คนเรา:)เปลี่ยนไปง่ายขนาดนี้เลยหรอ???

เมื่อสามปีที่แล้วที่ รร. มีกิจกรรมรับน้อง ตอนนั้นผมอยู่ ม.5 มีน้อง ม.4 คนนึงเพิ่งเข้ามาใหม่ ดูน่ารัก ซื่อๆ เรียบร้อยมากก ตอนนั้นเขาให้จับคู่ทำกิจกรรม แต่น้องคนนี้ไม่มีคู่พอดีเลยเได้ไปคู่น้อง นั้นเป็นครั้งแรกที่เรารู้จักกัน แล้วก็เป็นเรื่องบังเอิญที่เราอยู่หอเดียวกันอยู่ห้องใกล้ๆกันเราเลยเริ่มสนิทกันผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านไม่เคยมีพี่มีน้อง ผมเลยชอบอยู่กับเธอมาก ผมเป็นห่วงและอยากดูแลเธอตลอด ทุกเย็นผมต้องมารอทานข้าวเย็นพร้อมกัน ต่อให้ผมกินกับเพื่อนมาแล้วผมก็ต้องไปกินเป็นเพื่อนเธอ เราเริ่มสนิทกันขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆจนผมคิดว่าเธอเป็นน้องแท้ๆของผมด้วยซ้ำ มีช่วงสอบที่เธอมาอ่านหนังสือห้องผมแล้วก็นอนอยู่ห้องผมใช้ชีวิตอยู่ห้องผมเป็นอาทิตย์ ทั้งที่ห้องอยู่ติดกัน555 จะว่าไปชีวิตตอนนั้นมันดีมากอ่า เธอเป็นทั้งน้องและเพื่อนในเวลาเดียวกัน มีอะไรเราจะปรึกษากันตลอดจนผมจบ ม.6 ผมสอบเขามาเรียนมหาลัยในกรุงเทพ เรายังติดต่อกันอยู่เหมือนเดิม คุยกันทุกวัน มีเรื่องเล่าให้กันฟังตลอดเวลาผมไม่มีเรียนหรือวันหยุดผมก็จะกลับไปเยี่ยมเธอ หรือถ้าเธอหยุดก็จะมาเล่นมาอยู่กับผมที่มหาลัยเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเมื่อเดือนที่แล้ว ก่อนเปิดเทอมเธอสอบเสร็จพอดีเราเลยนัดกันไปเที่ยว เราไปปรานบุรีกันตอนนั้นเราก็เที่ยวกันถ่ายรูปกันปกติแล้วก็แยกย้ายกันกลับ พอถึงบ้านเราก็โทรคุยกันปกติจนวันต่อมาผมก็โทรหาปกติ ก็ไม่มีคนรับสายเลยทักไลน์ไป แล้วแบบอ่านแต่ไม่ตอบผมก็งงว่าเป็นอะไรเลยใช้เบอร์อื่นโทรคุยว่าเป็นไร คำตอบที่ได้มาคือไม่ได้เป็นไรแค่ไม่อยากรับตอนนั้น คือแบบเฟลมากแต่ด้วยความที่เป็นน้องเราผมก็เลยง้อ ขอโทษทั้งที่ไม่รู้ว่าผิดอะไรส่งข้อความไปขอโทษเป็นอาทิตย์ ด้วยความที่เราแคร์ความรู้สึกเขามากกกกจนลืมคิดไปว่าเขาแค่รำคาญ เธอตอบกลับมาแค่สติกเกอร์555 ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรอยู่ ในหัวคิดแค่ว่าต้องกลับไปหาไปคุยให้รู้เรื่อง. ผมก็เก็บกระเป๋ากลับไปหาวันนั้นเลย ผมไปถึงโทรหาบอกให้มารับเพราะอยากคุยด้วย. แต่พอมารับถูกทำหน้าไม่พอใจใส่แล้วถามว่าทำไมไม่นั่งแท็กซี่??? ยอมรับตอนนั้นจุกมากกแต่ไม่พูดอะไร ผมเลยเลือกที่จะไปอยู่โรงแรมไม่ไปอยู่ห้องเธอ ผมเลยชวนเธอ บอกว่าตอนเย็นไปหาไรกินกันไม่ได้มานานละ ขับรถเล่นด้วย เธอก็อืมๆ. พอถึงเย็นผมโทรหาเธอก็บอกกินกับเพื่อนแล้วผมก็เลยชวนไปนั่งร้านนมต่อ ผมก็เริ่มคุยว่าเป็นอะไร ก็ได้คำตอบมาแค่ว่า ไม่ได้เป็นอะไร ผมเลยเลิกถามเพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันกร่อย แล้วเธอก็มาส่งผมที่ห้องพัก. ผมเลยบอกว่าพรุ่งนี้ กลับแล้วนะเลิกโกรธได้แล้ว. เธอก็บอกว่าไม่ได้โกรธครับ555 โชคดีพี่. นี่คือประโยคสุดท้ายมั้งที่เราได้คุยกัน เพราะตั้งแต่ผมกลับมาโทรหาก็ไม่รับ ทักแชทก็ไม่ตอบ. ผมก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆคนเราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ที่ผ่านมาไม่เคยรู้สึกผูกพันกันบ้างเลยหรอ. ถ้าแกเข้ามาอ่านพี่อยากบอกว่าแกเป็นน้องคนเดียวของพี่ ที่รักและเป็นห่วงมากที่สุด อยากดูแล อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม จะสอบแล้วตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือ ไหนใครบอกจะสอบเข้ามหาลัยเดียวกันกับพี่. ไหนใครบอกปีหน้าไปเที่ยวภูเก็ตด้วยกัน พี่ขอโทษถ้าทำอะไรให้รู้สึกแย่ แต่ช่วยแคร์ความรู้สึกกันบ้างได้ไหม จะรู้จักกันแค่นี้จริงๆหรอ แล้วความรู้สึกที่มันผูกพันไปแล้วล่ะ ใครจะรับผิดชอบ?