ความทรมานทางใจ

ปล.1 ""แอคเคาท์นี้เป็นของพี่ผม(ผมไม่มีเวลาสมัคร เลยยืมของพี่)""ปล.2 ""นี้คือเรื่องจริงในชีวิต""

ปัจจุบันผมเรียนมหาลัย ตอนนี้ปี 3

ย้อนไปเมื่อ 5 ปีก่อน

ตอนนั้นผมเรียน ม4 เรียนที่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง มีบริษัทหนึ่ง มาตั้งบูทเชิญชวนให้นักเรียนไปเรียนภาษาที่ประเทศจีนในโครงการนั้น ไปเรียนภาษาที่ โรงเรียนมัธยมจี๋เหม่ มณฑลเซี้ยเหมิน ฝูเจียน ประเทศจีน โครงการนี้ผมเกิดสนใจ และทางครอบครัวเห็นชอบผมจึงได้ไป ตอนนั้นบินกับสายการบินไทยจากสุวรรณภูมิ ไป สนามบินเซี่ยเหมิน ระยะเวลาไปประมาณ 3 ชั่วโมง กับอีก 2พันกว่ากิโล

ผมได้เข้าพักที่หอพักรับรองของทางโรงเรียน เมื่อไปถึงก็ทำกิจกรรมอะไรเรื่อยเปื่อย ตามประสา นักเรียนมากันเป็นกรุ๊ป ตกเย็นไปตลาดแถวหอ (คนไทยที่นั้นเรียกตลาด2หยวน) กิจกรรมก็เป็นไปตามปกติ จนกระทั้งเข้าห้องพักแล้วหลับไปเพื่อเข้าเรียนวันพรุ่งนี้

วันต่อมา

ผมตื่นตั้งแต่เช้า อากาศที่เย็นสบาย มีฝนตกปรอยๆ ผมกับเพื่อน เดินไปเรียนกัน(หอกับตึกเรียนประมาณ2ร้อยกว่าเมตร) ผมเจอกับผู้หญิงคนนึงที่ทำให้ผมต้องจดจำจนวินาทีนี้ ผมเจอเธอที่ 4 แยกหน้าพิพิธภัณฑ์อะไรไม่รู้จำไม่ได้(หอเธออยู่แถวตึกเรียนผม แต่หอผมอยู่หน้าตึกเรียนเธอ) เธอคนนั้นสูงประมาณ170 ผิวพรรณดี(แบบผู้ดีชาวจีน) คิ้วเข้ม จมูกโด่ง เธอเดินมาคนเดียว(จากหอนักเรียนจี๋เหม่ หอเฉพาะนักเรียนที่ไม่ใช่แลกเปลี่ยน) จากนั้นก็เดินผ่านไป ทิ้งไว้แค่ความปลื้มปิติ

จนกระทั่งเวลาผ่านไป 2 สัปดาห์

ผมเจอเธอแบบนี้ ที่เดิม เวลาเดิม ทุกวัน จนกระทั้งต้องถามตัวเองว่า " เฮ้ย เมื่อไรเราจะกล้าไปทักเค้าว่ะ นี้มัน 2 สัปดาห์แล้วนะ เอาว่ะพรุ่งนี้ต้องทัก"

วันต่อมา

ผมเจอเธอเหมือนเดิม ผมตัดสินใจ ที่จะทักเธอไป " HELLO " เธอมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ เธอก็ตอบกลับมาว่า " HELLO " ความรู้สึกแบบ เฮ้ย อะไรจะน่ารักขนาดนี้ โล่งอกเลย จากนั้นก็เดินผ่านไป

ตกตอนเที่ยง ผมรอเธอหน้าตึกเรียนเธอ เพื่อจะชวนไปกินข้าว ( ที่จีน จะพักเที่ยงถึงบ่ายสอง) ผมไม่เจอเธอ ผมก็เดินกลับไปกินข้าวกับเพื่อน เหมือนเดิมตกตอนเย็น ผมเลิกเรียน เดินกลับหอกับเพื่อน ระหว่างทางเจอเธอโดยบังเอิญ (ปกติไม่เจอตอนเย็น) เพื่อนก็รู้ว่าผมชอบเธอ ก็แบบยุอ่ะ "ๆ เค้ามาแล้วๆ ไปคุยดิ " เราก็เห็นเพื่อนยุแหย่ ก็เอาว่ะ ก็คุยแนะนำตัวเอง ถามว่าอยู่ชั้นไหน ประมาณนี้ เธอคนนั้นมีชื่อภาษาอังกฤษว่า spilit ส่วนชื่อจีนผมจำไม่ได้ แล้วผมก็อาสาเดินไปส่งเธอที่หอ เธอก็ยอม

ล่วงเวลาผ่านไป ทุกอย่างเป็นไปได้สวยงาม เจอกันทุกวัน ทักทายทุกวัน กินข้าวด้วยกัน จน เราก็บอกชอบเธอ ส่วนเธอเองก็บอกว่าเหมือนกัน. ผมก็ขอเบอร์เธอ แบบเป็นปลื้มเลยอ่ะ ไม่เคยมีโมเม้นนี้มาก่อน ทุกอย่างสวยงามมาก จนทุกวันนี้ก็ยังไม่ลืม (ชอบตอนที่เราเดินกางร่มตากฝนด้วยกันที่ท่าเรือไรไม่รู้จำได้ โรแมนติกสุดๆ)

จนกระทั้งเราต้องกลับมาไทย มาใช้ชีวิตที่ไทยตามปกติ

วันที่ 29 ตุลาคม 2554เธอเดินมาส่งเราที่หน้าหอ (มีรถบัสมารับ) ก็คุยกัน อำลาอาลัย สิ่งที่เราให้เป็นของแทนตัวเราคือกระถางต้นไม้บอนไซ และ ประโยคสุดท้ายก่อนขึ้นรถ ที่ผมคนนี้จดจำจนวินาทีนี้ คือ i love you.

หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุย และ ไม่ได้เจอเธอ อีกเลย

โทรไปหา ก็ ไม่รับ (เพราะกลับมาใช้เบอร์ไทย) โทร โทร โทร โทร ลองเบอร์บ้านก็ไม่รับ เบอร์เราก็ต้องสมัครบริการเสริม

จนวันนี้ผ่านไปประมาณ 5 ปี ผมเฝ้ารอเธอคนนั้น โทรมา เฝ้ารอเจอเธอคนนั้น ผมสวดมนต์อ้อนวอนทุกสิ่ง เพื่อที่จะได้เจอเธอทุกสิ่งทุกอย่าง เกี่ยวกับเธอ ผมไม่เคยลืม (คุณที่อ่านคิดว่าทรมานมั้ย ถ้าคุณนอนคิดถึงคนๆเดียวก่อนนอนทุกวัน เป็นเวลา 5 ปี แต่ไม่ได้เจอ )ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่มีใครที่จะมาแทนที่เธอได้ เพราะหัวใจผมมีแต่เธอคนเดียว ความทรมานที่นอนไปพร้อมกับน้ำตาทุกวัน และ ทรมานที่เก็บไว้ในใจคนเดียว หวังว่าวันนึง ผมคงได้พบเธอ

เรื่องที่อ่านคือเรื่องจริง จากชีวิตจริง

"""ปล นี้คือ แอคเคาท์ของพี่ผม""