ใครเคยมีความรักที่จบไปแล้ว แต่พอนึกถึงก็ยังยิ้มได้อย่างมีความสุขไหมครับ :D

ผมมีเรื่องราวที่น่าประทับใจครับ นึกถึงทีไรน้ำตาจะไหลทุกทีแต่เป็นน้ำตาของความสุข สุขแบบเด็กๆนะครับเพราะเป็นเรื่องตอนเด็กฮ่าๆๆ ผมเป็นคนทั่วๆไปไม่ได้มีอะไรพิเศษ ชอบฟังเพลง ชอบเล่นดนตรี อินดี้หน่อยๆ ผมไปสอบเข้าเรียนโรงเรียนต่างจังหวัดโรงเรียนหนึ่ง ผมก็นั่งๆนอนๆเรียนๆหลับๆไม่ได้สนใจใครเลยแม้แต่อาจารย์ ไม่ได้อยากมีแฟนหรืออยากทำอะไรเป็นพิเศษ อย่างเดียวที่ทำเป็นประจำคือฟังเพลงตอนอาจารย์สอน วันหนึ่งต้องจัดที่นั่งใหม่ ผมย้ายไปนั่งแถว 2 แล้วเธอก็ย้ายมานั่งโต๊ะด้านหน้าผม ผมก็ทำเหมือนเดิม ไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่หลายครั้งที่ต้องทำงาน ส่งงาน เธอก็หันมาคุยกับเพื่อนที่นั่งข้างผมบ้างคุยกับผมบ้าง เอาสมุดมาให้ดูบ้างทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากทำส่ง เพราะอะไรไม่รู้เวลามองหน้าเธอผมรู้สึกแปลกๆ คงเพราะเธอเป็นคนจ้ำม่ำน่ารักน่าหยิกละมั้ง แบบอวบระยะสุดท้าย ฮ่าๆ มันเหมือนมีพลังงานบางอย่าง ผมก็รู้สึกว่าเธอชอบหลบหน้าเวลาคุยกับผม เพราะผิวใสๆละมั้งอากาศร้อนทำให้แก้มแดงนิดๆ ผมเลยคิดไปเองว่าเธออายเวลาคุยกับผม วันวาเลนไทน์ยิ่งแปลก มีคนเอาดอกไม้ไปให้เธอ แต่เธอเอาลูกอมรูปหัวใจมาให้ผมคนเดียวเม็ดเดียว ในที่สุดวันนั้นที่ผมกลับก่อนแต่เธอต้องไปติวพร้อมเพื่อนของผมคนที่ชอบคุยกับเธอ ผมอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ตอนเย็นผมโทรไปถามตรงๆว่า คบกันไหม เธอตกลงทันที ผมนี่แทบหงาย ฮ่าๆๆ ผมมารู้ความจริงทีหลังว่าวันที่สอบเข้าเรียน พ่อผมหาเพื่อนคุยเลยได้คุยกับแม่ของเธอ บอกว่าบ้านอยู่ไกล ถ้าประกาศผลสอบก็ช่วยดูให้ด้วย แล้วแม่ของเธอก็ดันโทรบอกให้เธอดูผลสอบให้จริงๆ ทั้งๆที่เธอนั่งรถจะถึงบ้านแล้ว เธอต้องนั่งรถกลับไปเกือบ 30 กิโลเพื่อไปดูให้ผมใหม่ เธอเลยอยากรู้ว่าไอ้หมอนี่มันเป็นใคร หน้าตาแบบไหน สอบได้ลำดับที่ดีกว่าเธอซะด้วย ก็คงจะแค้นนิดๆ กลายเป็นว่าเธอแอบมองผมอยู่ก่อนแล้ว ฮา เราช่วยกันเรียน ชวนกันอ่านหนังสือ ตอนผมขี้เกียจเธอก็จะคอยเตือน ผลการเรียนผมดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้ไม่ได้ลำดับต้นๆก็ถือว่าดีกว่าเดิมมาก บางทีเธอขี้เกียจผมก็เตือน หลายวิชาที่เธอไม่ชอบผมก็พาไปเรียนพิเศษ ทำข้าวกล่องไปกินด้วยกันที่โรงเรียน บางทีก็ขโมยดอกไม้โรงเรียนไปให้ ฮ่าๆ หาแสตมป์ seven ให้ เวลามีปัญหาที่ทางบ้านไม่เข้าใจเราก็หาทางออกที่ดีช่วยกัน ไม่มีตังก็แบ่งนมกล่องให้กันกิน ตอนที่ผมอยากซื้อของแพงๆให้เธอก็ไม่ให้ซื้อ เธอบอกว่าแพงเกินตัวให้ซื้อราคาที่พอดีๆ ส่วนมากจะซื้อต้นไม้เล็กๆให้กัน ตอนนี้ก็ยังเก็บไว้ เวลาที่มีปัญหาทนไม่ไหวก็ร้องไห้ด้วยกัน ผมก็ร้องไห้ได้ที่เดียวนี่แหละ อ้อ เคยโดนจี้เอาเงินตอนเดินไปสวนสาธารณะตอนค่ำๆด้วย