สายลมที่พัดผ่าน

วันนี้เมื่อ 1 ปีก่อน ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักผม และขอคำปรึกษาผมก็ได้ให้คำปรึกษาเธอไปแบบปกติของผม แต่มันมากกว่าคนอื่นตรงที่เราคุยและชอบอะไรคล้ายๆกัน หลังจากวันนั้นเราก็คุยกันเรื่อยๆผ่านทาง Chat เราไม่เคยโทรหากันจนกระทั่งเวลาผ่านไป2 เดือน เราก็ได้คุยกันผ่านทางโทรศัพท์และหลังจากนั้น เราก็ได้คุยและรู้เรื่องของเราทั้งสองคนมากขึ้น ทุกครั้งที่ผม Chat หรือคุยกับเธอผมมีความสุขผมมองเธอเหมือนเป็นเพื่อนคนนึงมาตลอดจนกระทั่งเราทั้งสองคนชอบกัน ก็ตกลงที่จะลองคุยกันดู เธอเป็นผู้หญิงที่รู้ใจผมไปซะทุกเรื่อง ถึงแม้บ้างเรื่องเธอจะมั่วก็เถอะแต่ผมก็ไม่ว่าอะไรเราไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันมาก แต่เราชอบเหมือนๆกันคือเราชอบกินในช่วงนั้นเองน้ำหนักก็เพิ่มเป็นเงาตามตัว....อาเมนนนนนนนนนนนเพราะเธอชอบกินแต่เธอกินเยอะไม่ได้ นั่นแหละครับที่มาของน้ำหนักผมแต่ผมก็มีความสุข และเมื่อเวลาที่เธอยิ้ม มันเป็นอะไรที่ละลายใจมากๆถึงแม้เธอบอกว่าก็ยิ้มปกติ แต่สำหรับผมความรู้สึกที่มันได้จากรอยยิ้มของเธอมันมากว่านั้น แต่แล้วเรื่องของเราก็จบลงด้วยความผิดที่ผมเป็นผู้กระทำเอง ในระยะเวลาสั้นเพิ่งไม่กี่เดือน ผมถามใจตัวเองเสมอว่าในเวลาที่ผ่านมาทุกการกระทำของเธอ โกรธ หึง เคือง น้อยใจแต่เธอบอกว่าเธอไม่รักผมเลย แต่กลับกลายเป็นว่า ผม...รักเธอรึป่าวหลังจากนั้นเองความสัมพันธ์ของเรามันก็จบลง เพราะความงี่เง่าของผมเอง และหายไปจากชีวิตผม หลังจากวันนั้นก็ผ่านมา 8 เดือนได้ผมก็ยังไม่ลืมเธอเลย แต่ก็หวังให้เธอสบาย และได้สมหวังกับคนที่เธอต้องการมาตลอด