เอารอยยิ้มเราคืนมาได้ไหม ร้องไห้หนักมาก
เราเปลี่ยนตัวเองจนไม่เหลือความเป็นตัวเองเลยทุกอย่างเพื่อให้เข้ากับแฟนได้ เรากับแฟนอายุห่างกัน19ปีตัวเราเองยังเรียนมหาลัยส่วนเขาทำงานแล้วค่ะเขาเข้ากับครอบครัวเราได้ดีมากอาจจะเพราะเขาเข้าหาผู้ใหญ่เก่งแม่กับพ่อเราเหมือนฝากเราไว้ให้กับคนคนนี้ แม่บอกเราว่าคบคนคนนี้เราจะไม่มีวันเสียใจเหมือนคบวัยรุ่นจากแต่ก่อนเราเคยเที่ยวทุกวันเพราะเราเป็นคนเพื่อนเยอะเราจะอยู่กับเพื่อนตลอดแต่เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่หยิ่งมากกับผู้ชาย เราจำได้..ว่าแต่ก่อนเราไม่เคยง้อผู้ชายเลยอยากคุยเราก็คุยไม่อยากคุยเราก็ไม่คุยอาจจะเพราะมั่นใจในหน้าตาของตัวเองด้วยอีกอย่างพ่อแท้ๆเราเป็นคนต่างชาติเราเองเป็นลูกครึ่งเลยติดนิสัยแบบนี้มา เพื่อนชอบด่าว่าเราไม่มีหัวใจแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ทุกอย่างมันเริ่มจากเขาทำดีกับเราทำดีมาก มากจนผญอย่างเราคิดได้เลยว่าจะไม่มีทางทำเขาเสียใจ บ้านเราอยู่ปริมณฑลตอนแรกที่คบกันเขาขับรถไปหาเราทุกอาทิตย์เวลาเขาหยุดงานเขาจะพาเราไปเที่ยววัด เที่ยวสถานที่สวยๆตลอดทำนู้นทำนี้ให้เราสิ่งที่เราไม่เคยได้รับจากใครเขาเอาใจใส่เราดีมาก ตอนนั้นเราคิดนะว่าเราเป็นผญที่โชคดีที่สุดแต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเราคิดผิด เวลาผ่านไปเรามาช่วยเพื่อนเขาขายของในกรุงเทพจากคนที่ไม่เคยทำอะไรเลยออกจะลูกคุณหนูเยอะงานบ้านเราก็ไม่เคยทำนะที่บ้านเราทำให้หมด เราทนนั่งขายของเพื่อช่วยเขาตอนนั้นเราร้องไห้บ่อยเหมือนกันแต่ส่วนตัวเราไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นคนอื่นจะคิดว่าเราเข้มแข็งมาก เพื่อนที่เราเคยคบเคยไปเที่ยวกันเราตัดหมดเลยเราเลิกเที่ยวเลิกเหล้าเลิกบุหรี่เลิกอะไรทุกอย่างที่ไม่ดีส่วนตัวเราจะเป็นคนที่ตรงมากพูดจาไม่รักษาน้ำใจใครแต่ที่เราพูดทั้งหมดมันออกมาจากใจเราจริงๆ เราค่อยๆเปลี่ยนจนทุกวันนี้เราพูดจานิ่มลงเยอะมากๆเราเปลี่ยนทุกอย่างแม้กระทั่งอาหารการกินเสื้อผ้าทุกอย่างจริงๆ ทุกคนบอกว่าเราดีขึ้นมีความใจเย็นขึ้นใส่ใจคนอื่นมากขึ้นแต่ก่อนเราก็ไม่ดีจริงๆเรารู้ตัวเองนะเราคิดว่าผชคนนี้คนที่เคยทำดีเคยบอกรักเคยพูดถึงอนาคตให้เราฟังเขาจะรับได้เพราะถึงเราจะแรดยังไงเราก็ไม่มั่วเรื่องผชเราแค่ชอบแต่งตัวชอบเที่ยว พอเวลามันเริ่มผ่านมาเรื่อยๆเขาซื้อบ้านเราก็มาอยู่กับเขาบ่อยขึ้นเขาบอกเราตลอดว่าไม่มีเวลางานเยอะจากแต่ก่อนต้องไปรับเราที่มหาลัยมาบ้านซึ่งมันข้ามจังหวัดเลยเดี๋ยวนี้เขาเลยมาไม่ได้ เราก็ด้วยความคิดถึงอะเพราะเราไม่มีใครเลยนอกจากเขาเรานั่งรถมาหาเขาเองเวลามีเรียนก็ตื่นตีห้านั่งรถไปมหาลัย เราทำงานบ้านทุกอย่างซักผ้าล้างจานทำทุกอย่างจริงๆจากคนคนนึงที่ไม่เคยทำอะไรเลยมันเหนื่อยนะแต่เหนื่อยกว่าที่แบบเขาดูไม่ค่อยสนใจเราเขาเปลี่ยนไปมากเรารู้สึกได้เลยว่าเหมือนเราวิ่งตามเขาฝ่ายเดียวตอนนั้นเราก็พยายามจะประคองความรักไว้ทำทุกอย่างให้มันเป็นเหมือนเดิมเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนจริงๆทิ้งขว้างเรามาก เราไม่เคยรู้สึกเหมือนเป็นขยะมาก่อนเลยจนวันนึงเรารู้ความจริงว่านอกจากเราแล้วเขายังคุยกับผญอีกสองคนที่แย่กว่าคือเขาคุยกับผญพวกนั้นมีความสุขกว่าคุยกับเราจริงๆ คือเขาคุยกันตลอดแม้แต่ว่าอยู่กับเรากินข้าวทำกับข้าวกับเราก็บอกคนนั้นว่าอยู่คนเดียวอะไรแบบนี้ ตอนนั้นเจ็บมากนะทั้งเสียใจทั้งเสียดายที่ทำดีกับเขาไปทั้งหมดเขาบอกเราว่าเขาเห็นเราเปลี่ยนตัวเองเยอะแล้วเพื่อเขา เขาเลยจะพยายามกดดันให้เราคิดว่าเขาไม่สนใจจนเราไปหาคนใหม่เองมันจะได้รู้สึกผิดน้อยลง คือตอนนั้นเสียใจจริงๆคือทุ่มเททำทั้งหมดประคองทุกอย่างโดนทำเหมือนเป็นคนน่ารำคาญก็ยอมแต่ที่เราทำไปเขากลับไม่ต้องการให้เราอยู่ในชีวิตเขาอีกเขาบอกว่าไลฟ์สไตล์มันต่างกันเหมือนเราเข้ากับเขาไม่ได้เราไม่ได้ฟังเพลงแนวเดียวกับเขาแต่ผญคนนั้นเข้ากับเขาได้ เรารู้สึกแย่นะแย่มากแต่เราก็ไม่บอกแม่หรือใครในครอบครัวให้รู้นะเพราะสำหรับเราแฟนเราต้องดีที่สุดคนอื่นต้องมองว่าเขาดีทุกอย่าง ตอนนั้นเราตัดสินใจตัดใจเรากลับมาเก็บของเสื้อผ้ารูปคู่ตั้งใจแล้วว่าถ้าไม่ต้องการเราขนาดนั้นเราจะเก็บไป พอเรากลับมาเก็บของ..