แฟนฉันเมื่อวันวาน
โดย...ลายลิขิต
ในห้องประชุมใหญ่ของโรงเรียนประชาบาลที่ชื่อโรงเรียนขึ้นต้นด้วยคำว่า "วัด.... " แห่งหนึ่ง นักเรียนหญิงชายร้อยกว่าคนนั่งบนพื้นปูเสื่อเรียงรายแบ่งเป็นสองฟาก สำหรับนักเรียนหญิงและชาย ไม่ให้นั่งปะปนกัน
เสียงครูสาวโฆษกประจำโรงเรียนประกาศชื่อนักเรียนที่สอบได้ที่หนึ่งถึงที่สามของแต่ละชั้นให้ออกมารับรางวัลซึ่งเป็นสมุดดินสอและไม้บรรทัดจากครูใหญ่ ที่ตัวก็ใหญ่แถมยังหน้าดุ ท่านยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าห้องประชุม
ไม่ค่อยสนใจรางวี่รางวัลเท่าไหร่ นุ่นได้ที่หนึ่งตลอดอยู่แล้ว กลับไปบ้านตะโกนบอกยายธรรมดา นังแก้มข้างบ้านเสียอีก ทุกครั้งสอบได้ที่เปล่า ๆ หมายถึงไม่อยู่ในท็อปเท็น คราวหนึ่งมันสอบได้ตั้งที่สิบยังร้องบอกพ่อแม่ไปสามบ้านแปดบ้าน น่าหมั่นไส้!
เสียงเรียกชื่อไล่มาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ชั้นประถมหนึ่ง ก ประถมหนึ่ง ข จนถึงประถมห้า ก
ที่หนึ่ง....เด็กชายพิพัฒพงษ์ ณ ลำพูน
ไม่จริง ไม่ใช่ ครูบอกคะแนนผิด เดี๋ยวต้องมีการประกาศผลใหม่โอย...เจ็บปวดค่ะ ปวดร้าวราวหัวใจโดนบิด ไม่จริ๊ง...ที่หนึ่งทุกครั้งในแต่ละชั้นที่ฉันเรียนต้องเป็นของฉันสิ
นุ่นมองตามร่างเด็กผู้ชายสูงขาว คิ้วหนาตาเข้ม ใส่เสื้อผ้าเรียบกริบ ลูกชายครูไพบูลย์ ซึ่งรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปรับรางวัลจากมือครูใหญ่ เสียงตบมือกราวลั่นห้อง นุ่นตบมือให้เปาะแปะด้วยใจรันทด ยอมรับไม่ได้ที่ต้องพ่ายแพ้ได้ที่สองรองจากนายบอมลูกครู...ชิสสสส
เมื่อปีที่แล้วโรงเรียนวัดของเรามีครูคนใหม่ย้ายมาสอนค่ะ ครูพาลูกชายตามมาเข้าเรียนที่นี่ด้วย ประถมห้า ก ก็เลยมีนักเรียนชายคนใหม่เพิ่มมาอีกคน
แรกเลยคุณครูประจำชั้นแนะนำตัวเขาแล้วชี้ให้มานั่งข้างหัวหน้าห้อง ครูกำชับให้หัวหน้าห้องคนเก่งคอยดูแลและเล่นเป็นเพื่อนนักเรียนใหม่ด้วย...คงไม่สำคัญอะไรถ้าหัวหน้าห้องจะไม่ใช่นุ่น
งือ...
