ความรักและอายุ

คือเรื่องมีอยู่ว่า เราโสดมานานแล้วไม่มีใครก็ประมาณ 2 ปี เราเป็นเด็กต่างหวัดไปเรียนที่อื่นตั้งแต่ ม.3-ม.6 แล้วต่อปี1ที่นั่นแต่เราเรียนไม่ถึงปีได้แค่เทอมเดียวเลยออกรอเข้าที่อื่นเพราะเราคิดว่าไม่ใช่ทางเราก็ได้กลับมาที่บ้านต่างจังหวัดรอสอบตรงมหาลัย ในระยะเวลาที่มาอยู่รอมหาลัยก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยเหมือนเด็กซิ่วทั่วไป อยู่ไปได้ระยะเวลาหนึ่งความเหงาก็คืบคลานมา เมื่อก่อนเราคิดว่าไม่มีคนคุยคงสบาย ชิวๆ ไม่ต้องไปแคร์ใคร แต่สุดท้ายมันไม่ใช่อย่างที่เราคิดเลยหัวใจมันสะท้านไปหมดเวลาอยู่คนเดียวมองท้องฟ้ายามค่ำคืน เห็นพระจันทร์ลางๆอยู่หลังก้อนเมฆมันห่อเหี่ยว เราก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆเหมือนทุกวันจนมาวันหนึ่งแม่เราให้ไปซื้อกับข้าวร้านหนึ่งเราก็จอดรถลงไปซื้อเราก็เหลือบไปเห็นเด็ก ผญ คน หนึ่งผมสั้นยืนยิ้มให้เราแล้วเขิลอายหันหลังไปหันหลังมา เราก็ไม่คิดอะไร เราก็ซื้อกับข้าวกลับบ้านและมาอีกวัน เราเตะบอลเสดช่วงตอนเย็นเราก็ไปซื้อของเซเว่นแล้วเราก็เจอเด็ก ผญ คนนั้นอีกแล้วเราก็มองเค้า เค้าก็ยิ้มให้เราในช่วงเวลานั้นเราเห็นรอยยิ้มที่ไม่เคยเจอมานานเหมือนแฟนเก่าเราเวลาในตอนนั้นมันเหมือนนานเป็นสิบๆปีความรู้สึกเหมือนมีอะไรที่แบบทำให้มีพลังทำให้เรามีความสุขตอนเราซื้อของเสดเราก็กลับบ้านตอนขับรถเรายิ้มตลอดทางเรามีความสุขมาก มากถึงมากที่สุด และจากวันนั้นเราไปสืบดูว่าน้องเค้าอยู่ ม.2 ซึ่งเราในตอนนั้นเราเซ็งๆที่แบบว่าอายุน้องเค้ามันต่างจากเรามากแล้วถ้าเราไปคุยกับน้องเค้าคนอื่นจะมองน้องเค้ายังไง หลายๆอย่างมันช่างละเอียดอ่อน เราเคยคุยกับเพื่อนเราเรื่องนี้เพื่อนบอกว่าทำแบบนี้ไม่ถูกเพราะอายุมันต่างกันเกินไป แต่ให้ทำไง 555 ก็คนมันชอบเนาะ ทุกวันนี้เราก็คิดถึงน้องเค้าทั้งๆที่ไม่เคยคุยกันเลยแปลกไหม เห้ออ ใครก็ได้ช่วยบอกทีเราควรทำไง T T