ชีวิตขวัญช่างคล้ายกับชีวิตเราจริงๆ ต่างกันก็ตรงที่เรามันคนธรรมดาไม่ได้รวยอะไร

จริงๆเมื่อสองปีก่อนเรามีปัญหาแบบเดียวกับขวัญเลย พี่สาวและแม่ไม่ชอบแฟนคนที่เราเลือกอยากให้เราแต่งงานกับคนรวย แถมพี่ก็คอยว่าเราว่าทำร้ายจิตใจแม่ ชอบทำให้คนอื่นเห็นว่าครอบครัวรังแกฉัน ซึ่งในตอนนั้นบอกได้เลยว่าเราเข้าใจความรู้สึกขวัญเลย ส่วนที่มองว่าพ่อรักขวัญ เหมือนกันเลย พ่อก็รักเรามาก ไม่รู้ทำไม เราเป็นน้องคนสุดท้อง ที่ผ่านมาเราทำให้ที่บ้านภูมิใจในตัวเรามาตลอดตั้งแต่เด็กๆ ได้รางวัลมากมายจนถึงจบมหาวิทยาลัย หาเงินได้ตั้งแต่ยังเด็ก เอาเป็นว่าชีวิตเราคล้ายกับขวัญมากจริงๆ เพราะตอนนี้เราก็อายุเพิ่ง31 แต่ที่ผ่านมาทั้งแม่และพี่สาวจะคอยบอกคอยระวังให้ตลอดในเรื่องของการใช้ีชีวิต จนเราคิดว่าจะยุ่งอะไรกับเรานักหนาเราโตแล้ว ส่วนพ่อของเรายังไม่เสียแต่ท่านพิการ พ่อไม่ค่อยได้สอนการใช้ชีวิตให้เราหรอก ส่วนมากจะคอยชมเราให้คนอื่นๆฟังมากกว่า เพราะเวลาใครเจอเราเค้าก็จะบอกว่าเราหน้าเหมือนพ่อมาก เราเลยเข้าใจตรงจุดนั่นตอนที่พ่อของขวัญมาคุยในรายการว่ามันคือความภูมิใจขิองพ่อขวัญน่ะ แล้วตอนที่เราหาเงินเองได้เราก็คิดเหมือนกันว่าทำไมแม่ถึงเก็บไปหมด ให้เราใช้แค่เหมือนไปโรงเรียนทุกวัน จนสุดท้ายตั้งแต่ัวัยเด็กจนถึงตอนนี้ทำให้เรามองย้อนกลับไปว่าอะไรบ้างที่มันทำให้เราเสียใจและทุกข์มากขนาดนี้ ถึงตอนนี้เราก็คบกับแฟนคนใหม่มาได้ปีหนึ่ง ทั้งแม่และพี่สาวก็ยังไม่ค่อยชอบอยู่ดีเพราะกลัวว่าเค้าจะดูแลเราไม่ได้ แต่เราก็หาข้อสรุปให้ตัวเองได้ในที่สุด คือ1.ทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ทำไปถึงบางทีคนอื่นจะมองเป็นแบบอื่น แต่เราก็รู้ว่าแม่รักเรามากแค่ไหน ยอมเหนื่อย ยอมเจ็บแทนเรามากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่าเพื่อให้เรามีความสุข ถึงเราจะทำถูกผิดยังไงแม่ก็ปกป้องเราเสมอ2. ที่พี่สาวคอยด่าว่าเรา เพราะทำหน้าที่แทนแม่ที่จะว่าน้องแรงไม่ได้เพราะถ้าพูดไปแล้ว เราก็จะหนีแม่ไป เราก็จะทิ้งแม่ไปหาใครที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ พี่ถึงยอมเป็นด่านที่คอยชนกับเรา ยอมให้คนอื่นว่าตัวเองเกียจตัวเองแทนที่จะมาว่าน้อง แต่พี่สาวเค้าก็เป็นคน ก็มีจิตใจเหมือนกัน เลยทำให้หลายครั้งหลายเรื่องที่เราทำ มันทำให้เค้าปรี้ดแตก แต่เค้าก็ยังรักเราเป็นน้องอยู่เหมือนเดิม เพราะมีอยู่เรื่องนึงที่พี่สาวเราจะยอมไม่ได้เลยก็คือทิ้งแม่เพื่อไปอยู่กับคนอื่น แล้วเราก็มีคำถามอยู่ตลอดนะว่าทำไมต้องเป็นเรา แล้วที่พี่ไปมีครอบครัวแล้วทำไมไม่มาอยู่กับแม่บ้าง เราก็อยากมีชีวิตที่เป็นอิสระบ้าง แต่มันมีเหตุผลของมันอยู่ แล้วเราจะตอบในตอนท้าย3. หลายครั้งเหมือนกันที่แม่และพี่สาวจะทำเหมือนต่อต้าน ขัดใจเราเวลาเราตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเอง แต่สุดท้ายเราก็รู้ความจริงว่าที่เราทำสำเร็จเป็นเพราะแม่กับพี่สาวคอยสนับสนุนเราต่างหาก อย่างเรื่องเงินตอนสุดท้ายนี้เราก็ได้รู้ว่าที่แม่ยึดไป แม่เก็บไว้ให้เรามาตลอด และเรื่องเงินถ้ามันครอบงำใครแล้วก็จะต้องทำให้เค้าคนนั้นทุกข์ใจอย่างแน่นอน4. เรื่องสุดท้ายคือเรื่องเพื่อนชาย แฟนแต่ละคนที่เราคบแม่กับพี่สาวจะคอยบอกว่าแต่ละคนเป็นยังไงและพยายามให้เราออกห่างจากแฟนคนที่ไม่ดี ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่าดีรึไม่ดี รู้แค่ว่าเวลาเราคุยไรกับเค้าก็เหมือนเค้าจะเข้าใจเราหมด จนสุดท้ายเค้าก็พิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งที่แม่และพี่สาวพูดไม่ได้ผิดจากเดิมที่เค้าเคยบอกให้ฟังเลย ดังนั้นเราเชื่อว่าเป็นเพราะเค้าผ่านผู้ชายลักษณะที่เราเคยคบมาก่อนเค้าถึงบอกเราได้แม่นยำขนาดนั้นโดยที่เราไม่รู้ตัว แล้วก็มีหลายครั้งที่เราคิดว่าถ้าเราให้อภัยเค้าและกลับไปคบกันใหม่มันจะดีขึ้น เราเคยลองกับคนๆเดียวถึงห้าครั้งแต่สุดท้ายเค้าก็มีนิสัยเหมือนเดิมแล้วก็เลิกกันไปสรุปแล้วก็คือทั้งหมดทุกสิ่งอย่างไม่ว่าเราจะทำอะไร รึคิดว่าเราอยากต่อสู้ชีวิตไปลำพังด้วยลำแข็งของตัวเอง สุดท้ายปัญหาทั้งหมดมันจะถูกคลี่คลายถ้าเราเข้าไปคุยกันต่อหน้า เพราะสายสัมพันทางใจไม่สามารถเยี่ยวยาได้จากสิ่งอื่นใดนอกจากตัวเรายอมเปิดรับความเป็นจริงที่มันถูกมันควร และตอนนี้ผู้ชายคนที่เราคบถึงแม้ในตอนแรกแม่และพี่สาวเราจะไม่ชอบเค้าเอาสะเลย แต่เป็นเพราะผู้ชายพยายามเข้าหาแม่ทั้งๆที่รู้ว่าแม่ไม่ชอบ และคอยบอกเราว่า เราควรจะทำให้แม่สบายใจก่อน เพราะเค้าไม่ใช่คนเลี้ยงเรามาแต่เล็ก ฉะนั้นมันคงไม่แปลกที่แม่จะหึงหวงลูก เป็นห่วงลูก ทุกวันนี้แฟนเราเค้ายังขอบคุณแม่และครอบครัวเราที่เลี้ยงเรามาเป็นแบบนี้ และที่สำคัญต่อให้เค้ารู้ว่าที่บ้านเราไม่ชอบเค้าแค่ไหน เค้าก็ไม่เคยว่าให้แม่เราเค้ากลับบอกว่าสิ่งที่พี่สาวหรือแม่พูดมันคือความหวังดีทั้งนั้น มันเลยทำให้เรารู้ว่าคนอื่นที่ผ่านๆมาไม่เคยมีใครบอกให้เราปรับความเข้าใจกับพี่รึแม่ มีแต่ยินดีที่เราออกมาจากที่บ้าน ซึ่งสุดท้ายเค้าก็ทิ้งเราไปและตอนนี้เรายังอยากกลับไปแก้ไขในจุดที่เราเคยทำผิดทั้งกับแม่และพี่สาวที่พยายามหนีความเป็นจริงที่รู้อยู่แก่ใจแล้วไม่แก้ไขมันในตอนนั้นปล่อยให้เป็นบาดแผลใจที่ทำให้ตัวเราและครอบครัวเจ็บช้ำมาตลอด ซึ่งตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วเพราะสุดท้ายแม่ก็ต้องมีวันเจ็บป่วยเพราะความชราของท่าน ประกอบกับการเลี้ยงดูเราทั้งครอบครัวมาตลอด ถึงแม้แม่จะไม่ได้เป็นคนหาเงินเข้าบ้านก็จริง แต่แม่คือคนที่พยายามทำทุกสิ่งให้กับทุกคน บางครั้งมันดูโหดร้ายแต่สุดท้ายมันคือความรักที่เค้าเรียกกันว่ารักแท้นั่นเอง ตอนนี้แม่เราเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย หลังจากที่เราอยู่ดูแลท่านมาตลอดจนตอนนี้หมอบอกให้ทำใจได้แล้ว เราถึงมานั่งคิดเสียดายเวลาที่เคยไม่พูดกับแม่กับพี่สาวเป็นเวลานาน เสียดายเวลาที่เคยทำให้ทุกคนเจ็บช้ำเพราะเราไม่เชื่อฟัง จนตอนนี้เราเหลือเวลาอีกแค่ไม่เกินเดือน มันเลยทำให้เราคิดได้ว่าสุดท้ายการทะเลาะกันในครอบครัวเป็นอะไรที่บอบช้ำมากกว่าทะเลาะกับแฟนหลายเท่านัก ดังนั้น รีบๆทำความเข้าใจกันเถอะอย่าปล่อยให้เวลาทำร้ายเราทุกคนในครอบครัวไปมากกว่านี้เลย คนอื่นช่วยแนะนำได้ให้กำลังใจได้ แต่ท้ายที่สุดที่จะทำให้เรามีความสุขกลับขึ้นมาได้คือการได้กลับไปเป็นลูกของแม่ เป็นน้องของพี่สาว แล้วเราก็ค่อยๆแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันจนกว่าจะเข้าใจกันได้เหมือนเดิมดีกว่าค่ะ

ป.ล.ถ้าคุณเป็นหนึ่งในคนที่ไม่เคยทำร้ายจิตใจคนในครอบครัวเลย เรายินดีรับฟังความคิดเห็นค่ะ