ประสบการณ์ 7 เดือนผู้หญิงออนไลน์สู่ชีวิตจริงและจบแบบจริงๆ แชร์ประสบการณ์

เคยไหม? เจอคนคิดเหมือนกันชอบคล้ายๆกันบอกโสดเลยอยากลองคุยผมเองนั้นก็เคยลองคุยจนพัฒนาสู่ชีวิตจริง...

ได้เจอผู้หญิงคนนึงราวๆ7เดือน เธอเข้ามาถามในสิ่งที่ผมรู้ในเว็บนึงและก็เลยทำให้เราได้คุยกันมากขึ้นจนวันนึงได้ขอไลน์และเห็นหน้าตากัน เธอโอเคนะตรงสเป็กที่ชอบ สูง ผิวแทน หน้าไทยๆดูดีแต่เธอยังไม่รุ้สึกว่าผมใช่เพราะผมอาจจะไม่หล่ออินเทรนสมัยนี้มากนักแต่เธอก็เหมือนจะรับได้

เดทแรกเธอบอกว่าจะไปหาซื้อของให้เพื่อนในวันเกิด อยากไปเดินด้วยกันใหมผมก็บอกว่าไปสิเพราะผมก็ต้องไปซื้อของให้ลูกค้าผมที่มาจากต่างประเทศเหมือนกันเราเลยได้เจอกันครั้งแรกที่จตุจักร เดทกันแบบร้อนๆตับแลบเลยนี่ละ

คุยกันมาเรื่อยๆบอกว่าตัวเองทำอะไรบ้าง เล่าเรื่องงานบ้าง ว่างๆก็โทรคุยกัน5-10นาทีแล้วก็วางเจอกันเดือนละ2-3ครั้งเพราะงานเธอก็เหนื่อยผมไม่อยากกวนอะไรมากแค่ส่งข้อความให้กำลังใจเรื่อยๆผ่านไลน์เดินตลาดนัดกลางคืนบ้าง ไปตลาดน้ำใกล้ๆกรุงเทพบ้างพอผ่านมา 5เดือนเลยขอเป็นแฟน ซื้อดอกลิลลี่ ไปขอเธอหน้าบ้าน ต่อหน้าพ่อแม่เลย(เจอกัน2-3ครั้งแล้ว)ว่าอยากจะคบแบบเป็นแฟนผมก็จริงจังนะเพราะ32แล้ว ไม่ได้อยากคบสนุกๆเหมือนเดิม

เธอไม่ตกลง เธอบอกว่าเวลามันน้อยไปที่จะเป็นแฟน ผมก็บอกว่าโอเคงั้นไม่เป็นไรผมจะรอวันที่เธอตกลง (บางคนบอกควรจะเลิกยุ่งตั้งแต่ปฏิเสธแล้วแต่ผมก็ดื้ออยากจะลองสู้อีกสักหน่อย)

เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ผมก็พยายามจะพิสูจน์ตัวเองตลอดว่าผมพร้อมจะมีเธอผมก็พยายามปรับตัวตลอดเพราะงานเราไม่ค่อยตรงกัน เธอทำออดิทต้องไปต่างจังหวัดบ่อย ผมก็ไม่ซีเรียส เธอก็กลัวแต่ผมจะไม่เข้าใจทั้งๆที่ผมไม่เป็นปัญหาอะไรเลย เวลาว่างก็ค่อยมาเจอกันนอกนั้นก็ไลน์กับเฟซไทม์ได้ผมไม่ซีเรียสเลย เวลาเธอเข้ามาในกรุงเทพต้องมาเตรียมออกงบทำดึก บางทีผมว่าง ผมก็จะไปซักผ้าที่คอนโดเธอให้ด้วยซ้ำหรือไม่ว่างก็สั่งอาหารไปส่งให้เธอที่สำนักงานก็บ่อยไป หรือบางทีทำกับข้าวเองแล้วไปหาที่ทำงานเลยด้วยซ้ำ เพื่อให้เธอรู้ว่ายังมีผมอยู่เรื่องอื่นๆก็ไม่มีอะไร ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ทำงานกลับบ้าน เดินตลาดนัดบ้างแค่นั้นไม่มีอะไรน่ากังวล

