"อย่ากลัวการสูญเสีย จนทำให้ตัวเองต้องเจ็บ"

เคยมีคนๆนึงเข้ามาในชีวิตเรา จะว่ารู้จักถึงนิสัยกันหมดก็ไม่เชิง แต่ถ้าสำหรับความเป็นเพื่อน ก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ให้คำปรึกษาได้ ชอบหาเหตุผลมาอธิบายตลอดเวลา ช่วยได้เวลาทีปัญหา เป็นผู้ให้คำปรึกษาที่ดี เป็นเพื่อนกันตอนมัธยม เป็นผช.ในห้องที่ถือว่าพึ่งพาได้ แต่หลังจากจบแยกย้ายไปอยู่มหาวิทยาลัยกันแล้ว จนวันนึงได้มาคุยกันมากขึ้น แต่สุดท้ายด้วยความเจ้าชู้ เราเลยเลือกที่จะหายไปดีกว่า

เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นปลายปีที่แล้ว หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ คุยบ้าง หายบ้าง ซึ่งยอมรับว่าเรานี่แหละเป็นคนออกมาเอง ถ้าถามว่าเดินออกมาเพราะอะไรอะหรอ เพราะ. ..เพราะความไม่แน่ใจ ว่าผช.คนนี้จะทำให้เราเสียใจรึเปล่า บางครั้งที่จะเลิกคุยกัน มีตอบห้วนบ้าง ไม่อยากคุยรึเปล่า? แซวคนอื่นจีบคนอื่นบ้าง เจ้าชู้ม่อไปทั้วรึเปล่า? จนทำให้เราคุยกันแบบขาดๆหาย แต่ก็จะหายไปไม่เกิน7 วัน แต่สุดท้ายกลับมาง้อ กลับมาคุยกัน เราก็กลับไปอีก แต่ระหว่างทางเราก็จะเห็นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ แซวบ้าง เต๊าะบ้าง บอกโสดหาแฟนบ้าง หลายอย่างมันทำให้ไม่แน่ใจ ว่าสุดท้ายเค้าจริงจังรึเปล่า จนมาถึงตอน2เดือนกว่าๆที่คุยกันมา เรายอมรับว่ามันมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้น เป็นคนนึงที่อยู่ๆก็เข้ามาอยู่ในชีวิตทุกวัน คุยกันทุกวัน เปรียบเทียบกับแรกๆที่ตอบบ้าง หายบ้าง ไม่ได้รีบหรือรอที่จะตอบ เพราะอยู่ในฐานะเพื่อนปกติ แต่นั่นแหละ พอทุกอย่างมันกลายเป็นความรู้สึกดีๆ มันทำให้ห่วงเวลาเค้าหายไป ทำอะไรอยู่ เรียนอยู่หรอวันนี้ที่มอ.นี้มีกิจกรรมอะไรอยู่ ทำไมตอบช้า (ลืมบอกไปว่าเราเรียนกันคนละมหาวิทยาลัยนะ) ทุกอย่างมันกลายเป็นว่าเค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของเรา ถามว่าเราอยากจริงจัง เอาจริงๆเราโตแล้ว ที่จะไม่คบใครเล่นๆ ผ่านไปวันๆ ทุกครั้งที่เราหายไปเราบอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่ได้จริงจังกับเราหรอก แต่ถามว่าเสียใจไหม ร้องไห้ไหม ใช่ อันนี้เราเป็น ช่วงที่รู้สึกดีๆแรกๆ เราให้ทั้งใจ เราไม่เคยส่องเฟส ไม่ค่อยคอยดูตามเช็คอินว่าอยู่ที่ไหน แต่หลังๆ ถึงแม้เวลาที่เราไม่ได้คุยกันก็จะคอยส่องเฟส คอยเป็นห่วง เช็คโลเคชั่นที่เขาอยู่ วันอาทิตย์แล้วกลับมอรึยัง ทำไมอาทิตย์นี้กลับมอตั้งแต่วันเสาร์ แต่สิ่งนึงที่ทำให้เราจุก จุกจนร้องไห้ เราผิดหวังจนร้องไห้ คือการเห็นเขาไปเต๊าะน้องคนนึง จนแบบประโยคแบบนี้เขาไม่ได้บอกแค่กับเรา เขาคุยแบบนี้กับทุกคน ความเชื่อใจ ความไว้ใจทุกอย่างมันเริ่มไม่แน่ใจ จากที่เราเชื่อใจ มันกลับกลายเป็นเราไม่รู้ว่าเราจะเชื่ออะไรได้อีกไหม จนครั้งก่อนสุดท้าย ที่กลับมาคุยกัน ครั้งนี้หายไปนานมาก เกือบเดือนเลยแหละ(ด้วยเหตุผลการตอบช้า เราถามตอน8 โมง แต่ตอบประมาณเกือบสองทุ่ม แต่เราก็ยังเห็นออนเฟสและกดไลค์ในช่วงเวลาที่ไม่ตอบเรา) ระหว่างนั้นที่ไม่ได้กลับมาคุน แต่เขาก็ยังคอยเม้นใต้รูปคอยแซวบ้างกัดบ้างตามนิสัย จนกลับมาคุยแชทกันจริงๆ ครั้งนี้เราเปิดใจคุยกันตรงๆว่ารู้สึกยังไง แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะขอคบ กับเหตุผลของเราที่เราก็ตอบไปว่า เราไม่แน่ใจว่าเราควรรู้สึกยังไง เพราะหลายๆอย่างที่เค้าทำมันทำให้เรารู้สึกไม่ชัดเจน และกับเหตุผลของเค้า ว่าเราเป็นผญ.