ประสบการณ์ความรักพังๆ ในชีวิต

เรื่องราวความรักในครั้งนี้ได้เกิดขึ้นกับตัวดิฉันเอง

เราสองคนรู้จักกันมาได้ 4 ปี เราเคยคุยกันว่าถ้ามีลูกด้วยกันต้องช่วยกันเลี้ยงนะ ต่างคนต่างแบ่งหน้าที่กัน อาจจะช่วยกันบ้างเรามีลูกด้วยกัน แต่ผลสุดท้าย คนที่ดูแลคือแม่(สามี)กับดิฉัน เค้าอ้างว่าทำงานเหนื่อยก่อนไปทำงานเท่านั้นถึงมาดูแค่แปบเดว ดิฉันถือซะว่าเค้าทำงานมา เลี้ยงเองได้ ไม่อยากคิดมากอะไร เรามีลูกด้วยกัน 1คน แล้วเราก้อแต่งงานกันได้ 3 เดือน พักหลังๆเค้าดูเปลี่ยนไปและเค้าก้อมีผญ.คนอื่น และในตอนนั้นดิฉันก้อกำลังท้องทั้งๆที่เค้าก้อรู้กำลังจะมีลูกอีกคนนะ เค้าก้อไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก ดิฉันไปหาหมอเองทุกครั้ง วันไหนถ้าดิฉันชวนเค้าไปด้วยเค้าจะหงุดหงิดไม่พอใจทุกครั้งตลอด ฉันจับได้เค้าก้อบอกเลิกแล้ว มาทำดีใส่ให้เราเชื่อ ทำทุกวิถีทางให้เราสบายใจ เป็นแบบนี้ตลอดกับผญ.คนเดิมถึง 4 ครั้ง แต่เค้าก้อยังไม่เลิกกันกับผญ.คนนี้ ดิฉันเลยลุยค่ะ คุยกับผญ.คนนี้ว่าให้เลิกยุ่ง อย่าทำให้ครอบครัวเราแตกแยกเลย เทอไม่ฟังโพสเฟส ว่าผช.ของเทอ เทอ เอาเฟสใหม่มาด่า แบบทำทุกอย่างอยากได้ผัวเราจนตัวสั่น เราก้อด่ากลับทำทุกวิถีทางนะ คือแบบ "ผัวกุอย่ายุ่ง" ในเมื่อเทอไม่ฟังดิฉันเลยต้องรายงานถึงบุพการีค่ะ เรามานั่งเคลียกันต่อหน้าผุ้ใหญ่ทุกฝ่าย เทอมีการบอกว่าเทอไม่รุ้เรื่อง ว่ายังคบกัน นึกว่าแยกกันอยุ่ คือสตอเบอแหลได้โล่อะค่ะ

หลังจากนั้นดิฉันก้อทำทุกอย่างเอาใจสามี เท่าที่จะทำได้ แต่หลังจากนั้นมันไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นมาเลยเค้าไม่สนใจอะไรเลย ใจคนอะนะ เปลี่ยนอยาก และอารมณ์คนท้องของดิฉันด้วย ดิฉันร้องไห้ทุกวัน นอนคนเดียวบ้างคืนกว่าเค้าจะกลับบ้านก้อเทียงคืน ตี1 มีอยู่คืนนึงดิฉันลุกเข้าห้องน้ำไม่ค่อยไหว มีอาการเสียดท้อง ด้วยความที่ท้อง 8 เดือนแล้ว ดิฉันเลยปลุกให้เค้าพาไปหน่อย เค้าก้อไม่ค่อยตื่น พอตื่นก้อหงุดหงิดใส่เรา แต่เราพุดดีๆนะว่าพาไปห้องน้ำหน่อย เดินไม่ค่อยไหว เค้าบอกก้อเดินไปเปิดไปค่อยๆเดินเกาะไปสิ คนจะนอนง่วง ดิฉันเลยบอกอีกรอบว่าลุกไม่ไหวจิงๆ เค้าก้อลุกมาประคองเราแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก พอเค้าส่งเราเข้าห้องน้ำเสร็จ เค้าก้อเข้ามานอนต่อ ดิฉันก้อต้องค่อยๆเดินออกมาด้วยความระมัดระวังอย่างมาก

