เพิ่งจะมองเห็นคุณค่าของความรัก... ในวันที่สายเกินไป...

คนที่เคยรักคุณด้วยหัวใจได้ตายไปตั้งนานแล้ว...จาก"คำพูด" และ "การกระทำ" ของคุณเอง...

คำว่า "รัก" จะมาบอกอะไรตอนนี้ มันสายเกินไปแล้ว...บอกว่า "รักมาก" บอกว่า "คิดถึงมาก" แต่ที่ผ่านมา... ทั้งคำพูดและการกระทำของคุณมีแต่ทำให้คนที่คุณบอกว่ารักต้องเสียใจและรู้สึกผิดหวัง...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคุณ"รัก" แบบไหน อาจจะเป็น "รักตัวคุณเอง" คุณอยากมีความสุข... คุณอยากรู้สึกดี... คุณอยากทำตามความฝัน...คุณอย่างใช้ชีวิตให้เต็มที่... คุณอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่า... คุณอยากใช้เวลาให้คุ้มค่า... คุณอยากประสบความสำเร็จในทุกๆ ด้าน...สังเกตเห็นอะไรไหม... ทุกประโยค... เริ่มต้นด้วยคำว่า "คุณอยาก" แปลว่า มันมีแต่ความต้องการของคุณ... มีแต่อยากได้...คุณเคยคิดอยากให้บ้างไหม... เคยคิดอยากจะให้กำลังใจคนที่คุณบอกว่ารักบ้างไหม หรือว่ามีแต่คำพูดที่คอยบั่นทอนกำลังใจ !!!

ไม่ได้ต้องการจะใช้คำพูดที่สวยหรูหรืออธิบายอะไรมากมาย... แค่อยากทำให้คุณเข้าใจว่าทำไมคนที่เคยรักคุณด้วยหัวใจถึงได้ตายไปแล้ว...

เก็บคำว่า"รัก" ไว้บอก"ความรักครั้งใหม่"ของคุณเถอะขอให้ได้เจอความรักในแบบที่คุณต้องการนะ

ใช้ชีวิตให้มีความสุขเหมือนอย่างที่ผ่านมา... และขอให้มีความสุขตลอดไป...แค่คนๆ เดียวหายไปจากชีวิต... ก็คงจะไม่สามารถทำให้ความสุขของคุณลดน้อยลง...

มีเรื่องนึงที่รู้สึกนับถือคุณมากเลย... คือคุณรักตัวเองมากที่สุด(เป็นเรื่องที่ดีนะ)เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าใครจะเป็นยังไงหรือรู้สึกอย่างไร คุณค่อนข้างที่จะไม่ใส่ใจและไม่สนใจ เพราะไม่ใช่เรื่องของคุณ(ชีวิตใคร_ชีวิตมัน !!! ประมาณนี้)สิ่งที่คุณสนใจและให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือ... ความสุขของตัวคุณเอง...(นับถือจริงๆ ไม่ได้พูดกวนประสาทนะ)เพราะเรื่องการรักตัวเองและการเคารพตัวเองก็ได้เรียนรู้มากจากคุณ... (ขอบคุณที่สอนทางอ้อม)

จะบอกอะไรให้นะ... การประสบความสำเร็จไม่ใช่แค่การได้ทำในสิ่งที่รักและทำออกมาได้ดี...แต่การประสบความสำเร็จที่แท้จริง คือ การที่ได้ทำให้คนที่เรารักและคนที่รักเรามีความสุขไปด้วยกัน, คอยเป็นกำลังใจให้กัน, ต่อสู้กับปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ไปด้วยกัน เพราะเมื่อได้ทำในสิ่งที่รักแล้ว เราก็จะยังมีคนที่คอยอยู่เคียงข้าง, ร่วมยินดีและชื่นชมความสำเร็จไปกับเรา...

สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้คุณและคนที่คุณรักต้องแยกจากกันไป...เพราะอะไรรู้ไหม... เพราะคุณมองเห็นคุณค่าของความรัก... ในวันที่สายเกินไป...