ยากนัก รักเนี้ย

สวัสดีทุกสมาชิกทุกคน เรามีเรื่องอยากปรึกษาทุกคน เรื่อง "สิ่งที่ทุกคนเรียกว่ารัก"ไอ้ความรักของเรา มักมีจุดจบอย่างเดียวกันคือ การจากลา จากลาเพราะการกระทำของผมเอง รักครั้งเเรกในมัธยมต้น ผมชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อ พลอย เราสนิทกันเเบบเพื่อนสนิท เพราะเธอคิดว่าผมเป็นตุ๊ด เธอเลยสนิทกับผม 55 เพราะผมทั้งอ่อนปวกเปียก ผมมันอ่อนเเอ ซึ่งขัดกับตัวผมโดยสิ้นเชิง ทั้งกลม ตาตี๋ สายตาสั้น เเต่โชคยังเข้าข้างผมที่ยังพอมีจุดดีอยู่บ้าง เพราะผมขาว ผิวได้เเม่มาเต็มๆ ส่วนมากหน้าที่ประจำของผมคือ คอยกันไอ้พวกหัวงูทั้งหลายที่มาจีบเธอ ตอนแเรกก็ไม่คิดอะไรหรอก เเต่หลังๆเริ่มรู้สึกจริงจังขึ้นมารู้สึกหึงหวง รู้สึกมีความสุขที่ได้ใกล้ วันเวลาผ่านไปจนผมขึ้นม.3 ซึ่งเป็นจุดที่พีคมาก คือเธอรู้ความลับว่าผมไม่ได้เป็นตุ๊ด เเละผมก็เเอบชอบเธอ เราเลยตกลงคบกัน555 โคตรรรดีใจเลยตอนนั้น ส่วนมากผมจะไม่ค่อยทำหน้าที่เเฟนที่ดีเท่าไรหรอกเพราะเธอจะทำเเทบทั้งหมด ทั้งพาเดท เลี้ยงข้าว ไปเที่ยว ในตอนนั้นทั้ง ร ร ฮือฮามาก คือ ดาวร.ร อย่างเธอ มาคบกะไอ้อ้วนตี๋อย่างผม ตลกอ่ะ จนผมบอกเลิกเธอ ที่เลิกเพราะรักมาก ผมรู้เธอไม่เเคร์สายตาคนอื่น เเต่ผมมันไม่มีค่าอะไรเลย ไม่อยากทำให้เธอเสียหาย ผมตัดสินใจอยู่นาน จึงบอกเลิกไป โดยอ้างว่า ผมมีคนใหม่ นั่นก็คือเพื่อนสนิทผมอีกคนที่ผมเอามันมาอ้าง.......คุณรู้ไหมสิ่งที่น่าเสียใจที่สุดคือการเห็นคนที่เรารักที่สุดต้องมาเสียใจ...เพราะเราผมนั่งร้องไห้บนสะพานลอยหน้า ร ร นั่งมองเธอร้องไห้โดยมีเพื่อนๆเเละไอ้พี่ประธานชมรมสี ที่ตามจีบเธอ ช่างเหมาะสม ที่ดาวกับเดือนจะคู่กัน ก้อนเมฆอย่างผมก็ต้องเสียสละ ไม่อยากบดบังดาว....เเละชีวิตผมก็ต้องเปลี่ยนไป เพราะ ยิ้มนั่น มันชื่อเเม็ก(นามสมมุติ) มันเป็นนักเลงประจำ ร.ร เป็นทั้งเพลบอย สาวๆนี้กรี๊ดตรึม มันอยู่ห้องเดียวกับพลอย (ห้องรวมดาวเดือน) มันชอบเเกล้งผม ชอบใช้กำลัง มันอยู่บ้านใกล้ผม ทุกวันผมจะกลับพร้อมมันต้องรอมันซ้อมบาสนี้เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ ผมไม่ค่อยมีเวลาให้พลอย. ตอนนั้นผมจำได้ผมนั่งมองพลอยร้องไห้ จนเธอขึ้นรถกลับ พอรู้ตัวอีกทีก็มีคนมาตบหัวดังป๊าบ! พอหันไปนี้ถึงกะตั้งสติเลย ไอ้เเม็กนี้เอง มันมายืนทำเก็กมองผมพร้อมโยนกระเป๋าใส่ผม ซึ่งนั่นก็คือ หน้าที่ผม มันบอกว่า "ถือดินั่งเฮียยไร" คือกูเศร้าอยู่ ผมจำต้องถือ กลับมาบ้านเจอเเม่สวดเลย เพราะถึงสามทุ่ม ปกติเลิก บ่ายสามครึ่ง ... นับตั้งเเต่วันนั้น ชีวิติผมก็เปลี่ยนไป มันเเปลกๆตรงที่ มันเริ่มทำเฮียกับผม เเบบไม่ให้ใครเเตะเลย คือ มันบอกว่าผมคือเด็กมัน มันเเสดงออกว่ามันหวงผมเเคร์ผม จนผมรู้สึกเเปลก เเละเริ่มเข้าใจความรู้สึกตัวเอง เเต่ไม่เเสดงออก มันชัดเจนมาก เราเป็นอย่างนี้ไปเกือบ สองปี คือต่างคนต่างรู้สึกเเต่ไม่พูด ... ไม่มีคำว่ารัก ออกมาจากปากใคร มีเเต่คำด่าเเละฝ่ามือออกมาจากมัน ผมนี้เขินเลยเเต่มีความสุข เวลาใครเข้าใกล้มันผมนี้โคตรหึงเลย มันก็ยิ้มกวนๆให้...จนนาทีสุดท้าย ผมเลือกเดินออกมาจากชีวิตมัน เพราะเหตุผลเดิม ผมรักมันมาก เเต่ ผมไม่กล้าพออที่จะฝืนตัวเอง ผมกับมันก็ผู้ชายทั้งคู่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดผมกลัวจะทำให้มันมืดมนเพราะหมอกอย่างผม ครอบครัวมันคงรับไม่ได้ ผมก็เช่นกัน ไหนจะชื่อเสียงมันอีก ผมเลือกออกมาทั้งน้ำตา ย้ายมาอยู่กรุงเทพ เเละ จนได้พบกับไอ้โหด เฮ้ออชีวิตผมหนีไม่พ้นจริงๆ ผมกับไอ้นี้เป็นคู่กัดกันเป็นคู่เเข่งกัน เเต่ผมจะรองมันเสมอขนาดเลขที่ผมยังรองมันเลย มันเลขที่1ผมเลขที่2 มันชอบทำถ่อยใส่ผม ชอบเเกล้ง ชอบหาเรื่อง ผมละอยากเกลียดมันจริงๆจน เวลาผ่านไป สิ่งๆนั้นเริ่มก่อตัวในใจผมอีกครั้งเเต่ครั้งนี้ มันยิ่งกว่าครั้งก่อน ผมรู้สึกรักมันฝ่ายเดียว บางทีมันก็เหมือนจะรู้สึกเเบบเดียวกับผมนะ เเต่มันมีเเฟนอยู่เเล้ว เวลาผ่านไป ปีนี้ มันเริ่มเเปลกๆมันเริ่มเเสดงออกที่ละนิด บางทีมันก็หลอกเเต๊ะอั๋งผม ซึ่งผมไม่ชอบทะลึ่งมันเเกล้งบอกชอบผมต่อหน้าเพื่อน ผมก็เขินนเเต่เก็บอาการ มันเล่นบ่อยมากช่วงนี้ ผมเริ่มรู้สึกมีหวัง ผมอยากรู้เเค่ว่า มันพูดจริงหรือเล่น เเต่มีเพียงเเววตาเท่านั้นที่ดูจริงจัง...ผมอยากให้มันคิดเเบบผมผมอยากให้มันหันมองผมบ้าง......เเต่มันมีเเฟนอยู่เเล้วสวยด้วยผมคงสู้คนของเขาไม่ไหวหรอกตอนนี้ผมพร้อมจะเปลี่บนเเปลงตัวเองเพื่อมัน เริ่มลดหุ่น กินยา ต่างๆคือผมจะไม่ปล่อยมือเหมือนคนก่อนๆเเน่ ผมจะไม่ขี้ขลาดอีกเเล้ว ขอเเค่มันชัดเจนให้ผมเห็น เเต่ผมไม่อยากเสียใจ ผมกลัวเหลือเกินการจากลา ...ตอนนี้ผมเข้าใจตัวเองเเล้วว่าเป็นอะไรใครจะมองก็ช่าง....ผมจะเปลี่ยนเเปลงตัวเอง ให้ดูดีให้ได้ ในปีนี้ ผมควรทำอย่างไรดีครับ จะเดินต่อหรือถอย...... ขอกำลังใจคำปรึกษา หน่อยว่าผมควรทำอย่างไร