คบกับแฟนมาเกือบ 6 ปีครับแต่สิ่งที่เจอมันทำให้ผมแถบหยุดหายใจ

ย่อเลยนะครับ บ้านผม จนครับ

คบกันตั้งแต่ มอปลาย ไปรับไปส่ง จนจบปี 4 ครับ ผมเป็นน้องสองปีครับ รร. ผมเลิกบ่ายสองครับ ส่วนเธอแล้วแต่ตัวที่เรียนครับ บางวันเลิก 1 ทุ่ม บ่ายสามตอนเรียน ปวช. ไปรับไปส่งตลอด บ้านเธออยู่บางบัวทองครับส่งแค่บางใหญ่แล้วก็กลับ (รถตู้ รถเมย์ บางครั้งก็แท็กซี่ถ้ารถหมด ) บ้านผมอยู่รังสิต กว่าจะกลับถึงบ้านก็ 3 -4 ทุ่มครับบางวัน เจอกันได้แค่ตอนเขาเรียนครับแม่เขาไม่ชอบผมบ้านผมจน ไม่อยากให้คบ เสาร์อาทิตย์ไม่เคยเจอกันครับไม่เคยเข้าบ้านเขาและเขาไม่เคยมาบ้านผม ผมทำงานครับ เรียนวันอาทิตย์เธอจบแล้ว ผมยังทำงานและเรียนต่อ ไม่ได้เจอกัน เลยเธอบอกว่าหางาน ผมเข้าใจเพราะผมวันหยุดต้องไปเรียน อ่านเจอรับสมัคงานก็ส่งให้ตลอด จนผมไปส่องเฟสและสะดุดเฟสผู้ชายคนนึงสงสัยแต่ไม่คิดอะไร สนิทกับแม่หล่อมีฐานะ ถามแฟนผมก็ไม่ตอบ จนวันนี้เธอบอกว่าจะไปเล่นโยคะ กำลังจะออก ผมส่องเฟสผู้ชายเพราะมันมีอะไรดลใจให้ไปส่องโพสประมาณว่า แฟนไม่อยู่ไปข้างนอก มีแม่แฟนผมโพสท้ายว่าออกมาหรือยัง ผมเลยรู้สึกแปลกๆ เลยถามผม : ขอโทษนะครับนี่ใช่ แฟน มีนป่าวครับ (นามสมมุติ)ผู้ชายคนนั้น : ครับใช่ครับคบกันมา 2เดือนแล้ว ทำไมหรอครับรู้จักมีนหรอผม : ผมคบกับมีนมาเกือบ 6 ปีแล้วครับคุยกันมาตลอดผู้ชายคนนั้น : อ่อครับมีไรอีกป่าวครับ ตอบแบบรำคารผม : ป่าวครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมเคลียร์กับมีนให้

ตอนนั้นผมน้ำตาไหลตาแดงพี่ที่ทำงานผมมองหน้า เห้ยเป็นอะไรเนี้ย ปกติผมเป้นคนร่าเริงครับไม่เคยพูดให้ใครฟัง แต่วันนี้ผมร้องไห้หนักมากมือสั่นพิมไปหาแฟนผมเพราะอยากรู้ความเป็นจริง

แฟนผม : เข้าใจผิดกูไม่อยากอธิบาย มันไม่ใช่อย่างที่คิดผม : ก็อธิบายมาสิ (มือพิมไม่รู้เรื่องร้องไห้ใส่โทรสัพรวนพิมไม่ติด)แฟนผม : จะคิดอะไรก็คิดไปเรื่องของคิดจะไปแล้วก็ไปไม่อยากอธิบาย

จริงๆ มันเยอะกว่านี้ครับผมเล่าเรื่องไม่เก่งพิมได้แค่นี้ก็ดีแล้วขอโทษนะครับแต่ผมอยากระบายจริง ๆ ผมต้องทำยังไงกับรักครั้งแรกของผมครับผมใช้ชีวิตไม่ถูกแล้วตาบวมท้อไม่อยากทำอะไรเลยครับ ขอโทษนะครับถ้าคำไหน คําวิบัติ