเองต่างหากที่ทำแบบนั้นกับเรามาหลายครั้งแล้ว...แล้วเราก็ร้องไห้อีกค่ะ รู้สึกตัวเองกลายเป็นผู้หญิงน่าเบื่อเอาแต่ร้องไห้ไปแล้ว ยิ่งรวมเข้ากับโรคที่เป็นด้วยวันๆไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะนอกจากร้องไห้และอยากตาย ระหว่างนี้เราพยายามฆ่าตัวตายไปแล้วอีก 2 ครั้งนะคะ รู้สึกตัวเองโง่มาก

มันเพิ่งผ่านมาไม่นานค่ะ เพิ่งจะเดือนเดียวเอง เมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว เราคิดว่าเราพอจะทำใจได้แล้วเรื่องที่เขาจะเลิกกับเรา ปรากฎว่า เราต้องรู้สึกเหมือนโดนกระทืบซ้ำด้วยการที่เขาบอกเราว่า เขามีคนใหม่แล้ว...ร้องไห้ เจ็บเจียนตายเป็นยังไง วันนั้นเลยล่ะค่ะ คำที่เขาเคยบอกเราตอนเลิกกันครั้งแรกว่าต่อให้เลิกกันเขาก็ไม่มีใครหรอก เขาคบกับเรามานานมากคิดว่าจะไปหาใครใหม่ได้รึไง เขาจะดูแลเรา มันกลับมาทิ่มแทงเราในวันนั้นค่ะ เจ็บจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะ

ตอนนี้ฝันเราอัพเกรดแล้ว...นอกจากจะโดนทิ้งแล้ว ยังอัพเกรดเป็นโดนทิ้ง และ "ฉันมีคนใหม่แล้ว" ทุกวัน ทุกวัน จนเรานอนไม่ได้ค่ะ ยานอนหลับที่หมอให้มาแทบไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ...

ตอนนี้เรารู้สึกตัวเองไร้ค่า แย่มาก ไม่มีใครรัก ถูกขุดสารพัดเรื่องตั้งแต่ปีแรกๆที่คบกันกลับมาพูดให้เรารู้สึกว่าเรามันแย่มาก เราผิดตลอด

ที่จริงมีอะไรอีกหลายอย่างที่เราอยากเล่า แต่แค่นี้ก็ยาวมากแล้วค่ะ เราแค่อยากได้กำลังใจและวิธีลืมน่ะค่ะ ระยะเวลามันนานมากซะจนมันยากมากที่จะลืมหรือหยุดร้องไห้ค่ะ