รู้สึกว่าขีดความอดทนมันหมดไปพร้อมความเชื่อใจ

เคยไหมค่ะ มีใครบ้างที่เคยมีความรู้สึกแบบเสียเวลากับคนที่เราคิดว่าไว้ใจที่สุด เสียดายความเชื่อใจที่มีให้ เค้าทำกับเราเหมือนเราไม่มีค่า เอาเราไปเปรียบเทียบกับอีกคนที่เข้ามาใหม่ ดึงเข้ามาทำลายครอบครัว แถมเห็นดีเห็นงามกับผู้หญิงที่ไม่มีจิตสำนึกคนหนึ่งรู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีลูกมีเมียก็ยังจะเอา หรือนี่เพราะว่าเราแต่งงานกันมานานรึปล่าว เพราะมีลูก เลยรู้สึกว่าเป็นภาระ หรือเพราะระยะทางกับเวลา หรือเพราะคนใหม่สวยเอาใจเก่งเป็นอีกหลายๆ คำถามที่คาใจ นี่หรือคือสิ่งที่เค้าทำกับคนเป็นเมียและลูก เสียใจของที่สุดก็ตรงนี้เลยค่ะ ผู้หญิงทุกคน เลือกที่จะแต่งงาน ก็อยากสร้างอนาคตร่วมกับผู้ชายคนหนึ่ง จากที่ลำบากกันมาแทบตาย พอวันนี้เริ่มสบาย มีบ้าน มีรถ มีทุกอย่างที่คิดว่าพร้อมแล้ว ทุกอย่างพังเพราะแค่ความมักง่าย มักมาก หรืออีกกี่เหตุผลที่ใช้อ้างเพื่อสนองตัณหาตนเอง ที่ร้ายกว่านั้น คือเลือกสนุก สบายกับ.... ทิ้งเมียทิ้งลูก แถมไม่เลิก ไม่หย่า (จดทะเบียนด้วยนะค่ะ) แต่ขอเวลาใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ สงสัยจะไม่ได้คิดว่า เมีย กับ ลูก จะรู้สึกไง คือถ้าไปทางนั้นไม่ได้ คิดจะกลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม เมียมันของตาย เด๋วมันก็ให้อภัย เพราะมันมีลูกมันไม่ไหน บอกให้อดทน รอๆๆๆๆๆ แน่นอนค่ะไม่ไปไหนแน่ เพราะไหนบ้าน ไหนรถที่ต้องผ่อน ไหนจะทำอย่างไรให้ลูกมีความสุข ไม่ต้องการให้ลูกมีปัญหา สร้างมากับมือกว่าจะมีได้ดิ้นรนแทบตายจะให้พังลงเพราะคนไม่รู้จักพอ 2 คน ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเอง งี่เง่า โง่มากๆเลยค่ะ ทำใจมานานเกินจะทน แล้วที่ใครๆชอบพูดว่าเด๋วเค้าคิดได้ก็กลับมาเอง ต้องรอถึงเมื่อไร่ ขีดจำกัดของแต่ละคนไม่เท่ากันจริงไหมค่ะ ในชีวิตไม่เคยทำใคร ไม่เคยระรานใคร ในเมื่อเค้าอยากอยุ่ด้วยกันก็ควรจะปล่อยไป ยิ่งอยู่แบบนี้ก็ยิ่งเสียเวลา ที่ผ่านมาทั้งให้อภัย ทั้งขอร้อง ให้กลับมาเหมือนเดิมกลับทำให้เค้ายิ่งได้ใจ ถึงวันนี้คงต้องปล่อย เสียใจจนชินชามานานค่ะ แต่สิ่งที่จะทำให้ดีที่สุดคือ ความสุขของลูกเราค่ะ ถึงเหลือแค่เราแม่ลูกเราก็จะเป็นทั้งแม่และพ่อของน้องค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังเราระบายความรู้สึกนะค่ะ ยินรับฟังทุกข้อคิดเห็นค่ะ ไม่ว่าดีหรือไม่ดี บางครั้งเราคิดของเราคนเดียวจนลืมคิดบางเรื่องที่สำคัญไป ถ้ามีอะไรแนะนำกันได้นะค่ะ (เวลา 6 เดือนที่ใจมันทรมาณ)