เรื่องเศร้าเราเล่าเอง (แต่งงานกันนะ)

มีหลายเหตุผล ที่ทำให้ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา___________________________________

คิดถึงไหมคนที่คอยกุมมือเรา ไม่ว่าจะไปไหนเวลานี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแล้วจริงๆ...

เรื่องราวเกิดขึ้นช่วงเย็นของวันเสาร์ เราไปฝากท้องมื้อเย็นร้านเดิมที่เรามักจะมาด้วยกันในวันพิเศษ ผมบอกกับเธอว่า วันนี้มีอะไรอยากจะขอเธออย่างนึง เธอก็บอกว่ามีอะไรจะขอผมด้วยเหมือนกัน วันนี้ผมตั้งใจจะขอเธอแต่งงาน แวบแรกที่ผมมองหน้าเธอ เธอยังคงสวยและน่ารัก ในสายตาของผมเสมอ ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันเมื่อสี่ปีที่แล้ว จนวันนี้วันที่ผมมั่นใจ ว่าจะขอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เป็นชีวิตคู่กับเธอ อาหารจานพิเศษ ร้านพิเศษ ช่วงเวลาพิเศษ กับคนพิเศษอย่างเธอ ทุกอย่างดูลงตัว จนผมอดรู้สึกไม่ได้ว่า อะไรช่างเป็นใจให้ค่ำคืนนี้เป็นของเรา แต่สุดท้ายแล้วคืนนี้ผมคือผู้ชายที่โชคร้ายที่สุด

เมื่อทานของหวานชิ้นสุดท้ายเสร็จ ผมถามเธอว่า จำได้ไหม..เราเจอกันที่ร้านนี้เป็นครั้งแรก วันนั้นเธอกำลังร้องไห้กับเพื่อนจนคนหันมามองทั้งร้านเลย ขี้แยจังเลยนะ ผมแซวเธอพร้อมอมยิ้มด้วยความเอ็นดู หลังจากนั้นเธอก็มาร้านนี้อีกแต่มาคนเดียว มานั่งโต๊ะตรงข้าม พอถึงตอนจ่ายเงินเธอกลับลืมเอากระเป๋าเงินมา นั่นจึงเป็นเหตุทำให้เราได้รู้จักกัน จากวันนั้นเราคุยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน จนเธอดีขึ้น และในที่สุดเธอก็กลายมาเป็นผู้หญิงพิเศษ ที่คอยอยู่ข้างๆกัน เธอเป็นแฟนผมแล้วนะ ผมยิ้มให้เธอ เธอมองหน้าผมราวกับตั้งคำถาม เรารักเธอนะ รักตั้งแต่แรกเห็น จนวันนี้เราแน่ใจ และมั่นใจว่าเธอคือคนๆนั้น คนที่เราอยากใช้ชีวิตอยู่ดูแลตลอดไป น้ำตาเธอไหลออกมาแล้วเธอก็ร้องไห้ครับ เราอาจไม่ใช่ผู้ชายในฝัน แต่เราสัญญาว่าจากนี้ทุกๆวัน เราจะดูแลเธอเอง เราคิดมาตลอดและวันนี้เราแน่ใจ แน่ใจในตัวเองแล้ว ว่าเราพร้อมที่จะดูแลรักของเรา และดูแลเธอไปตลอดชีวิต

" แต่งงานกับเรานะ "

ผมยิ้มให้เธออย่างเป็นสุขแกมเคอะเขินเล็กน้อย เธอร้องไห้ออกมาน้ำตาไหลอย่างไม่ขาดสาย พร้อมเข้ามาสวมกอดผม เธอบอกว่า เราเชื่อนะว่าคุณจะดูแลรักของเราได้ คุณเป็นคนดีมากๆ เอาใจใส่เรามาตลอดเลย ผมปลอบเธอไปว่า ไม่เป็นไรนะ เลิกงอแงได้แล้ว ไม่ได้จากกันสักหน่อย ^^ แต่แล้วเธอก็พูดคำนึงขึ้นมา อานุภาพมันช่างมหาศาลเสียจริง

