เป็นคนโลกส่วนตัวสูงจิงๆเหรอ?

ง่าๆ เครียดๆ ซึมๆ อ่ะเนอะ.... เลยอยากจะมาคุยกับเพื่อนๆชาวพันทิป ว่าเราเป็นคนแปลกๆหรือป่าวน๊า!!พ่อแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราอายุ4ขวบเราได้อยู่กับพ่อ พ่อมีภรรยาใหม่ คบกันไม่นาน พ่อก็แอบไปมีกิ๊ก มีภรรยาหลายบ้าน พ่อจะมาหาเราแค่ตอนเช้าเท่านั่น เราก็จะเห็นพ่อไม่กี่นาทีเราก็ต้องไปโรงเรียนเองตั้งแต่อนุบาล ใช้ชีวิตโดยลำพังเอง โรงเรียนอยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าปากซอยบ้าน ก็ต้องข้ามถนนไปเอง คิดดูสิค่ะเด็กอนุบาล ว๊า....(ถอนหายใจ)เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่งเลยค่ะ เก่งด้านกิจกรรมในโรงเรียน จะเน้นในด้านกีฬา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองโตขึ้นฝันอยากจะเป็นอะไรดี เรื่องพ่อแม่เราไม่เครียดมากเราไม่เคยเรียกร้องขอความรักจากพ่อแม่เลย รู้แค่ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรให้รอดได้แบบพึ่งตัวเอง...แปลกดีนะ เราเป็นคนไม่เคยทำเรื่องไม่ดีเลย อย่างเช่น เราไม่ยุ่งเรื่องยาเสพติด เราไม่เคยเที่ยวกลางคืน เราไม่กินเหล้าเมายา เราไม่สูบบุหรี่ เออ!! เราก็แปลกนะไม่มีใครสอนเราว่าห้ามยุ่งกับเรื่องแบบนี้ แต่ตัวเราไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเอง รู้สึกไม่ชอบอ่ะ...เรามีเพื่อนสนิทไม่เยอะ มีแค่3คนเราเป็นคนแคร์เพื่อน เป็นผู้ฟัง เป็นผู้ปรึกษาได้ดี แม้กระทั้งเงิน เราก็ให้เพื่อนได้ แต่เพื่อนกลับไม่คบกับเราด้วยใจ พอเราไม่มีเงินเพื่อนก็ไม่ค่อยอยากจะคบกับเรา อีกอย่างเพราะด้วยเราไม่ชอบเที่ยว ไม่กินเหล้าเมายา ไม่สูบบุหรี อย่างเพื่อนๆทำ อะไรๆไม่ตรงกันหลายๆอย่าง เพื่อนจึงมีสังคมเพื่อนอีกกลุ่ม เพื่อนจึงไปอยู่กลุ่มนั่น เราไม่ได้หวังคบเพื่อนซื้อด้วยเงิน เราไม่จำเป็นต้องทำตามใคร ตอนนี้อ่ะเหรอ? เราไม่มีเพื่อนคนไหนสักคนที่อยู่เคียงข้าง เราเลย!!อาภัพเรื่องพ่อแม่ไม่มีญาติที่ไหน ละยังอาภัพเรื่องเพื่อน ไม่มีใครคบ 55+ ขำตัวเองจัง^ ^ตอนนี้เรามีครอบครัวแล้ว แต่งงานกับสามีมีลูกด้วยกัน2คน เราพยายามสร้างครอบครัวให้อบอุ่น แต่คนเรามันไม่ได้มีอะไรที่สมบูรณ์แบบหรอกว่ามั้ยคะ..สามีเราไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่กินเหล้าเมายา แต่สูบบุหรีอย่างเดียวค่ะ ไม่เจ้าชู้ ขยันทำงาน เปิดเผยเรื่องเงินให้เราบริหารตลอด ไปไหนรายงานตลอด พูดเหมือนจะดูดีใช่ไหมค่ะ แต่ว่า>.<" สามีเราไม่เคยเป็นที่ปรึกษาที่ดีเลย สามีเรานิสัยเป็นคนไม่ค่อยจะคิดอะไร ลงมือทำไปก่อนเกิดปัญหาแล้วค่อยแก้ หรือด้วยความซื่อๆ จึงมีผลเสียตามมาเยอะ บ้างก็โดนใครข่มตลอด ไม่ค่อยเทคแคร์ เอาใจใส่เราเลย คือถ้าเราไม่สบาย เราต้องดูแลตัวเอง สามีจะเฉยๆมาก คิดแต่เรื่องปัจุบัน อนาคตไม่รู้ ทำๆไปก่อนส่วนเรา เป็นคนที่คิดๆ คิดมากทุกเรื่อง จะทำอะไรมักจะมองไกลไปยันอนาคตว่ามีผลกระทบหรือไม่ ทั้งๆที่ยังไม่ลงมือทำด้วยซ้ำ คิดมาก คิดไกลไปละ มีปัญหาอะไร จะเอาเก็บมาเครียด คือเก็บหมดเล็กๆน้อยๆเราจะปรึกษาสามีก็ไม่ได้ ปรึกษาเพื่อนก็ไม่มี ปรึกษาพ่อแม่ก็ไม่รู้อยู่ไหน