รักแรกแสนจริงจัง ผมทำพังไปด้วยมือผมเองเพื่อให้เธอเจอคนที่ใช่กว่า

ส่วนตัวผมนั้น ผมเพิ่งผ่านรักแรกมาครับ เกิดมา 18 ปีเพิ่งจะมีรักแรกกับเขา น่าเห็นใจนะเกิดมาเพิ่งมีแฟนกับเขา ผมก็เหมือนกับคนอื่นทั่วไปครับที่จะรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นรักที่ให้ได้ทั้งใจ ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอได้รับรู้ถึงรักของผม แต่อย่างไรก็ตามรักของผมไม่สามารถสื่อถึงใจของเธอได้แม้แต่น้อย เธอมักทำลายจิตใจอันแน่วแน่ของผมโดยการ ปฎิเสธด้วยคำว่า"ไม่" แต่ถึงอย่างไรนั้นผมก็ไม่ท้อไม่ถอย ผมยังพยายามที่จะแสดงให้เธอเห็นว่า ผมรักเธอแค่ไหน นั่นแหละครับมันอาจเป็นจุดเริ่มต้นของการเลิกลาก็เป็นได้ผมได้เห็นเธอครั้งแรกผ่าน facebook(ที่เล่นกันอะครับว่าใครคือเพื่อนคนที่สำคัญที่สุดของคุณ)ผมจึงเกิดความสงสัยในโชคชะตาว่ามันขึ้นมาเป็นเธอได้อย่างไร จนผมอยากทำความรู้จักกับเธอ แต่แล้วความจริงอันโหดร้ายก็เกิดขึ้น เธอนั้นคือแฟนเก่าของเพื่อนผม เมื่อผมรู้อย่างงี้ใจที่มุ่งมั่นอยากจะทำความรู้จักหายไปทันที แต่ผมก็ส่องเธออยู่ตลอด จนทำให้ความมุ่งมั่นนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมจึงรวบรวมความกล้าที่จะทักเธอไปผมได้ทำความรู้จักกับตัวเธอมากขึ้น จนเรียกได้ว่าผมเริ่มตกหลุมรักเธอซะแล้ว เราทั้งสองได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ผมได้รู้ว่าเธอเป็นรุ่นน้องสมัยผมเรียนประถม เธออายุ 17 เราทั้งสองห่างกันไม่ถึงครึ่งปี เธอเกิดเดือน 5 ปี 42 ผมเกิดเดือน 9ปี 41 ผมคุยกับเธอจนเรารู้อะไรหลายๆๆอย่าง พ่อแม่ทำงานที่ไหน เรียนอะไรเรียนที่ไหน คุยกันจนกระทั่งตัวผมมั่นใจในรักครั้งนี้ ผมและเธอจึงนัดเจอกันหลังจากคุยกันได้สองอาทิตย์ที่ ม.ศิลปากร วิทยาเขต สนามจันทร์ ผมไม่บอกนะครับอยู่จังหวัดอะไรแวบแรกที่ผมเห็นเธอ เธอช่างมีรอยยิ้มที่หวานหอมเหมือนน้ำผึ่งที่หอมหวานกลมกล่อม ดวงตาของเธอชั่งโตแต่ช่อนไปด้วยเสน่ห์ที่น่ามอง ใบหน้าของเธอช่างงดงาม งดงามจนมันสะกดสายตาของผมมันไม่กล้าที่จะมองใบหน้าเธอ ปากของเธอเป็นกระจับสวยงามมากจนกินใจ ผมไม่สามารถมองหน้าเธอได้จริงๆๆ หลังจากนั้นเราเจอกันอีกไม่บ่อยนักจนเธอให้ยางมัดผมสีชมพูมีลูกปัดสีเงินมาแก่ผม ตอนนั้นผมไม่รู้ความหมายของมันจึงได้แต่ดีใจที่ได้ของ จนกระทั่งเธอบอกกับผมว่า "ให้ยางแล้วทำไมไม่ขอคบ" มันทำให้ผมมั่นใจยังไงก็ต้องได้คบกัน ผมจึงนัดเจอเธอ วันศุกร์ที่ 17 มิถุนายน 2559 จึงได้พูดคำว่า "เรามาลองคบกันดูไหม" คำตอบที่ผมได้คือคบผมดีใจมากเลยให้ดอกกุหลาบประดิฐที่ผมทำขึ้นเองกับมือ ให้เธอไป ผมมั่นใจว่ารักครั้งนี้เป็นรักครั้งแรกและรักสุดท้ายในชีวิตผมผมจึงพูดบอกความฝันทั้งหมดในชีวิตของผม ว่าผมจะทำงานอะไร อายุเท่าไหรจะแต่งงาน ผมเป็นคนคิดอะไรล่วงหน้าเลยมโนไปเยอะ ความฝันทุกอย่างของผมมันฝันเพื่อเธอทั้งหมด ผมอยากจะสร้างอนาคตให้เราทั้งสอง สร้างครอบครัวที่อบอุ่นขึ้นมา แต่แล้วเรื่องอันโหดร้ายก็เกิดขึ้นเมื่อพ่อแม่และก็พี่ของเธอเข้าใจผิดว่าผมเป็นเด็กเกเร ผมเป็นลูกแม่ค้าในตลาด ผมเสียใจมากในเรื่องนี้ แต่ผมก็บอกกับเธอว่า "ไม่เป็นไรหรอกถ้าทางบ้านของเธอจะคิดอย่างงั้น พี่ไม่ได้เป็นอย่างนั้นซักหน่อยพี่จะทำให้พ่อกับแม่รู้เองว่าพี่รักลูกสาวของท่านมากแค่ไหน" สุดท้ายก็เป็นเธอนั่นแหละครับพี่บอกความจริงพ่อกับแม่ ผมจึงตัดสินใจไหนๆพ่อกับแม่ก็รู้แล้ว ผมต้องไปไหว้พ่อกับแม่ซักครั้ง ผมจึงไปไหว้พ่อกับแม่ของเธอด้วยตัวเองโดยที่เธอไม่ได้เอ่ยปากขอผม ผมไปด้วยความเต็มใจ เพื่อที่จะบอกกับท่านทั้งสองว่า ผมจริงจังกับลูกสาวของท่านมาก หลังจากนั้นผมกับเธอก็พูดถึงอนาคตของเราทั้งสองส่วนใหญ่ก็ของผม ว่า อยากมีลูกกี่คนอยากจะทำงานอะไร อยากจะไปถ่ายรูปแต่งงานที่ไหน เธออยากไปถ่ายที่เกาะล้านครับ ตอนนี้ก็ประมาณสองอาทิตย์แล้วครับที่เราคบกัน เราทั้งสองเจอกันไม่บ่อยครับแค่อาทิตย์ละสองชั่วโมงแค่นั้น มันถึงทำให้เราทั้งสองเกิดความห่างไกลกันเกิดขึ้น แต่ตัวเธอบอกผมว่า "นานๆเจอกันอะดีแล้วมันจะได้ดีใจที่ได้เจอกัน" ตัวผมก็ทำได้แค่ยอมรับในเหตุผลของเธอ ผมก็เป็นผู้ชายที่อยากจะดูแลคนที่เรารัก อยากไปรับ อยากพาไปกินข้าว อยากพาเธอไปเที่ยว ไปดูหนัง ไปทำอะไรตั้งมากมาย แต่เธอกลับปฎิเสธผมว่า"ไม่"ตัวผมจึงเกิดความน้อยใจ แต่ก็ยอมรับอีกแหละครับว่าเธอคงจะไม่อยากจริงๆ อยู่อย่างงี้ประมาณ สองอาทิตย์ จนจู่ๆเธอพูดกับผมว่า "อยากให้พี่เป็นคนสุดท้ายในชีวิต" ผมก็ดีใจนะครับที่เราคิดเหมือนกัน เราทั้งสองก็คบกันได้หนึ่งเดือน จนตัวผมคิดว่ามันคือรักแท้ มันคือพรหมลิขิต ผมมีความสุขมากครับ จนเธอพูดขึ้นว่า "พี่ไม่ใช่" เท่านั้นแหละครับผมเสียใจแต่ก็เลิกหละครับ ทำไงได้ผมไม่ใช่หนิ ผมได้ง้อเธอ จนรู้สาเหตุในการเลิกคือ นิสัยผมเหมือนเด็ก ผมจุกจิก ผมเซ้าซี้เกินไป เราทั้งสอง ทำความเข้าใจกันใหม่ ในหระหว่าง้อ ผมขอสารภาพบาปว่า ผมคุยกับผู้หญิงอื่นครับ คุยจนผมกลับมาคบกับแฟนผม ด้วยความโลภมากผมก็ไม่หยุดคุยครับ จนกระทั่งได้สองอาทิตย์ แฟนผมเขาก็อาการเดิมครับ ผมถามว่าเป็นอะไร มีอะไรมาเคลียร์ให้มันจบๆๆไป ครับจบจริงๆๆครับ ผมไม่ใช่สำหรับเขา เขาไม่อยากทำร้ายผม เขาอยากจะให้ผมเจอคนที่ดีกว่าครับ เราทั้งสองก็เลยจบกันแค่นี้ ในวันที่เลิกผมก็บอกกับเธอว่า "หลังจากที่เลิกกันครั้งแรกพี่ได้คุยกับผู้หญิงอื่นนะ" นี่แหละครับมันเป็นสาเหตุที่ทำให้เลิกกันจริงๆ ผมก็ตั้งใจบอกครับ ในเมื่อผมไม่ใช่สำหรับเขาก็ทำให้พังโดยมือเราดีกว่า จบแค่นี้ จากวันที่เลิกกันจนถึงวันนี้ก็ประมาณ 5 วันแล้วครับ ผมเสียใจนะครับที่รักแรกมันจบแบบนี้ ขอให้เธอเจอคนที่ดีที่ใช่ครับปล.ผมเขียนเรื่องนี้พร้อมนองน้ำตา