" ความรัก ที่บอกไม่ได้ "

สวัสดีคับผมเป็น ผช ธรรมดาคนหนึ่งผมมีปัญหาเกี่ยวกับความรักของผม ..ความรักที่ไม่เคยสมหวัง และไม่มีทางเป็นไปได้เลยผม คิดในใจอยู่ตลอดมา 4 ปี ผมไม่เคยปรึกษาใครเลย จนวันนี้ มันถึงโอกาส และมีเวลาที่เหมาะสม ผมจึงอยากจะเขียนประสบการณ์ความรักของผมให้เพื่อนๆอ่านกันคับ

เมื่อ 4 ปีที่แล้ว เรื่องเกิดขึ้น ตอนที่ผมอยู่มหาลัยคับ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่พึ่งย้ายมาเป็นเด็กหอ เรียนมหาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ตอนนั้นพึ่งอยู่หอได้ประมาณ 2 เดือน ซึ่งก็เป็นช่วงรับน้อง ซึ่งผมก็ทำกิจกรรมปกติเหมือนเพื่อนๆคนอื่นๆ วันนึงก็มีเพื่อนอีกห้องที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนและไม่ได้สนิทกันเลย ขอมาเป็นรูมเมท เพราะคิดว่าอยู่ด้วยกันจะช่วยประหยัดค่าหอ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ตกลงไปแล้วเขาก็ย้ายมาอยู่กับผม หลังจากนั้นเราสองคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น มีเรื่องอะไรเล่าให้กันฟังหมด ไปไหนไปด้วยกันตลอด เราสองคนผูกพันธุ์กันมากๆตอนผมกลับบ้าน เขาก็ออกมายืนส่ง ช่วงที่ผมอยู่บ้านเขาก็Messegeหาตลอดก่อนจะนอนก็รอเข้านอนพร้อมกัน ผมไปหอเพื่อนกลับมาตี 3 เขาก็นั่งเปิดคอมรอผมกลับ แล้วถึงเข้านอนมันโครตเป็นเพื่อนที่ดีมาก ตลอดชีวิตผมไม่เคยสนิทกับเพื่อนคนไหนมากเท่ามันมาก่อน

ผ่านไปประมาณ 8 เดือนมันก็มีแฟน เริ่มติดแฟน ไปไหนไม่บอก นอนค้างหอแฟนก็ไม่บอก ผมก็รอมันกลับรอ บางวันก็รอยันเช้าจากที่เคยสนิทกัน มีเวลาด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน มีอะไรเล่าให้กันฟัง กลับกลายเป็นทิ้งผมแบบนั้น กลับมาก็คุยโทรศัพท์กับแฟนทั้งคืน คุยกับผมไม่กี่คำมันเปลี่ยนไปมากๆ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร และผมทำไมต้องแคร์มันด้วยก็ไม่รู้

แล้ววันหนึ่ง ซึ่งวันนั้น ผมไปกินเลี้ยงวันเกิดที่บ้านเพื่อน เมามาหน่อยๆ (ผมไม่เคยกินเหล้า แต่เพื่อนบังคับให้กินครั้งแรก) กินได้ซักพัก ผมก็ปลีกตัวออกมา ที่ระเบียงหน้าห้อง ด้วยบรรยากาศหัวค่ำ หลังฝนตก เย็นๆ บวกกับความเมาของผม กับความรู้สึกในใจที่เก็บไว้มานาน ผมหยิบโทรสับขึ้นมาMessegeบอกรักมันไปแบบ เฉยๆ พอส่งไปสักพัก ผมถึงรู้ตัว ว่าผมกำลังทำอะไรลงไปพอกลับมาถึงห้อง มันไม่มองหน้า ไม่คุยอะไรกับผมเลยสักคำ ตื่นเช้ามาก็แยกกันไปเรียน ตอนเย็นกลับมามันก็ออกไปหาแฟนผมในตอนนั้นสภาพจิตใจแย่มากๆคับ ผมซื้อเบียร์มานั่งกินที่หอคนเดียวจนเมาได้ที่ รอมันกลับมาคืนนั้นผมแย่มากๆคับ รู้สึกผิดมากๆ ..ทำไมหรอคับ..

