ความเจ็บปวดนั้นแสนมีค่าล้ำ ?

ผมเคยสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ? ผมถึงชอบ "ความเศร้า" ผมอยากตาย แต่ก็ไม่อยากตาย แต่ผมชอบความตาย ผมอยากจะรู้ว่ามันจะเศร้าสักแค่ไหนที่ตัวเองต้องตาย แต่ผมไม่อยากให้คนอื่นตาย ? หรือผมโรคจิต ??? แต่ผมว่าผมก็ไม่นะ ผมชอบ "ความเศร้า" เช่น.... ผมคิดอยากที่จะเป็นโรคอะไรสักอย่างที่ร้ายแรงจนไม่อาจรักษาได้ และรอนับวันที่ตัวเองจะตาย "มันจะเศร้าสักแค่ไหน" ........ ผมคิดว่างานศพของตัวเองจะเศร้าไหม จะเศร้าสักแค่ไหน ใครจะเศร้าไหมถ้าเราตาย "แล้วเราจะเศร้าสักแค่ไหนถ้าตัวเองต้องตาย" ........ ผมชอบดูหนังเศร้า เช่น นางเอกตาย พระเอกตาย บลาๆ ... เพื่อที่จะให้ตัวเอง "เศร้า" และอยากที่จะ "เจ็บปวดภายในใจของตัวเอง"มันทำให้รู้สึกดีที่จะ "เจ็บปวด" ผมชอบการร้องให้ ......แต่ผมก็ไม่อยากที่จะตาย แต่ผมชอบที่จะ "เศร้า" ชอบความ "เจ็บปวด" ภายในใจ มันทำให้ผมรู้สึกดีที่ "เจ็บปวดจากความเศร้า" แต่ชีวิตผมไม่ได้หดหู่ ไม่ได้มีปัญหาครอบครัวหรือปัญหาชีวิต ผมก็เป็นคนร่าเริงปกติ ผมดูหนังได้ทุกแนว ฟังเพลงได้ทุกแนว ?? แต่ผมชอบที่จะ "เศร้า" .... ?

ปล.ผมโรคจิตหรอ ? ผมว่าไม่นะ ...... " ความเจ็บปวดนั้นแสนมีค่าล้ำ! "