ในวันนี้ดิฉันได้ให้เค้าพาฉันไปหาหมอตอนนี้ฉันท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว เค้าบอกว่าไปหาเองได้ประจำวันนี้ทำไมไม่ไปเอง เดินเองได้นิ จะนอนง่วง ให้แม่(สามี) ไปส่งสิ ดิฉันบอกว่าแม่(สามี)อาบน้ำและเกรงใจ คือจิงๆเราอยากให้ไปด้วยและรอรับกลับ รู้สึกเสียดๆท้อง มาสองวันแล้ว เราก้อทะเลาะกัน เค้าพาฉันไปแบบอารมรำคาญ ไม่เตมใจ ไปส่งแล้วก้อกลับเลย พอดิฉันหาหมอเสรจ ดิฉันโทหาเค้าให้มารับ เค้ากลับปฏิเสธฉันบอกให้กลับเอง ฉันบอกเดินไม่ค่อนไหวเสียดๆทัอง แล้วเราก้อทะเลาะกันอย่างรุนแรง ดิฉันเสียใจ น้อยใจ ไม่กลับบ้าน คิดต่างๆนาๆ อารมแบบ ไม่อยากกลับไปเจอแล้ว คือคิดไปเรื่อย จนดิฉันเกิดอาการนึง คือ คิดสั้น แต่ไม่ทำ เมื่อดิฉันไม่กลับบ้าน ก้อแน่ๆอยุ่แล้ว ทางบ้านให้สามีฉันตามหา แล้วก้อทะเลาะกันรุนแรงมากๆ เรางี่เง่าทั้งคู่ จนต้องมาส่งที่บ้านแม่ดิฉัน วันต่อมา เวลา 22.30 น. ดิฉันได้รุ้สึกมีอาการปวดท้องเลยลุกมาเข้าห้องน้ำปกติ แต่ผิดปกติคืปวดมาก ดิฉันเลยรีบเรียกพ่อ ให้ไปส่งที่รพ.เวลา 23.00 น. และเวลา 23.21 น. ดิฉันก้อได้คลอดลุกชายคนที่ 2 ออกมาได้แข็งแรง สมบูรณ์ดี แต่ยังดีนะที่เค้ายังมาดูเรากับลูก พุดคุยกับเราแบบปกติ และได้บอกเราให้เรากลับไปอยู่กับแม่สักพัก เราอยุ่ห่างกันสักพัก เค้าไม่ได้มีไคร แต่ตอนนี้สับสนตัวเอง แต่เราไม่ได้คิดแบบนี้ คนเคยมีประวัติอะ เคยโกหกต่างๆนาๆ กับเรา เราเลยพุดว่า จะทิ้งกันใช่ไหม มีไครในใจอยุ่แล้วใช่ไหม ตอนนั้นสภาพจิตใจบอกตรงๆคือไปหมดแล้ว

จนวันนึงดิฉันเลยตัดสินใจถามว่าเค้าจะเอายังไง ยังรักกันไหม เค้าก้อพุดแต่คำว่า"เราอะเปนได้แม่ของลูก" ดิฉันเลยบอกเค้าว่า "ถ้าไม่รักกันแล้วก้อขอให้บอก ดิฉันไม่ชอบคนโกหก ไม่ชอบคนลังเล จะเอาไงพุดออกมาเลย ที่ผ่านมาถ้าดิฉันไม่รักไม่นึกถึงลูกคงไม่อดทน ไม่ยอมทำให้ขนาดนี้" ค้าพุดมาว่าไม่รักแล้ว ตอนนั้นดิฉันเสียใจมาก ทำอะไรไม่ถูก ได้โทคุยกับแม่ เเละตัดสินใจออกมาจากบ้าน จากชิวิต เกบข้าวของ หอบลุกสองคนกลับบ้านเรา จากนั้นเราอยุ่กับลุกกับพ่อแม่เรา แต่กว่าจำทำใจได้ ช่วงแรกๆ นี่ไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร ไม่ติดต่อ บลอคทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเค้า ไม่ไปที่ซ้ำๆ เกบตัวอยุ่แต่ในบ้าน ถ้าจำเปนจริงๆ ที่ต้องออกไปไหนดิฉันต้องน้ำตาไหล ออกมาแบบไม่รุ้ตัว เปนแบบนี้ตลอด ดิฉันใช้เวลานานถึง 6-7 เดือนเหมือนกัน มีกำลังใจฮึดสุ้ เข้มแข็งได้อีกครั้ง เพราะลุกเนี่ยแหละ แล้วเรารุ้สึกว่า ตอนนี้ใช้ชีวิตแบบนี้คงดีแล้ว คงไม่กลับไปอีกแล้ว และฉันก้อไม่รุ้ด้วยว่าเค้าคิดถึงลูกไหม แต่ใจเราอะคิดว่าเค้ามีคนใหม่ มีความสุขไปละ

