แค่รักมันยังไม่พอ... ต้อง Active ด้วย! ไม่งั้นอาจจะเสีย ผญ ดีๆ คนนึงไป!

ผมคิดอยู่นานว่าจะพิมพ์ หรือไม่พิมพ์ดี?

คืออยากจะใช้พื้นที่ตรงนี้ระบายความในใจ และ อยากให้เรื่องนี้สอนผู้ชายหลายๆคน ก่อนที่จะเสียคนที่รักไปในแบบที่มันจะค่อย ๆ กลืนกลิ่นความรักของคุณไป จนกระทั่ง หันมาอีกทีไม่มีเธอเดินข้างๆ เราอีกแล้ว

คือ ความรักของเราไม่ใช่วัยเด็กๆ ครับ เป็นวัยทำงาน ผมกับแฟนอายุห่างกันประมาน 7-8 ปี เราคบกันมา 3 ปีเศษได้ผมทำงานเป็นพนักงานบริษัท ส่วนแฟนทำธุรกิจส่วนตัว ฐานเงินเดือน ผมกับเธอต่างกันมาก แน่นอนว่าเธอมีรายได้มากกว่าผม หลักแสนต่อเดือนส่วนผม 1xxxx เงินเดือนตามมาตฐานสากลเลยครับ

ต้องขอบอกก่อนว่า นิสัยแฟนผม ดีมาก เป็นผู้หญิงร่าเริง เป็นกันเอง เป็นคนตลก (เวลาอยู่ด้วยกัน แล้วถ้าอารมณ์เค้าดีๆนะ ชอบทำหน้า ท่าทางตลกๆ ให้ผมฮาอยู่บ่อยๆ) แล้วที่มีเสน่ห์สุดๆ คือ รอยยิ้ม ของเขาครับ ที่ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่เห็น..แต่ถ้าครั้งไหนที่ แฟนผมโมโห หรือ โกรธ ผมเนี่ย ทุกอย่างที่บอกมาข้างต้น จะตรงกันข้ามทันทีครับ เป็นธรรมดาของผู้หญิง อย่าให้โกรธเชียว ><

ส่วนนิสัยการทำงานของเธอ เป็นคนขยัน เป็นคนเก่ง เป็นผู้นำครอบครัว รายได้ รายจ่ายมาที่เธอทางเดียวหมด (สร้างทุกอย่างไว้หมดแล้ว มีรถ มีบ้าน มีเงินให้พ่อแม่ใช้)

ส่วนผม จบวิศวะไฟฟ้า พนักงานบริษัท เข้ามากรุงเทพเพื่อมาหาประสบการณ์ทำงานได้ 3 ปีแล้ว (เริ่มต้นกับการหาเงินเอง และค้นหาตัวเองว่าชอบอะไร)

จุดเริ่มต้นของเรา คือเราได้รู้จักกันผ่าน FB ครับ ตอนนั้นผมเป็นเจ้าของเพจ "ผู้ชายครับ" ชอบโพสต์เกี่ยวกับ ความรัก นูนนี่นั้น! แล้วเขาก็เป็นแฟนคลับมากด ถูกใจ อยู่บ่อยๆ จนได้เป็นเพื่อนกัน แล้วคุยกันแบบพี่น้อง (ตอนนั้นไม่ได้คิดจะจีบอะไร คิดแค่ว่า ผู้หญิงอะไร ยิ้มสวยจังว่ะ!? 555) แล้วแถมตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้อะไร จนมาวันนึง เขาเลิกกัน เพราะ ผู้ชายเจ้าชู้ โดนจับได้ และผมเข้าไปในจังหวะที่ให้กำลังใจ ก็คุยกันแบบพี่น้องนั้นแหละ เป็นเดือนๆ จนผมรู้สึกชอบ.. จากนั้นก็ตามจีบ จนได้เขาเป็นแฟนสมใจล่ะ ฮ่าๆ?

ปีแรกที่คบกัน ทุกอย่างดู โอเค โลกนี้เป็นสีชมพู หวานจนน้ำตาลยังอายครับ หลังจากคบกันไปสักพักก็ได้ไป บ้านเขาครับ บ้านเขาอยู่แถว นวลจันทร์ ส่วนผมพักอยู่ที่ ลำลูกลา คลอง7 (บริษัทออกค่าที่พักให้ฟรี) ผมก็ขับมอไซด์ตัวเก่ง wave100 ไปมาหาสู่บ้านเขาบ่อยๆ จนไปๆมาๆ ผมได้ไปอาศัยอยู่ที่บ้านแฟนเลย เพราะแม่เขาเองก็อยากให้มีผู้ชายมาอยู่ด้วย เพราะเขาอยุ่กับลูกสองคน ไม่มีผู้ชายเลย คือ แม่เขาก็ไว้ใจผมในระดับนึงแล้วแหละ ถึงพูดขนาดนนั้น เอาจริงๆ ผมก็รู้สึกไม่ดีที่ไปอยู่บ้านแฟน โดยไม่มีการจัดพิธีการแต่งงานอะไร แน่นอนว่าคนภายนอกมอง ไม่ดีแน่นอนอยู่แล้ว ผมเชื่อว่า ลึกๆเขาเองก็คิดว่าไม่ดี เขาไม่ค่อยแคร์ความคิดชาวบ้านเท่าไหร่ เพราะการแต่งงานไม่ได้การันตีว่า รักกันไปตลอดชีวิต แต่มันก็เป็นการให้เกียรติฝ่ายหญิง ต้องบอกก่อนเลยว่า ถ้าให้แต่งจริงๆ ก็ยังไม่มีตังส์ ตอนนั้นผมมีแต่ตัวจริงๆครับ เงินเก็บน้อยนิดมาก ที่ผมมีคือความจริงใจล้วนๆ ไม่มีหลอกผสมเลย ซึ่งทางแฟนผมก็ รู้และเข้าใจ ผมทุกอย่าง เพราะตัวแฟนเอง เมื่อก่อนก็ไม่ได้รวยเหมือนตอนนี้ จะบอกว่าเริ่มจาก 0 ก็ไม่ใช่ เขาสร้างฐานะตัวเองด้วยเงินเพียง 30,000 บาทซึ่งเป็นเงินเก็บส่วนตัวทั้งหมดของเขา ลงทุนขายของออนไลน์ กว่าจะมีทุกวันนี้ได้ลำบากมาก เป็นผู้หญิงตัวอย่างที่ดีมากครับ ผมแพ้ทางผู้หญิงแบบนี้มาก ไหนจะยิ้มสวยแล้ว ยังจะเป็นผู้หญิงที่สู้ชีวิตเพื่อครอบครัวอีก

**ทุกอย่างเหมือนจะดูดี ใช่ไหมครับ ใช่ครับ! ดูดีแค่ช่วงแรกๆที่ปัญหายังไม่เกิดเท่านั้น แรกๆรักกันมากครับ หอมแก้มทุกเช้าเย็นมาตลอด 3 ปีที่คบกันเลย มีดีอยู่เรื่องเดียวคือ หอมไม่เคยขาด ทำสม่ำเสมอ อาจจะมีบ้างที่รีบๆไปทำงานแล้ว ลืมหอม ถามว่าซื่อสัตย์ไหม ก็ไม่เคยคุยไลน์กับ ผญ คนไหนเลย เจ้าชู้หรอ!! ผมว่า เรดา ระดับแฟนผม จับได้ไม่ยาก แล้วตัวผมเองก็ ปิดบังไม่เก่งอยู่แล้ว ถ้ามี ยังไงเขาก็ต้องรู้สักวัน อีกอย่างคือผม เอนดู และรักเขามากครับ ไม่กล้าคิดจะมี ใครจริงๆ

