จะว่าอิจฉาก็ใช่ รู้สึกเหมือนโดนลดความสำคัญ

เหมือนคนไม่มีบุญ ไม่มีวาสนา ทำดีให้ตายเค้าก็ไม่รักไม่เอ็นดู แต่กับอีกคนทำร้ายจิตใจเค้าสารพัดเค้าก็ยังรักอยู่ อิจฉาเค้าก็ว่าได้ค่ะ ผู้ใหญ่ไม่รักเรา รักเค้ามากกว่า โกหกเราบ้าง บางทีก็ไม่โกหกค่ะ แต่ก็พูดไม่หมด เหมือนรักเรานะคะแต่ทำไมเรารู้สึกเค้ารักอีกคนมากกว่า ทั้งๆที่ผู้ใหญ่คนนั้นรู้จักกับเรามากกว่าเค้าอีก ที่เพิ่งผ่านมาเลยคือ เราพยายามช่วยเหลือแต่เค้าเหมือนไม่อยากรับน้ำใจเรา คือผู้ใหญ่คนนั้นเค้าก็มาเปรยๆว่าต้องไปต่างจังหวัดคนเดียวไม่มีใครไปเป็นเพื่อน เราก็อุตส่าห์บอกไปว่าให้หนูไปเพื่อนมั้ย ดึกแค่ไหนหนูก็นั่งไปเป็นเพื่อนได้ แต่ปรากฎเค้าก็ไปชวนคนอื่น คนที่สนิทกับเค้าน้อยกว่าเรา คนที่เค้าเคยมาบอกว่าไม่ชอบหน้า ทุกคนเคยมั้ยคะ เหตุการณ์เหมือนแบบตอนเค้าทะเลาะกันเราก็ช่วยเคลียให้ พอเค้าไปดีกันตอนไหนไม่รู้ เราดูเป็นหมาไปเลย เสียความรู้สึกมากค่ะ ตอนเค้าดีกันเค้าก็ไม่บอกเราด้วยค่ะ เหมือนเค้าทำให้เราคิดว่ายังแค้นเคืองกันอยู่ตลอด ปากบอกว่าไม่ชอบๆ แต่พาไปกินข้าวด้วยกัน มันดูเหมือนเราสนิทกับเค้าแต่ตอนนี้คือทำอะไรเค้าเหมือนไม่เห็นเราอยู่ในสายตา เหมือนเค้าไม่ให้ความสำคัญเราเหมือนก่อน เมื่อก่อนรักเรานักหนา ตอนนี้เฉยๆกับเรามาก เราเสียใจมากค่ะ เราทำดีกับเค้าเค้าไม่เห็นค่า อิจฉาที่เค้าพากันไปเที่ยวกันอย่างเปิดเผยเหมือนครอบครัว พอไปเที่ยวกับเราก็ไม่บอกอีกคนค่ะ เหมือนไม่อยากให้เค้าคิดมาก แต่คนที่คิดมากคือเรา ทั้งที่เมื่อก่อนเราก็ไปเที่ยวกันประจำอยู่แล้ว แต่เดี๋ยวนี้โกหกเพื่อให้เค้าสบายใจว่าไม่ได้มาเที่ยวกับเรา ไปเที่ยวกับเราเหมือนไปแบบหลบๆซ่อนๆ อิจฉาที่เค้าพาไปพักบ้านได้ แต่กับเราไม่ได้ อิจฉาที่เค้าทำอะไรก็ดีไปหมดในสายตา แต่เราพยายามทำดีแค่ไหนก็เสมอตัว เราพยายามเข้าหา เค้าพยายามหลีกหนีเรา เค้าคือผู้ใหญ่ที่เรารักเหมือนแม่คนที่สอง แต่เค้าไม่เคยคิดว่าเราสำคัญ เราคิดมากและกังวลใจมาก กลัวความสำคัญของเรามันจะค่อยหมดไปเรื่อยๆ แล้วจะถูกคนอื่นเข้ามาแทนที่เรา เราจะทำยังไงดีคะ ทำยังไงถึงจะไม่คิดเรื่องเค้า ไม่ต้องกังวลเรื่องเค้า ไม่เอาเค้ามาใส่ใจ