จะทำตัวให้เข้มแข็งได้อย่างๆไร เมื่อสามีเดินมาบอก "เธอฉันมีครอบครัวส่วนขยายเพิ่ม?" แต่เธอไม่ใช่เมียหลวงนะ

อยู่กินกับสามีมา เข้าสู่ปีที่ 7 ไม่ได้แต่งงาน จดแต่ทะเบียนสมรส มีบุตรของเป็นของตัวเอง 1 คน (ลูกติดสามี 1คน)วันนึงประมาณสัปดาห์ที่แล้ว สามีเดนิมาพูดทำนองทีเล่นทีจริง ว่า "ถ้ามีผู้หญิงอีกคนนึงเข้ามาในชีวิตครอบครัวเรา หญิงคนนั้น ขยันทำมาหากิน ทำงานหาเงินเก่งมาก และยอมรับได้ที่เขามีลูก และภรรยาอยู่ที่บ้านแล้ว เราจะโอเคมั๊ย ไม่ใช่การเลิกกันเพื่อไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น แต่เป็นการหาคนมาเพิ่มอีกคนมาช่วยกันทำงานหาเงิน เลี้ยงลูก เลี้ยงครอบครัว เป็นครอบครัวส่วนขยายไง" ณ ตอนนั้นคิดว่าสามีเราพูดเล่น เมื่อคืน สามีมาสารภาพ ว่าสิ่งที่ลองถามเป็นเรื่องจริง ผู้หญิงคนนั้นยอมรับและพร้อมที่จะดูแลสามีเรา ครอบครัวเรา เพราะสามีให้เหตุผลกับเรา (หรือเป็นข้ออ้างก็ไม่รู้) ว่าสิ่งที่ทำเพื่อลูก และเรา ซึ่งมันใช่เหรอ ? เรา หน้าชา เหมือนโดนตบหน้า ไม่ย้อนถามสักคำว่าเราทำอะไรผิดเหรอ ไม่โมโห ไม่โวยวาย ได้แต่นิ่ง น้ำตาไหล สะอื้นไปพักใหญ่ คิดในใจ เราได้สถานะเมียหลวงแล้วเหรอ แต่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม บอกสามีว่าเรารับไม่ได้ เครียดและรู้สึกรังเกียจสามีตัวเองมากที่มีความคิดและทำกับเราแบบนี้ เราบอกกับสามีเรา ว่าตอนนี้เรามีสถานะเป็นเมียหลวงแล้วใช่มั๊ย? เขาบอก "ไม่ใช่นะ มันเป็นแค่ครอบครัวส่วนขยายเพิ่มต่างหาก ยังรักเราอยู่เหมือนเดิม อย่าไปจากเขา อย่าอุ้มลูกหนีเขาไป แต่เขาขอ ขอครอบครัวส่วนขยายเพิ่ม เท่านั้น" พูดตรง ๆ กับสามี เธอเห็นแก่ตัวเนอะ ช่างเลี่ยงบาลี หาคำมาพูด ว่ามันเป็นเพียงแค่ "การสร้างครอบครัวส่วนขยาย" เราก็ยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ฉันไม่ได้เป็นเมียหลวง ฉันก็ยังเป็นของฉันแบบนี้ เราก็ยังอยู่และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นเขาแค่เข้ามาช่วยเราดูแลคอบครัวเราให้ดีขึ้น เธอพูดออกมาทั้งหมดไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ "รู้สิ และเสียใจที่ตัดสินใจทำแบบนี้ แต่เขาต้องทำการทำให้ครอบครัวเราสบายขึ้น" คำตอบที่ได้จากสามียอมรับว่าตอนนี้ครอบครัวเรามีปัญหาทางค่าใช้จ่ายเยอะมาก แต่นี่เหรอคือทางแก้ปัญหาของหัวหน้าครอบครัว ตอนนี้ สงสารตัวเอง สงสารลูก อยากพาลูกหนีไปจากผู้ชายคนนี้ แต่ยังใจไม่แข็งพอ มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ยอมรับยังหลงติดคำคำว่ารักที่เข้าเฝ้าบอก แต่ทำไมความรู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วได้แต่หวังเมื่อถึงวันนึงที่เราเข้มแข้งพอ เราจะก้าวเดินออกมาพร้องลูกของเราได้อย่างสง่างามใครมีปัญหาอย่างเราบ้างคะ แล้วคุณก้าวผ่านมันมาได้อย่างไร ขอคำแนะนำด้วยค่ะ