ผมมี 3 บาท ขอเธออีก 2 บาทเลยเอาให้มัน 5 บาท เคยโดนวัยรุ่นเมาผ่านมาแล้วไล่ตี แต่เธอเป็นคนจับมือผมวิ่งนะ ผมแมนไหมล่ะ ฮ่าๆ เราเดินไปให้อาหารปลาที่สวนสาธารณะที่ห่างจากโรงเรียน 2 กิโลเกือบทุกวันเพราะไม่ได้เอารถไปใช้ ครั้งนึงแฟนผมไปสอบ มีลุงมายืมโทรศัพท์แฟนผมบอกว่ายืมโทร แต่ปรากฎว่าโทรเข้าเครื่องตัวเอง คือจะเอาเบอร์โทรแฟนผม แกโทรมาจีบเธอผมก็ด่าลุงคนนั้นเข้าให้ ฮ่าๆๆ ตอนสอบปลายภาคเสร็จวันสุดท้ายผมกลับมาบ้านก่อน เธอโทรตามให้ผมกลับไปส่งงาน ไม่อยากไปเลยแต่ต้องยอม ผมนั่งเขียนงานทั้งของเธอและของผมจนเช้า เธอก็เขียนบางส่วนเพราะเธอเขียนช้ากว่า ผมเขียนบนรถด้วยเกือบ 200 กิโลแน่ะ คืนนั้นไม่ได้นอนเลย สุดท้ายหลับใน นั่งเลยป้ายไป 30 กิโล ก็มีนะที่เธอบอกเลิกผม หลายสิบครั้งเลยแหละ ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่ผมก็ไม่ไปไหน ตอนที่ผมทนไม่ไหวเขาก็ไม่ยอมไปไหนเหมือนกัน ก็รักกันดี พ่อแม่ผมก็รู้ แต่สุดท้ายพอเรียนจบ หลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป ต่างคนต่างความคิด เรียนคนละที่ด้วย สุดท้ายก็เลิกกันเพราะเรื่องเล็กๆ แค่หยอกล้อกันว่าจะเลิกแล้วก็เลิกกันจริงๆ ผมนี่แหละเป็นคนตัดขาดเองเพราะรู้สึกว่าไปต่อไม่รอดแต่ก็หน่วงๆกันอยู่ ก็จำไม่ได้แล้วว่าสาเหตุจริงๆที่เลิกกันเพราะอะไร จากกันไปไม่ดีเท่าไหร่ ผมต้องพยายามทำตัวใหม่ ทำตัวไม่ดี คิดว่าเธอจะได้ไม่อยากคืนดีกัน ไม่งั้นก็ตัดขาดกันไม่ได้ซะที ฮ่าๆ ทำแบบนี้อยู่เป็นปี หนักสุดก็หาคุยคนอื่น คบคนอื่น แต่ก็คบได้ไม่นานหรอก แค่ลดความเหงาไปได้บ้าง คิดว่าต่อให้ย้อนเวลากลับไปก็คงเลิกกันอยู่ดีแหละแต่คงจะไม่ให้เธอต้องร้องไห้ขนาดนั้น ทุกวันนี้ได้กลับมาคุยกัน เข้าใจกันมากขึ้น ยังคิดถึงกันเหมือนเดิม แต่แบบเพื่อนนะ เขาก็มีแฟนใหม่ของเขา ส่วนผมก่อนหน้านี้ก็มี แต่ตอนนี้ไม่ได้คบใคร ก็ภูมิใจที่ครั้งนึงเราเคยกอดผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างเต็มภาคภูมิว่าเราสามารถดูแลปกป้องเธอได้ แบบเด็กๆนะครับ ฮ่าๆๆ เคยมีคนบอกว่าความรักของเด็กๆมันไม่จีรัง ก็อาจจะจริงครับ แต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ดีหนิ สิ่งหนึ่งที่ยืนยันว่าความรักแบบเด็กๆตอนนั้นมันดีมากๆคือ ทุกครั้งที่ดูหนังสือรุ่นผมยิ้มทั้งน้ำตา เธอทนความอินดี้ของผมได้ไงตั้ง 3 ปีกว่าๆ ฮ่าๆๆ เป็นความรักแบบเด็กๆที่ถ้าเทียบกับตอนที่ผมทำงานแล้วนี่ต่างกันเยอะ เพราะตอนนั้นไม่ได้คิดเรื่องเงิน ฐานะ หรืออะไรมาก ก็คิดแค่แบบเด็กๆใสๆ มีความสุขครับ ก็เวลาท้อคำพูดของคนที่เข้าใจเราแค่ 2-3 คำผมก็มีกำลังใจมากแล้ว ยอมรับว่าคิดถึงมากครับ แต่ชีวิตต้องเดินต่อ ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แล้วของเพื่อนๆล่ะครับ เป็นยังไงกันบ้าง ภูมิใจกับสิ่งที่ผ่านมาไหมครับ