ควรส่งข้อความนี้ให้สามีไหม....เสียใจมาก

แค่อยากให้สามีปรับปรุงตัวเลยจะส่งข้อความให้เขา แต่ใจหนึ่งก็กลัวเขาเสียใจ และคิดมาก แต่ถ้าไม่ส่งเราก็ต้องเป็นคนทนต่อไป ทำอย่างไรดี ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ"ทำไมเธอน่าเบื่อมาก เราไม่รู้นะว่าเพราะอะไร แต่เราเบื่อ ตั้งแต่มีร้านมาเธอ แทบไม่เคยช่วยเหลือเราเลย เธอรู้บ้างไหม เราอดทนอดกลั้นมาตลอด เรื่องเงินมันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเราเลย ถ้าเธอขยันเหมือนคนอื่นเขา หารายได้เข้ามาให้เราบ้าง นอนตื่นสายแล้วเธอจะมีร้านไปเพื่ออะไร ทำงานไม่เต็มที่ซักวัน ไม่มีเวลาทำงานที่แน่นอน ที่เธอไม่มีงานไม่ต้องไปโทษใครเขาคนเก่งแต่ขี้เกียจมันก็ทำให้ลูกค้าเห็นเอง เธอไปว่าคนอื่นเขา เขาก็ทำเพื่อครอบครัวเขา แล้วเธอเคยมีความตั้งใจที่จะทำเหมือนเขาไหม ทุกร้านต่อให้เขาเป็นคนดีหรือคนเลวเขายังเปิดร้านกันแต่เช้าเพราะมันคือเวลางาน แต่คนเก่งแบบเธอจะเปิดตอนไหนก็ได้แล้วเป็นไงงานเยอะเงินเยอะมากเลยใช่ไหม แต่ทำไมเราเดือดร้อนอยู่คนเดียว กลายเป็นเราคนเดียวที่ต้องมารับผิดชอบทุกคนเธอคิดว่าเราไม่เหนื่อยเหรอ เราเสียใจนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่ขืนให้เราทนอีก เราจะไม่ไหวแล้ว เราอยากจะบอกว่าเราเคยรักเธอมาก แต่ตอนนี้มันแทบจะไม่เหลือแล้ว เธอเคยเข้าใจเราบ้างไหม เราอึดอัดมาก เธอให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าเรากับลูกจริงๆ เธอไม่ต้องปฎิเสธเลย ตั้งแต่ เพื่อนเธอเจ็บ บาร์เพื่อนเธอไม่มี เธอเหมือนจะตายไปกับเขา มันแสดงให้เราเห็นแล้วว่า พวกเราไม่ได้สำคัญกับเธอ ปากท้องพวกเราเราต้องดูแลเอง เงินทองไม่มี เพื่อนเธอช่วยเธอได้ไหม แต่เราเงินทองไม่มีต้องหาให้เธอใช้ เราเหนื่อย เหนื่อยมากด้วย เหนื่อยจนท้อแท้ คิดว่าทนไปจะดีเอง แต่ยิ่งเราทน เรายิ่งเจ็บ เธอรู้ว่าเราไม่มีเงิน ก็ยังเอาจากเรา แล้วเคยรู้ไหมเราต้องกินใช้ยังไง เมื่อไรที่เธอจะมี เรามองไม่เห็นเลย เธอฝากความฝันของเธอไว้กับอะไร ถ้าเธอรับผิดชอบอะไรไม่ได้ เธอจะมีร้านมีงานไปเพื่ออะไร ทุกวันนี้เราไม่เคยมีความดีอะไรเลย ทำทุกอย่างเหนื่อยมากเรารักลูกเราถึงทนแต่ตอนนี้เรา หมดสิ้นทุกอย่างกำลังใจที่จะสร้างอนาคต เราอยากหนีไปไหนก็ได้ แต่เราห่วงลูก เธอดูแลลูกเราไม่ได้แน่นอน กลับไปพึ่งครอบครัวเธอเหรอ เธอกล้ากลับไปเหรอเขาคงระอากับ เราแล้ว เอาเงินเขามาไม่คิดจะใช้คืนมันไม่ใช่นิสัยเรา ตั้งแต่เราออกจากงานมา แทนที่เธอจะคิดหาทางสร้างรายได้เพิ่ม