สุดท้ายพอหน้างบจบ ปลายๆมิถุนายนที่ผ่านมาที่ทำงานก็จะพาพนักงานไปพักผ่อนผมก็บอกว่าเดี่ยวผมจะไปด้วยดีไหม กลางคืนเผื่อแยกมานั่งกินข้าวกันสักมื้อเธอก็บอกว่า ไม่ต้องหรอกแล้วไม่ต้องโทรมาอีกนะ

ผมก็บอกว่าทำไมละ อยู่ดีๆโกรธอะไรอีกแล้ว เขาก็บอกว่าไม่หรอกคือคิดมา2เดือนแล้วว่าเราเหมาะสมกันจริงๆหรือเปล่า คือง่ายๆเขาบอกว่าเขาคิดตั้งแต่วันที่ผมขอเขาเป็นแฟนจริงๆจังๆเขาคิดว่าผมกับเขาไม่เหมาะกันเลย ทั้งฐานะการงาน อะไรต่อมิอะไร(เขาเงินเดือนเยอะกว่า)เขาเลยบอกว่าผมไม่น่าจะมาเสียเวลากับเขาหาคนอื่นเหอะผมก็อึ้งๆแล้วก็เลยต้องทำใจยอมรับคือไปเจอหน้าเขาหลังจากรับโทรศัพท์สีหน้าเขาคงคิดดีแล้วผมเลยไม่อยากยุ่งอีก

ผมก็นั่งคิดว่าผมเองอาจจะไม่หล่อแถมมีพุงไปชอบผู้หญิงแบบนี้เขาอาจจะคิดว่าเราไม่เหมาะกันมั้งแต่มันก็เหมือนเรื่องตลก หลังจากบอกเลิกยุ่งกับผม เม้นในเฟซ 2 อันสุดท้ายที่เข้าไปดู

" ผู้ชายดีๆหายากจัง หาคนเข้าใจอาชีพอย่างเราๆนี่ยากจังเลย "" (มีภาพนั้งในรถ) รถแฟน__(ชื่อเพื่อน)__นั่งสบายจังอยากมีแฟนให้แฟนมารับบ้างจัง "เพื่อนมาเม้นว่า ผู้ชายที่เอาข้าวมาให้ละ เธอตอบ"ก็แค่ผู้ชายที่คุยๆยังไม่ได้คบตอนนี้เลิกไปละ"

ผมเลยซึ้งมากขึ้นกับคำว่าคนที่ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ เขาคงคิดว่าผมไม่มีอะไรเลยทั้งๆที่ไม่เคยถามรถผมก็มีแต่ไม่เคยใช้ไปหาเขาเพราะใกล้ๆมอไซค์มันสะดวกกว่า ไปตลาดนัดกลางคืนหาที่จอดยากมอไซค์สะดวกกว่าไปห้างถ้าไม่ซื้อของผมก็ขี้เกียจขับไปหาที่จอดรถ ไว้ไปโลตัสซื้อของเยอะๆผมถึงขับออกไปเดือนนี้จริงๆว่าจะไปทะเลกันผมก็จะเอารถผมไปก็ยังไม่ได้ไปว่าจะไปขอเป็นแฟนอีกครั้งก็เลยไม่ได้ทำคงต้องเก็บไว้ทำกับคนอื่นละแต่เขาดันมองว่าผมเงินเดือนน้อยกว่า กลัวไม่มีเงินทั้งๆที่ผมเก็บก็มีเงินเก็บ เขาเคยอยากจะไปเกาหลีช่วงปลายปีผมก็บอกว่าผมจะเก็บเงินแล้วไปด้วยที่พูดก็คือจะเก็บเงินจากเดือนต่อๆไปเพราะไม่อยากเอาเงินเก็บมาใช้มันเคยตัวบ้านผมก็มีแต่อยู่กับพ่อพึ่งลงทุนทำเสร็จไม่ถึงครึงปีเมื่อก่อนอยู่บ้านเช่าตอนนี้ย้ายมาบ้านเดี่ยวแล้วอยู่กับพ่อสองคนแม่เสียแล้ว

ล่าสุดที่เห็นจากเพื่อนของเขาที่ยังเป็นเพื่อนผมในเฟซ โดนแท้ก เขาก็นั่งกินข้าวกับผู้ชายหน้าตาดีคนใหม่ละ

ยังไงขอเขียนจบแค่ตรงนี้เลยละกันขอไปศัลกรรมแปปหัวใจกับหน้าตาแปป หัวใจชักเย็นชาเกินไปละ โดนทำร้ายบ่อย555