"เราเลิกกันเถอะ"

เหมือนโดนหมัดน็อคเข้าอย่างจัง ผมถามเธอว่า เธอพูดว่าอะไร ราวกับไม่ได้ยินและไม่อยากที่จะเข้าใจในคำพูดที่เธอพึ่งบอกมา เธอพูดคำเดิมครับ "เราเลิกกันนะ" มีคำถามมากมายถาโถม เข้ามาในหัวใจของผม ที่ผ่านมามันคืออะไร ทั้งๆที่วันนี้คือวันที่เราได้อยู่ด้วยกันแท้ๆ เป็นวันที่ผมขอเธอแต่งงาน เป็นวันที่มีความทรงจำดีๆมากที่สุด แต่ทั้งหมดก็ต้องหยุดลงตรงประโยคที่เธอบอก กำแพงแห่งความเข้มแข็งของผู้ชายคนนี้หมดลงในที่สุด..

เหมือนเรากำลังเร่งวาวน้ำขึ้นเรื่อยๆจนมันเริ่มเอ่อล้น น้ำตาลูกผู้ชายเวลานี้ได้เผยให้สตรีที่อยู่เบื้องหน้าเห็น โชคชะตาเล่นอะไรกับผมอยู่นะ ที่ผ่านมาเรารักกันดี มีความสุขมากๆ เข้าใจกันให้กำลังใจ และคอยอยู่ข้างๆ จากวันนี้ผมต้องอ้างว้างแล้วอย่างงั้นหรือ ผมกลั้นใจแล้วถามเธอว่าทำไม เธอบอกว่า ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาสี่ปี ผมดีกับเธอมากๆ ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะโชคดีที่มีคนคอยเอาใจใส่มากขนาดนี้ เรารักคุณนะ รู้สึกดีมากจริงๆ แต่ว่าเรามีเรื่องที่อยากจะบอกคุณเรื่องนึง เราไม่ได้รักคุณแล้ว.. เคยดูภาพยนต์ไหมครับ ฉากที่พระเอกโดนบอกเลิก มันจะเป็นคำพูดซ้ำๆก้องกังวาน"เราไม่ได้รักคุณแล้ว" ยิ่งเกิดคำถามเข้ามาอีกมากมาย ผมถามเธอว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัวใจคุณรู้สึกแบบนี้ เธอบอกผมว่า เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เรารู้สึกดีและมีความสุขมากๆเวลาอยู่กับคุณ คุณดูแลเราดีมากๆ ตั้งแต่เราเลิกกับแฟนเก่าเมื่อสี่ปีก่อน คุณคือคนที่มาเติมเต็มให้เราไม่รู้สึกขาด คุณคือคนที่เราตามหานะ แต่เราพึ่งมารู้ใจตัวเอง ว่าที่เรารู้สึกกับคุณมันไม่ใช่ความรัก เราขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ

แล้วสุดท้ายเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย....

ตอนนี้มีเพียงความทรงจำ คิดถึงทุกครั้งที่ผ่านสถานที่เดิมๆ เรื่องราวเดิมๆที่เคยทำด้วยกัน ภาพรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ยังคงไม่เลือนหายไปไหน

บางทีความรักก็เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว รู้อีกทีก็รู้สึกไปแล้ว ตอนจะจากเราไป ก็ไร้ซึ่งเหตุผล ไม่จำเป็นว่าต้องดี หรือมีความรักให้แค่ไหน วันหนึ่งเมื่อเขาพร้อมจะไป ตอนสุดท้ายเขาก็ปล่อยมือเราทิ้งไว้อยู่ดี

" อย่าหาเหตุผลจากความรัก เพราะทุกความรักคือเหตุผล "

-พี่ทหารฟ้า