แต่วันนึงผ่านไปปีกว่าๆ เค้ากลับมา เค้าทำทุกวิถีทางที่จะได้ติดต่อกับดิฉันอีกครั้ง ทำทุกอย่างที่เราจะกลับมาคบกันอีกครั้ง ตอนแรกดิฉันไม่สนใจ เข็ดนะ ไม่อยากร้องไห้เสียใจอีก เราคิดว่าเราคงคุยแบบเพื่อนได้ ก้อคุยกันไปเรื่อยๆ แต่เค้าก้อทำให้เราเหนว่าเค้ารักเราจิง อยากกลับมาคบอีกครั้ง เราก้อคิดนะ เราก้ออยากมีครอบครัวแบบคนอื่นๆ พ่อแม่และลูก เราเลยตัดสินใจกลับไปคบอีกครั้ง เค้าให้สัญญากะเราว่าเค้าจะไม่นอกใจ ไม่ทิ้งกันอีก จะไม่มีไคร เราคบกับแบบลับๆไม่เปิดเผย รอเวลาเผื่อเปิดเผย เมื่อเวลาเค้าได้คุยกับลุก เวลาอยุ่กับลุกเค้าดูมีความสุขดี เราคบกันมาได้ 6 เดือน มันก้อมีนะที่ทะเลาะกัน คนเคยมีประวัติเรื่องผู้หญิงมาก่อน มันก้อต้องระแวงใช่ไหม เค้าเคยบอกว่าจะทำทุกวิถีทางให้เราเชื่อใจ

พอมาพักหลัง ๆเนี้ยแหละทะเลาะกันเรื่องผญ.อยุ่หลายครั้ง ปากบอกไม่มีไคร แต่การกระทำมันเปลี้ยนไปไม่เหมือนเดิมทั้งบลอคเฟส เหมือนไม่อยากให้เหนแต่บอกเราว่าทางบ้านเค้าให้บลอค ไลน์ไม่ค่อยอ่านหรืออ่านไม่ตอบ แล้วบอกทำงาน แต่เฟสออนได้ตลอด คุยกับคนอื่นได้ตลอด ทั้งคำพุดต่างๆที่เคยคุยกัน เราอยุ่ห่างกันกว่าจะเจอกันก้อเดือนละครั้งสองครั้ง ปากบอกไปทำงานตลอดไม่ได้ไปมีไครใหม่ เราเคยบอกไม่ชอบนะเรื่องผญ.แต่ก้อทำ ถามว่าผญ.คนนี้ไคร บอกเพื่อนตลอด แต่ในเฟสคุยกันหยอกล้อกันต่างๆนาๆเราทะเลาะกันจนเลิกกันอีกครั้ง และเค้าก้อไปคบกลับผญ.คนนี้คนที่เคยบอกเราว่าคุยกันเรื่องเกม ผู้ก็ไม่สนด้วยนะ แบบว่าจะเอาผัวคนอื่นอีกค่ะ ผู้หญิงสมัยนี้มันไม่มีปปัญญาผู้ชายเปนของตัวเองเลยรึค่ะ หรือดีแต่แย่ง รักครั้งนี้แต่ครั้งนี้มันเจ็บมาก เสียใจมาก ทรมานกว่าครั้งก่อน พุดตรงเลย เราผิดเอง ผิดที่กลับไปคบ ผิดที่คิดไม่รอบครอบ ทำตัวเองทั้งนั้น แบบอยากจะคบก้อคบอยากจะเลิกก้อเลิก ดิฉันเลยต้องตั้งตัวใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้คงเข็ดกับความรักอีกนานเลยค่ะ และเข็ดกับผช.คนนี้ ถามว่ารักไหมยังรักนะ การกลับมารักกันในครั้งนี้มันมีความหมายความสำคัญต่อกันหลายอย่าง มีแต่ความทรงจำดีๆที่มีให้เเละเค้ากับผญ.ที่คุยก้อคบกันในทีสุด

สุดท้ายเราก้อเหลือแต่ความทรงจำ ทั้งที่ดีและไม่ดี

มันอาจจะยาวไปมาก แต่ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านเรื่องราว ที่เกิดขึเนในชีวิตของดิฉันนะค่ะ