คนผิด(เรื่องสั้นห้าร้อยคำ)
คนผิด
นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เจอก้อย ตั้งแต่เธอไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย...นี่คงเป็นปีที่แปดแล้ว
เราเคยเป็นแฟนกัน เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกัน...แต่ตอนนี้แม้แต่คำว่าเพื่อนเราก็ไม่ได้เป็น
ผมผ่านมาทางนี้ไม่บ่อยนัก ถึงผมและก้อยจะเป็นคนจังหวัดเดียวกัน...ผมก็ไม่เคยแวะมาเยี่ยมเธอเลย
โกรธก้อยอย่างนั้นเหรอ...เปล่า...ความคิดแบบนั้นมันหมดจากใจผมหลังจากเธอขอเลิกกับผมได้สักปีหนึ่งแล้วล่ะ
ตั้งแต่วันนั้นผมก็เฝ้าแต่โทษตัวเองมาตลอด เพราะผมมันแย่เองที่เรียน ม. หก ไม่จบ ไม่มีสิทธิ์สอบเข้ามหาลัยปิดอย่างคนอื่น นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราต้องจากกันจนถึงวันนี้
ผมเรียนจบ กศน. แล้วไปต่อ ปวส. ที่วิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัด ได้โควตาไปเรียนต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
ผมอยากบอกว่าทุกอย่างผมทำเพื่อก้อยเท่านั้น ผมยกระดับตัวเองให้มีค่าพอที่จะคู่ควรกับสาวนักศึกษามหาวิทยาลัย
ใช่...ตอนนี้ผมมีอาชีพเป็นวิศวกร
จนวันหนึ่งผมคิดว่าพร้อมแล้วที่จะเจอกับก้อยอีกครั้ง ไม่ใช่เพื่อกลับมาเป็นคนรักกันเหมือนเดิม ผมคิดว่าเธอคงมีแฟนใหม่ไปแล้ว หรืออย่างแย่ที่สุดก็คงแต่งงานมีลูกกับใครสักคนที่เธอรัก ไม่ว่ายังไงผมก็รับได้หมด...
ผมแค่อยากรู้ว่าก้อยสบายดีไหม...
ในวันที่อินเตอร์เน็ตเข้ามามีส่วนกับชีวิตของคนไทย กิน เที่ยว ซื้อของ หาเพื่อน หรือแม้กระทั่งหาคนที่ไม่ได้เจอกันนานๆ แค่เพียงพิมพ์ชื่อและนามสกุลคนๆ นั้นลงไป ก็มีโอกาสสูงที่จะทำให้เราได้รู้ว่าเขาหรือเธอทำอะไรอยู่ที่ไหน
ผมพิมพ์ชื่อจริงและนามสกุลของก้อยลงไป...ทำให้ผมได้รู้ว่าเธออยู่ที่นี่
ก้อยอยู่ที่นี่...ไม่ใช่สิ อัฐิของก้อยต่างหากที่อยู่ในนี้ ในกำแพงวัด
คนที่ผมเฝ้ารอด้วยความทรมานมาตลอด...
ที่ผ่านมาผมไม่เคยอยากรู้ว่าก้อยอยู่ไหนทำงานอะไร ผมกลัวว่าผมจะทำใจไม่ได้หากต้องรู้ว่าเธอรักกับคนอื่น แต่งงานกับคนอื่น ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอก้อย...
...แล้วทำไมวันที่ผมพร้อม...มันถึงได้เป็นอย่างนี้ ผมผิดเองที่ไม่เข้มแข็งพอจะตามหาเธอเพื่อขอโทษ อย่างน้อยที่สุด...ก่อนที่ก้อยจะคิดสั้น เธอคงจะรู้ว่ายังมีผมอีกคนที่ยังรักเธอไม่เคยเปลี่ยน...บางทีเรื่องเศร้าอาจจะไม่เกิดขึ้น
ทุกวันนี้แม้ก้อยจะจากผมและทุกคนไปนานแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยจำวันที่เธอจากไปได้ เพราะมันทรมานเกินไปที่จะจดจำ...