วันๆเธออยู่แต่กับความเพ้อเจ้อ ไร้สาระไปกับบาร์ ทั้งนั้น มันจะไม่มีความดีอะไรให้เราเห็นทั้งนั้น ตาเรามันบอดที่จะเห็นความดีจากบาร์หรือเพื่อนของเธอ ซึ่งเธอก็ว่าเราเสมอว่าไม่เคยเห็นอะไรดีที่เธอภูมิใจหนักหนาจากเพื่อนๆของเธอ แต่สำหรับเรามันคือความจริงชีวิตจริงมันต้องทำงานหาเงิน ไม่ใช่เที่ยวกินเล่น ทุกวันนี้เราพอใจกับงานของเรามากมันคือความฝันที่เราจับต้องได้ เราทำจริงทำคนเดียวก็ได้ เหนื่อยก็ทนมาตลอดเพราะมันคืออนาคต แต่เธอเป็นคนที่จะทำให้มันพังลง ช่วงที่มีเงินเธอก็เอาไปตลอดและไม่เคยคืนให้เรา เงินจากงานที่เราทำซึ่งมันก็คือกำลังใจของเรา แต่เธอเอาไปบ่อยจนกำลังใจเราหดหายไปหมด ทำงานไม่เห็นเงินมันทั้งเหนื่อยทั้งท้อ ถ้าเธอทำเองใช้เองบ้างเราก็คงไม่เดือดร้อน แต่พอเธอไม่มีมาเอาจากเราแล้วก็ไม่มีใช้ พอถึงคราวเราเดือดร้อน มาโทษงานเราซะอีก ค่าเช่าแค่นี้ถ้าไม่มีตรงนี้เราจะเอาเงินที่ไหน จะเปลี่ยนที่ไปเธอเหนื่อยหรือเราเหนื่อย ถ้าเธอเป็นแบบนี้ เราก็เหนื่อยอยู่ดี เราขี้เกียจเหรอ ถามเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้าน ที่เธอทำไม่ได้เธอก็ไม่เคยคิดจะทำอะไร ซ่อมแซมอะไรไม่เคยคิดจะทำเลย ร้านเรามีของเสียหาย ให้เธอช่วยเหลือเธอทำไม่ได้ เธอก็ไม่เคยคิดจะช่วย คนอื่นที่เขายินดีจะทำให้ก็มีแต่มันไม่ใช่น่าที่ของเขา เธอเป็นผัวเรา แต่ไม่คิดจะช่วยเรา แล้วจะให้คนอื่นคิดยังไง ห้องน้ำพัง พัดลมพัง เคยคิดจะทำไหม ถ้าจะทำเราก็ต้องทำเอง เธอไม่มีความเป็นหัวหน้าครอบครัวให้กับพวกเราเลย เธอโยนทุกอย่างมาให้เราหมด ชีวิตเธอเหนื่อยกับอะไร ค่าเทอมลูกปีละ 2ครั้ง เธอก็มีปัญหามาตั้งแต่เราเป็นลูกน้อง เราจ่ายค่าบ้านทุกเดือนมา 7 ปี ทุกเดือนขอให้เธอช่วยเธอก็ช่วยไม่ได้ เราควรต้องวางแผนชีวิตกันใหม่ เราไม่มีความโกรธ ความรัก ความหลง เรามาคุยความเป็นจริงกันดีกว่า เธอควรจะจัดการตัวเองให้ดี และช่วยเหลือเรากับลูกๆ เราหาเงินจนหมดหนทางแล้ว เธอมีหนทางให้เราบ้างไหม สิ่งสุดท้ายที่เรามีมันก็กำลังจะหมดไป เธอไม่อยากให้เรากับลูกๆมีความสุขบ้างเหรอ เปลี่ยนแปลงตัวเองสักทีเถอะ ก่อนที่จะไม่มีความทรงจำดีๆต่อกันอีก"นี่คือสิ่งที่อยู่ในใจมาตลอด 1 ปี เต็ม เมื่อก่อนเขาก็ทำงานขยันขันแข็งแต่พอมาเล่น พลูตามบาร์ทำให้ติดเบียร์และพฤติกรรมก็เปลี่ยนไป ที่เห็นชัดๆเลย คือตื่นสาย ไม่มีงาน ใช้เงินเยอะขึ้นแต่งานน้อยลง ค่าเช่าร้านแค่ 3000 ยังหาไม่ได้เลย เราค่าเช่าร้าน 15000 แต่ต้องรับผิดชอบทุกอย่าง เครียดค่ะ เลยอยากระบาย แต่จะให้เขารู้ดีไหม ขอความเห็นหน่อยค่ะ