พักเที่ยงพาไปล้างหน้าล้างมือที่ก็อกน้ำข้างโรงเรียน ล้างหน้าเสร็จนุ่นดึงคอเสื้อขึ้นเช็ดน้ำออกจากหน้า นายบอมทำคอยึกยือ ขมวดคิ้วแบะปาก ก่อนล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าสีสวยยื่นส่งให้ นุ่นส่ายหน้า เรื่องอะไรจะรับ...อายสิคะ
พาไปร้านขายอาหารกับขนมในโรงอาหารของโรงเรียนซึ่งเป็นร้านอภิสิทธิ์ของเมียภารโรง ข้าวผัดใส่ถุงห้าสิบสตางค์กับน้ำหวานสีแดงอีกห้าสิบสตางค์ก็พอดีเงินหมด ตามองโรตีสายไหมสีสวยในถุง คงไม่มีวาสนาเพราะเขาขายถุงละบาท
"อ่ะ ซื้อให้" ราวรู้ความในใจบอมยื่นสตางค์ให้คนขายแล้วหยิบถุงโรตียื่นส่ง...กะไม่รับแต่อยากชิมสายไหมสีสวย ๆ นั่นนี่หว่า เอ้ย นี่นา ตกลงรับค่ะ อเมริกาโน ว้ายยยย กาเยส ๆ ๆ ๆ
เมื่อหักลบกลบหนี้ดูแล้ว หนึ่งปีที่เรียนด้วยกัน บอมเขาก็น่ารักดี แต่ความอิจฉาตาร้อนวาบ ๆ นั่นมันอีกเรื่อง ทดแทนกันไม่ได้ แหะ แหะ...
ถึงไงก็อยากสอบได้ที่หนึ่งเหมือนเดิม พระเจ้า เอาที่หนึ่งของนุ่นคืนมา...
นี่ตัวอะไร ครูภาษาอังกฤษยกตัว W ขึ้นถาม นุ่นคิดในใจ อ้อ ตัวดับเบิ้ลยู ละล้าละลังเพราะพึ่งได้เรียนภาษาประหลาดตอนขึ้นชั้น ปอ. ห้า กำลังจะอ้าปากตอบก็พอดี
"ตัวดับบลิวครับ"
หือ...เขาเรียกว่าตัวดับลิวเหรอ คุณครูยิ้มชมว่าบอมเก่ง ว้าย...อินุ่นบ้านน๊อกบ้านนอก
หลัง ๆ มามีสอบซ่อมอีกหลายครั้ง นุ่นแพ้บอมทุกครั้งจนเริ่มชินชา หันมาเห็นแก่กินแทน
"พรุ่งนี้บอมมีเรื่องจะบอก เอ้า นี่ปลาหมึกเสียบไม้ แม่บอมทำเอง ฝากมาให้นุ่น แล้วนี่ผ้าเช็ดหน้า นุ่นไม่ค่อยเรียบร้อยบอมเลยเอาสีดำ ๆ แดง ๆ ให้นะมันจะได้ไม่เปื้อนง่าย เอาไว้เช็ดหน้าเวลาเล่นแชร์บอล เห็นเอาชายเสื้อเช็ดทุกทีเลย"
นุ่นเป็นนักกีฬาแชร์บอลของโรงเรียน เวลาลงแข่งบอมเชียร์ข้างสนาม แข่งเสร็จเขาวิ่งเอาน้ำมาให้ กับคอยถือกระเป๋าหนังสือและเสื้อผ้า บอมไม่ชอบเล่นกีฬา เขาเป็นคนเจ้าสำอาง
ก็มันเป็นเสียแบบนี้ หนึ่งปีผ่านไป เราเลยแอบตกลงเป็นแฟนกัน เพื่อนในห้องรู้เข้าต่างช่วยสรรเสริญว่าเราแก่แดด
คืนนั้นนุ่นนอนไม่หลับ อยากรู้จริงว่า "แฟนฉัน" จะบอกอะไร บอกรักเหรอ ก็บอกไปแล้วนี่
จิตใจตรงกัน ผูกพันรักใหม่ สุขใจเหลือเกินรักเพลินสดใส....
แต่...ไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับเราอีกเลย บอมย้ายบ้านกะทันหันกลางเทอมแรกของชั้นประถมหก ในวันที่เขาจะบอกอะไรให้ฟังนั่นเอง
ทิ้งนุ่นให้ระลึกถึงสี่สิบปีแห่งความหลังอยู่ลำพังที่ลำพูน
จบเต๊อะ