ก็ผมนอนกอดมันไงคับ คืนนั้นมันด่าผม แล้วออกไปหอแฟน ตอนเช้าผมกลับบ้าน มันกับแฟนมาขนของย้ายไปอยู่ด้วยกันคับ ไม่บอกอะไรผมสักคำหลังจากนั้นมา ผมก็รู้สึกผิดกับตัวเองมาตลอดด แต่ก็โกรธมันด้วย ผมบล็อกเฟสมัน เจอกันที่มหาลัยก็ไม่มองหน้ากัน ไม่ทักกัน เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ผ่านไปประมาณ 1 ปี มันก็ส่งข้อความเข้ามาคุยกับผมบ่อยๆ ตอนนั้นผมก็หายโกรธมันเเล้ว ก็เริ่มดีกันแล้ว ผมก็แอดเลยแอดเฟสไป แอดไปปุ๊บมันรีบกดรับเพื่อนปับ เร็วมาก 55

หลังจากนั้น เราก็กลับมาคุยกันผ่านทางMessegeเหมือนเดิม (มันเลิกกับแฟนแล้ว)

ผ่านไปจนถึงตอนนี้ เราเรียนจบแล้ว ก็ทุกวันนี้ผมกับมันเจอกันเกือบทุกเย็นคับ ถึงผมจะทำงานมาเหนื่อยๆ ยืน หรือ เดินมาทั้งวัน เล็บก็กัดเท้าอีกแต่ผมก็ไปจ็อกกิ้ง ไปว่ายน้ำ กับมันแทบไม่เว้นแต่ละวันกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมคับ (แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคับ) มีอะไรก็เล่าให้กันฟัง บางทีมันท้อหรือผมท้อ ก็เป็นกำลังใจให้กันจะทำอะไรไปไหน บอกผมหมด ผมกลับบ้าน มันก็Messegeมาคุย บางครั้งก็โทรมาคุยด้วย กลางวัน ตอนเย็น ก่อนนอน Messegeคุยกันทุกวัน

ผมรู้สึกดีมากคับ ที่ได้เจอมัน แล้วผมก็มั่นใจว่า มันก็รู้สึกดีแบบเดียวกับผมเช่นกัน อะไรหลายๆอย่างที่ผ่านเข้ามา มันเยอะมาก ผมอาจจะเขียนอธิบายเป็นตัวหนังสือไม่หมด มันโครตเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับผมเลย อยู่กับมันผมสบายใจมาก และโครตมีความสุขมากๆคับ ทุกอย่างกลับมาดีเหมือนเดิม หรือเรียกว่าดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ผมพูดตรงๆนะคับหลายครั้งผมก็รู้สึกกับมันเกินเพื่อน แต่ผมก็พยายามคับ ทุกวันนี้ผมก็พยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ไม่คิดอะไร ผมโครตพยายามคับ เก็บความรู้สึกไว้ไม่อยากให้อะไรๆแย่เหมือนตอนนั้น ไม่รู้ว่าผมจะพยายามแบบนี้ไปได้นานเท่าไร

ผมไม่อยากรู้สึกอะไรแบบนี้เลยคับ อยากเป็นหุ่นยนต์อยากไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ทุกวันนี้ผมก็มีเรื่องที่ต้องคิดมีเป้าหมายในชีวิตที่ต้องทำเยอะมากพออยู่แล้วแต่ไม่รู้ทำไมต้องคิดถึงมันตลอด

ผมมั่นใจคับว่าอีกไม่นานเป้าหมายในชีวิตผมก็จะสำเร็จ ถึงตอนนั้นผมก็คงต้องไปอยู่ตปท. เราก็คงต้องแยกกันอยู่ดีเพราะเราต่างคนก็ต่างมีเป้าหมายในชีวิตที่ต้องทำผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นแบบไหน เราจะรักกันแบบนี้เหมือนเดิมอยู่ไหมทุกวันนี้ผมทำดีกับมันให้มากที่สุด เผื่อวันหนึ่งถ้าถึงเวลาที่ต้องแยกกันไปแล้ว เราจะมีความทรงจำที่ดีด้วยกัน

ในชีวิตผม มันคนนี้เป็นของขัวญ เป็นคนพิเศษสำหรับผมคับผมรักมันมากกคับ ทุกวันนี้ผมเจ็บใจตัวเองมากคับ ที่ผมรักมัน แต่ความรักของผม ผมไม่สามารถบอกมันได้คับ

นี่แหละคับความรักของผม" ความรัก ที่บอกไม่ได้ "