เราโง่ที่เลือกทนใช่ไหม

เมื่อปีที่แล้วค่ะ มีผู้ชายคนนึงมาบอกชอบเราฝากบอกเพื่อนเรามา ทั้งที่เขาเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าเราเอง ขณะนั้นเราก็ทำตัวไม่ถูกเพราะกลัวว่าเพื่อนจะทะเลาะกันและอีกอย่างเราก็เพิ่งเลิกกับเพื่อนเขาไม่ทันข้ามคืนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็ตื้อจนเรายอมคุยกับเขาค่ะ คุยไปซักพักก็ตัดสินใจคบกัน เขาน่ารักดี เทคแคร์เราดี เดทแรกวันวาเลนไทน์ชวนเราไปดูหนังด้วยละค่ะ มีดอกกุหลาบให้ พอถึงวันเกิดก็มีเซอไพรซ์เค้กด้วยค่ะ แต่เราค่อนข้างเจ้าชู้โดนเขาจับได้บ่อย จนมีครั้งนึงเขาบอกเลิก เลิกกันไปได้1อาทิตย์ มันทำให้เรารู้ได้ว่าเขาคือทุกสิ่ง เราขาดเขาไม่ได้จริงๆ เพียงอาทิตย์เดียวน้ำหนักลงโดยไม่ต้องพึ่งยาลดน้ำหนักเลยค่ะ 3 กิโลด้วยกัน และพอกลับมาคบอีก เขาดีกับเรามากกว่าเดิม เหมือนหวงเราแต่ไม่ค่อยแสดงออกน่ะค่ะ แต่เราดูออกเลยละ แต่แล้วมาวันนึงเขาก็แปลกๆ ใช้คำหยาบบ่อยขึ้น ทั้งที่เรากลับมาคบกับเขาครั้งนี้เราตามใจเขาทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียเขาไปอีก อยากได้อะไรหาให้ มืดแค่ไหนจะนอนแล้วหรือไม่ถ้าเขาให้ไปหาหรือไปรับก็ออกไป คือเราอยู่ด้วยกันจนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว เขาไม่ใช่แค่แฟน แต่เขาเป็นเหมือนชีวิตประจำวันที่ต้องทำโดยต้องมีเขาตลอด คือวันนี้เราป่วยค่ะ เนื่องจากเมื่อวานเราตากฝนไปซื้อข้าวมากินกับเขา เพราะกลัวเขาจะหิว วันนี้เราเลยป่วย แต่เราก็ตื่นมาซักผ้านะคะ เพราะกลัวเขาไม่มีใส่ ปวดหัวแค่ไหนก็ทน แต่สุดท้ายเขามาวีนเราเรื่องเรากวาดบ้านไม่สะอาดค่ะ เพราะเราสายตาสั้นจึงมองฝุ่นเล็กๆน้อยๆไม่ค่อยเห็น จนตอนนี้เขายังไม่กลับบ้านเลย โทรไปติดต่อไม่ได้ ไม่รู้เพราะเรื่องแค่นี้จะทำให้เขาทิ้งเรารึป่าว แต่เขาบอกว่าเขาเบื่อเราค่ะ มันใช่อาการของคนหมดใจไหมค่ะ แต่เราเช็คทุกอย่างเขาไม่มีคนอื่นนะคะ เขามองไม่เห็นสิ่งดีๆที่เราทำให้บ้างหรอคะ อยากรู้ค่ะ หรืว่าเราโง่เองที่ทนเป็นทาสอยู่แบบนี้