***แต่ปัญหาก็เกิดที่ผม มันไม่ใช่แค่ รักๆแล้วหอมแก้มไปทำงาน มันไม่ใช่หนังรัก โรแมนติก ที่มีดีอยู่แค่ บอกรักแล้วจะซึ้ง! นี่คือชีวิตรักจริงๆของมนุษย์ ที่แค่รักอย่างเดียว มันกินไม่ได้ คือจริง ๆ มันมี ปัญหาหลายๆ อย่างสะสมจนกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา แล้วก็ บางทีผมก็ไม่ได้เอาใจใส่เท่าที่ควร แต่ปัญหาหลักๆ เลย คือผมไม่ได้ Active ตัวเองเท่าที่ควร ไม่ใช่ว่าเขาชอบคนรวยนะครับ แต่เขาชอบคนที่สู้ชีวิต สู้ให้เห็นว่า คุณรักฉันจริง! ไม่ใช่มาอยู่บ้านฉันไปวันๆ ต้องบอกก่อนว่า แฟนผมจะพาผมไป งานสัมนา นูนนี่นั้น บ่อยมาก เพื่อให้ผมกระตุ้นตัวเอง ผมพยายามขายของออนไลน์อยู่ช่วงนึง ทั้งสินค้าของเขาเอง และก็สินค้าอื่น แต่ก็ไม่พยายามมากพอ..... จนเข้าปีที่ 3 เขาเองคงทนกับผม มามากพอแล้ว จนวันที่ทะเลาะกันล่าสุด เราทั้งคู่ได้ห่างกันจริงๆ ผมขนข้าวของไปบ้านน้องในวันถัดไป ยืมรถยนต์แม่เขาขนของ ระหว่างทาง นึกย้อนถึงสิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกันมา จู่ๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ร้องไห้เป็นตุ๊ดอยู่ในรถแม่แฟน เสียใจที่ ทุกอย่างมันจบแบบนี้ แล้ว จบไม่ดีเลย ทะเลาะกันหนักที่สุด ตั้งแต่คบกันเขามาเลย ไม่อยากจบแย่แบบนี้ อยากให้จบกันด้วยดี ที่ว่าจบแย่ เพราะว่า ณ ตอนนั้นใช้อารมณ์คุยกันล้วนๆ หาว่าเขา ชอบคนรวย ปากพาซวย เลยกลายเป็น จบแย่กว่าที่คิดไว้ (จริงๆไม่อยากให้จบ แต่ทำไงได้ วันที่เขาโมโหแล้วมองหน้าผม รู้สึกได้ว่า วันนี้พีคสุดๆ แล้ว เหมือนเขาไม่รักผมแล้ว และแล้วชะตากรรมที่ต้องเลิกกันใกล้เข้ามา) สุดท้ายก็ย้ายออกมา เสียใจสุดๆก็ตรงที่ไปว่าเขาอย่างนั้น ทั้งๆที่เขาก็ ทนกับผมมาตั้ง 3 ปี ช่วยเหลือในทางให้ความรู้ ทั้งการ ปรับ mind set หรือ สัมนาคอร์สขายของ Facebook ต่างๆนาๆ หวังว่า ผมจะอัพเกรดตัวเอง เสียใจที่รักษาความรักนี้ไว้ไม่ได้ อยู่ด้วยกันมา ผมรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เขารุ้ว่าผมเป็นคนยังไง ต่างคนต่างรู้ข้อเสียของกันและกันครับ และรู้ว่า เขาตัดใจจากผมได้ไม่ยาก เพราะ พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนๆ เขา คอยปลอบใจกันอยู่แล้ว ส่วนผม รับกรรมครับ คงทำบุญร่วมกับเขามาแค่นี้ แล้วทำตัวเองด้วย เล่าให้ใครฟังไม่ได้ เดี๋ยวจะไม่สบายใจตามๆกันไป ก็มีแต่น้องชาย ที่อยู่เป็นเพื่อน คอยปลอบใจ

ผมว่า ผู้ชายหลายคนเป็นแบบผม ที่ อยุ่ด้วยกันแล้ว การเอาใจใส่จะน้อยลงเรื่อยๆ เหมือนมันละเลยโดยไม่รู้ตัว จนปัญหาที่ คุณผู้ชายว่าเล็กๆ มันสะสมๆ เพียงแค่ รอวันระเบิด ไม่วันใดก็วันนึง แค่นั้นเอง..

เสียใจครับ ที่ตื่นนอนมาไม่เห็นเขาอยู่ข้างๆผม อีกแล้ว ปกติหอมแก้มไปทำงานทุกเช้า แต่วันนี้นอนห้องน้อง หันมาจะหอมมันก็ไม่ใช่!!ผมก็ขอให้คนที่อ่านเรื่องนี้ เอาใจใส่แฟนมากๆนะครับ เพราะถ้าเจอเหตุการณ์อย่างผม คุณอาจจะเสีย ผญ ดีๆ ไป ผมอยากจะขอโอกาส แต่.. โอกาสที่เขาให้ได้ คือผมต้อง เปลี่ยนตัวเองจริงๆ ให้เขาได้เห็น นั้นคือสิ่งที่ผมจะได้เขากลับมา แต่กลัวว่า สักวันนึง เขาจะเจอคนอื่น ที่ตรงตามที่เขาต้องการ เจอคนที่ถูกใจ ถึงตอนนั้น ผมคง รับไม่ได้ T ^T