เขาก็มาขอโทษเราเขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าเรารู้เรื่องที่มีคนอื่นแล้วเราแกล้งโง่มานานมากคือไม่อยากทะเลาะกันไม่อยากเสียเขาไปเราตัดสินใจจะไปเพราะว่าเราสงสารตัวเองไม่อยากเสียใจทุกวันแบบนี้แล้วทรมานเขาบอกจะเลิกคุยกับทุกคนเราก็ด้วยความไม่อยากเห็นแฟนเศร้าเราก็โอเคหลังจากนั้นเราก็เหมือนไม่ไว้ใจเขาอีกแล้ว เราเช็คมือถือเขาเช็คทุกอย่างจากคนที่ไม่เคยเช็คอะไรเลยเราไปเจอแอพนึง มันเป็นแอพหาคู่ เราช็อคมากตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาคุยแอพนี้กับผญที่เยอะมากจนนับไม่ถูกมีจะนัดเจอมีแบบชมมีคำพูดทุกอย่างที่เขาเคยพูดกับเราอะเขาก็พูดกับคนอื่นเหมือนกันตอนนั้นทนไม่ไหวแล้วจริงๆตั้งใจเลยว่าเราจะไปแล้วเราจะไม่อยู่แล้ว สุดท้ายเขาก็บอกว่าจะเลิกคุยหมดจะไม่เข้าแอพหาคู่อีกพอมันผ่านมาเราก็ไม่เหลือความเชื่อใจแล้ว เราต้องมานั่งเครียดคิดมากวันนี้แฟนเราจะคุยกับใครไหมจะไปนัดเจอใครไหม เราสงสารตัวเองอะทำไมเราต้องเป็นขนาดนี้เวลาเราเห็นหน้าเขาเราก็นึกถึงเรื่องแต่ละเรื่องที่เขาทำเราก็จะพูดประชดว่าแบบจะไปส่งข้าวส่งน้ำใครอีกละจะคุยกับคนไหนอีกเป็นแบบนี้ตลอดเขาไม่ยอมตัดผญที่เขาคุยเพื่อเรา เขาบอกว่ารู้จักคนมากขึ้นมันก็มีอะไรหลายมุมมองทุกคนเขาจะบอกเป็นน้องสาวหมดคือเราเป็นผู้หญิงเรายังตัดทุกคนหมดเลยเพื่อเขาทำไมทำเพื่อเราแค่นี้มันยากมากเลยหรอหรือผู้ใหญ่เขาคิดแบบนี้กันคะ มันเข้ากันไม่ได้ในเรื่องความคิดด้วยใช่ไหมความคิดเด็ก18กับความคิดผู้ใหญ่37มันเกี่ยวไหมแล้วบอกว่าเราเด็กไปทำไมไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้เหมือนเป็นตัวอะไรไม่รู้จริงๆ เขาบอกเราว่าถ้าคบต่อเราจะไม่ได้แต่งตัวสวยๆอยู่แต่บ้านขยันทำงานบ้านเราจะทนได้ไหมเขาจะไม่มีเวลาพาเราไปเที่ยวแบบแต่ก่อน...เราคิดนะทำไมต้องมานั่งทนอะไรแบบนี้วะคนอื่นที่พร้อมจะเห็นค่าเราต้องมีแน่ เขาบอกเราว่าคนในเนตก็แค่คุยเขาบอกเราว่าเขาคิดว่าถ้าเป็นเขาอะเราคุยกับคนอื่นเขาก็จะไม่ว่าเพราะถ้าตัวเขาอยากอยู่กับเรายังไงเขาก็อยู่ เราฟังแล้วเขาเหมือนเครียดกับเรื่องนี้จริงจังมากเราเลยยอมให้เขาคุยกับคนอื่นต่อในแบบน้องสาวหรืออะไรที่เขาบอกตอนไปขอดูแลเรากับพ่อแม่เราทำไมตอนนั้นบอกดูแลเราได้เราจะไม่มีวันเสียใจแล้วทำไมวันนี้เราถึงทรมานแบบนี้ใจนึงก็อยากจะไปนะแต่ใจนึงก็ไม่อยากเริ่มต้นใหม่ เราหลอกตัวเองไปวันๆรึเปล่าว่าจะใช้ชีวิตคู่ให้มันดีขึ้นปรับตัวหากัน ทั้งๆที่ในใจก็ไม่รู้ว่าวันไหนจะโดนไล่ออกไปจากชีวิตแบบที่เคยเจออีกหรือเราควรเลิกระแวงแล้วหันมาใจกว้างอยากคุยกับใครเชิญเลยจ้าแบบนั้นหรอเรารู้สึกแย่นะที่แบบแฟนเราใครจะคุยก็ได้ใครจะหยอดจะเล่นก็ได้เราคิดนะว่าอยากเอาคืนแต่เราทำไม่ลงอะเราไม่อยากทำร้ายใครจะให้แบบมีกูมีต่างคนต่างมีมันก็ไม่ใช่ไหม รู้นะว่าอะไรที่มันเก่าๆแล้วมันก็ไม่เร้าใจไม่น่าตื่นเต้นแต่มองหน่อยได้ป่าวที่ไม่แต่งตัวแต่งหน้าใส่เสื้อยืดเกงขาสั้นเพราะอะไรไม่ใช่เพราะซักผ้าทำทุกอย่างให้หรอ รักแบบนี้มันจะมีทางไหนทำให้ดีขึ้นไหมหรือมันเยียวยาไม่ได้แล้ว
คนหนึ่งอยากจะรู้ อีกคนไม่อยากให้ถาม
คนหนึ่งคอยวิ่งไล่ตาม อีกคนก็เดินหนีไป
คนหนึ่งคอยตรงนี้ อีกคนไปอยู่ที่ไหน
คนหนึ่งบอกว่าเหงาใจ อีกคนว่าน่าระอา
คนหนึ่งอยากไปหา อีกคนก็กลับห่างเหิน
คนหนึ่งอยากนั่งใกล้ๆ อีกคนไม่ยอมสบตา
คนหนึ่งโทรทุกครั้ง อีกคนไม่เคยโทรหา
คนหนึ่งแบกรักเต็มบ่า อีกคนไม่แคร์อะไร
คนหนึ่งหาเรื่องคุย อีกคนหนึ่งหาเรื่องวาง
คนหนึ่งทำแทบทุกอย่าง อีกคนไม่เคยสนใจ
คนหนึ่งคิดถึงกัน อีกคนหนึ่งคิดถึงใคร
ขณะคนหนึ่งรักมากมาย อีกคนทำไมน้อยลง
คนหนึ่งบอกว่ารัก อีกคนไม่อยากจะรู้
คนหนึ่งยังเหมือนเดิมอยู่ อีกคนทำไมเปลี่ยนไป
คนหนึ่งห่วงเสมอ อีกคนหนึ่งห่วงอยู่ไหม
คนหนึ่งยังนั่งร้องไห้ อยากรู้หัวใจอีกคน
คนหนึ่งหาเรื่องคุย อีกคนหนึ่งหาเรื่องวาง
คนหนึ่งทำแทบทุกอย่าง อีกคนไม่เคยสนใจ
คนหนึ่งคิดถึงกัน อีกคนหนึ่งคิดถึงใคร
ขณะคนหนึ่งรักมากมาย อีกคนทำไมน้อยลง
คนหนึ่งหาเรื่องคุย อีกคนหนึ่งหาเรื่องวาง
คนหนึ่งทำแทบทุกอย่าง อีกคนไม่เคยสนใจ
คนหนึ่งคิดถึงกัน อีกคนหนึ่งคิดถึงใคร
ขณะคนหนึ่งรักมากมาย อีกคนทำไมน้อยลง
คนหนึ่งคิดถึงกัน อีกคนหนึ่งคิดถึงใคร
ขณะที่ฉันรักมากมาย แต่ว่าเธอทำไมน้อยลง
*****************กรุณาอย่าคอมเม้นบั่นทอนจิตใจว่าโง่หรืออะไรเลยนะคะแค่นี้ก็ทรมานแย่ละขอพื้นที่ให้ระบายสักนิด****************