และด้วยที่ว่าเราโตมาแบบไม่มีใครสอน หรือชี้แนะว่าอะไรถูกผิด เราจึงจะคิดมากเสมอว่าเราลงมือทำไปแล้ว มันจะผิดหรือป่าวเราควรจะเป็นผู้นำ เพราะสามียังมีความคิดที่ไม่โตพอ ละมีแต่เราที่เป็นคนแก้ไขปัญหาต่างๆทั้งหมด แม้กระทั้งใครข่มสามีเรา เราต้องลงมือจัดการเอง จนใครๆมองว่าเราอ่ะ เป็นคนดุ (มั้งค่ะ 55+) ใครหลอกยืมเงินสามีไปไม่ยอมคืนสักที พอเราพูดนิสเดียว รีบเอาเงินมาคืนเดี๋ยวนั่นเลย เราโหดขนาดนั่นเชียวเหรอ?แต่บุญวาสนากับแกล้งกันสามีเราหน้าที่การงานดีกว่า ครอบครัวฝั่งสามีดีกว่า คือ ญาติๆฝั่งสามีรักกันมากจะคอยช่วยเหลือกันตลอดมีญาติพี่น้องที่ประชากรเยอะ แต่สามีผิดตรงที่คิดยังไม่เป็นแต่เบื้องหน้าของสามีคือต้องเป็นผู้นำ ส่วนเราหน้าที่การงานด้อยกว่า ญาติพี่น้องไม่มี

เราก็เงียบๆนะคะ คือไม่สนิทกับใครอะเนอะ เจอใครก็ได้แค่ยิ้ม ก็เป็นเด็กดีทั่วไป จะใช้ใจเข้าหาคนมากกว่า เราไม่ชอบประจบคน คืออยู่ของเราอาจจะเพราะด้วยสาเหตุที่อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เล็ก จึงใช้วิธีเงียบๆมากกว่าไม่ค่อยมีบทบาทกับใครๆแต่ไงฟ้าชั่งโกรธเรามาจากไหน ใครๆถึงเกลียดเราญาติของสามี เกือบทุกคน จะไม่ค่อยชอบเรา ผลกระทบจากสามีเราเป็นคนทำอะไรแล้วไม่คิด คนซื่อๆ มักจะมีผลเสียตามมา ผู้ใหญ่มักจะมองว่า เรานี่ละน่าจะเป็นคนบงการให้สามีทำ คิดว่าเราอ่ะ เงียบแต่ร้ายลึก โน้นนี่นั้น เยอะไปหมด เราจึงทำอะไรก็ดูว่าผิดไปหมดโดนด่าแม้กระทั้ง หาว่าใช้เงินทองสิ้นเปลือง เหตุเพราะว่าเราเป็นผู้หญิงต้องใช้จ่ายเสริมสวยแน่ๆแต่ที่ไหนได้ สามีเราช็อปล้วนๆมีเพียงญาติฝั่งแฟน ก็มาไม่ชอบเราอีก แฟนก็แบบนั่นสรุปเราต้องบ้าๆบอๆอยู่คนเดียว เราก็ไม่ชอบนะอยู่โลกส่วนตัว แต่ชะตาชีวิตคงกำหนดมามั้งค่ะ ให้เราต้องเป็นแบบนี้บ่อยนะที่เราพยายามปรับปรุงตัวเอง ให้ดั้งใจใครๆ แต่มันรู้สึกเหนื่อยอ่ะ ที่ต้องตามใครๆที่รู้สึกว่าไม่ใช่ตัวตนตัวเองเลยพยายามเข้าสังคมพบป่ะหาเพื่อน มันก็ได้ไม่นาน เพราะเพื่อนกินแต่เหล้าง่ะ ชอบเที่ยวกลางคืน เป็นทั้งเพื่อนสามี เพื่อนเราเลย เราไปเราก็กินแต่น้ำเปล่า น้ำอัดลม ฟังดูแปลกๆมั้ย55+ จะให้มานั่งหัดกินเหล้าก็กะไรอยู่ ไม่มีเหตุผลจำเป็นต้องทำเพื่อใครขนาดนั่นถามว่าเหงามั้ย? บอกตรงๆว่าโครตเหงาที่ใครๆเกลียด ถามว่าทำไมไม่แก้ตัวไป? ไม่รู้สินะ ในเมื่อเค้าไม่ชอบเราหรือไม่ถูกชะตากับเรา ยิ่งไปพยายามอธิบายไปก็เหมือนแก้ตัวว่าป๊ะเครียดตลอดเวลา ที่ต้องมานั่งคิดมาก ระบายให้ใครฟังไม่ได้ ร้องไห้คนเดียว สามีเห็นน้ำตาก็มักจะด่าว่าปัญญาอ่อนตลอด... คำปลอบโยน กำลังใจไม่มีอยากมีแค่ใครสักคนที่เข้าใจตัวเราจริงๆ เราเองก็ใช่ว่าเป็นคนไม่ดี แคร์ใจคนอื่นตลอดด้วยซ้ำ แต่ทำไมน๊า คนอยู่เคียงข้างในยามทุกข์ไม่มี จะเปลี่ยนสามีใหม่ก็ไม่ใช่เหตุ จะเปลี่ยนสักกี่คนก็คงดีเลวไม่ดั่งใจอยู่ดีจะมีใครไหมที่บังเอิญชะตาแบบเรา มาเป็นเพื่อนกันไหม ^ ^ เพื่อนที่จริงใจ คุยกัน ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง เธอทุกข์เราปลอบ เราทุกข์เธอปลอบเรา ใจแลกใจ แค่นี้พอเราอายุ 24 ปี อายุไม่แก่ แต่ประสบการณ์เราแก่มาก 55+