ติดดินดี หายาก ถามว่าชอบไหม ชอบ แต่รักไหม ยังไม่ตอบไม่ได้เพราะเรายังไม่ได้เคยใช้ชีวิตด้วยกัน มีแค่คุยไลน์กัน และแทบจะไม่คอลเลย เขาอยากคอลบ่อยนะ(ตั้งแต่แรกๆที่คุยกันเลย) แต่เราก็ไม่ได้รับบ้าง ไม่เห็นเพราะปิดเสียงบ้าง มันดึกแล้วบ้าง(เที่ยงคืน-ตี3); ด้วยเหตุผลที่ว่า เรายังเป็นแค่เพื่อนกัน ตามที่ยังไม่มีใครระบุสถานะ เรากลัวเราหวังมากไปแล้วทุกอย่างจะต้องสูญเสีย สำหรับเราการคลอ หรือการวีดีโอคอลคุยกัน เรามีไว้ให้คนพิเศษ หรือเราควรอยู่ในสถานะแฟนกันก่อนไหมเราถึงควรคุยกันในรูปแบบนี้ แต่ถ้าถามว่ารูปแบบการคุยไลน์เป็นแบบไหน เราว่ามันก็เหไม่ได้แตกต่างอะไรจากการเป็นแฟนนั่นแหละ อยู่ไหน ทำอะไร กับใคร คอยเล่าเรื่องในชีวิตให้ฟัง ส่งรูปให้กันดูไปๆมาๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเขานั่นแหละที่ส่งมากกว่าและหลังจากที่บอกความรู้สึกกันไปแล้ว ก็ยังไม่มีการคบหรือขอคบ แต่ก็ยังคุยกัยมาเรื่อยๆ จนประมาณเข้าเดือนมิถุนา แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่คุยน้อยลง เราจะคุยกันแค่ช่วงเวลาดึกๆก่อนนอน จนครั้งสุดท้ายที่คุยกันวันนั้นเขาบอกว่าเบื่อๆเซงๆ ไม่ทัก ถามก็ตอบแบบเฉยๆ แต่เพราะอะไรรู้ไหมที่มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราคุยกัน เพราะเราเข้าไปเจอในเฟส ที่เพื่อนที่มอเขาจะคอยเชียร์ และแท็กหาผญ.คนนึงที่อยู่ที่มอเขา เป็นเพื่อนต่างคณะ เราไม่รู้เบื้องลึกว่าทำไมเพื่อนผช.ถึงเลือกที่จะแซวกัยคนนี้ ถ้าไม่บอกกันว่าชอบ (อันนี้ความคิดเห็นส่วนตัวเรานะ) และยิ่งไปกว่านั้น คือการเม้นใต้รูป และแซวแทบทุกรูป ซึ่งก็เหมือการเต๊าะจีบๆผญ.คนนี้ดีๆนี่เอง และถ้าย้อนดูช่วงเวลาและวันที่ มันคือช่วงที่คุยกับเราอยู่ คือตอนนั้นบอกไม่ถูกอะ ความรู้สึกมันหน่วงไปหมด สุดท้ายเขาก็ไม่ได้มีแค่เรา ที่ไม่จริงจังก็คงเพราะแบบนี้ เราเลยหันกลับมาคิดกับตัวเองว่า เราควรออกมาจากที่ตรงนั้นดีกว่าไหม อย่าร้องให้หรือเสียใจกับผช.ที่ไม่จริงใจ แล้วคอยทำให้เราเสียน้ำตากับการกระทำเค้าบ่อยๆเลยพอแล้ว ครั้งนี้มันควรเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ.....แล้วหลังจางกนั้นเขาสองคนก็เริ่มคุยกัน และตั้งสถานะความสัมพันธ์เป็นอธิบายยาก เพียงแค่ไม่กี่วัน ที่เลิกคุยกันด้วยเหตุผลที่ว่าเจอคนที่ใช่ก็อยากคว้าไม่ให้หลุดมือ และมองว่าตัวเราไม่เห็นคุณค่าเขา สุดท้ายคนผิดก็คือเราสินะ ??"ที่ออกมาเล่าเรื่องนี้ เราแค่อยากบอกว่าผช.ในฐานะผญ.คนนึงว่า สำหรับผู้หญิงแล้ว นอกจากการกระทำที่จริงใจ ผญ.อยากได้ความชัดเจนนะ ไม่มีใครอยากหาประสบการณ์ อยากรักใครแล้วต้องเลิกบ่อยๆหรอก แต่เพราะโดนทำลายความรู้สึกมามากพอจนต้องออกมาเอง และสำหรับ ผญ.ถ้าอะไรๆมันต้องเจ็บ รีบเดินออกมาก่อนที่มันจะสายเกินไปนะ ก่อนที่ความรู้สึกเราจะถลำลึก รู้สึกไปมากกว่านี้ ทำตัวเองให้มีคุณค่า แล้วสักวันเราจะต้องเจอกัยคนดีๆ ที่รักเราด้วยความจริงใจและไม่ทำให้เราเสียใจ อย่ากลัวการสูญเสียสิ่งที่ควรสูญเสีย อย่ากลัวการสูญเสียจนทำให้ตัวเองต้องเจ็บซ้ำๆ"