เผลอไป เพราะใจที่แอบรัก

สวัสดีครับ ผมขอเล่าประสบการณ์บางอย่างที่ทำให้ผมเริ่มหวั่นไหวในตัวตนของตัวผมเอง ผมยืนยันว่านี่เป็นเรื่องจริงของผม ใครสงสัยทักมาหลังไมค์ได้ครับ ในระหว่างที่ผมเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย คณะใส่ช็อป (ตอนนี้ผมก็ยังเรียนปี 2 รอบที่ 2 เด็กซิ่ว) ผมบังเอิญได้เจอกับน้องคนหนึ่ง เป็นผู้ชาย น้องเขามาช่วยงานในงานๆหนึ่งของมหาวิทยาลัย

ช่วงที่ผมเห็นน้อง (ขอแทนน้องว่า "ที") ครั้งแรก ก็รู้สึกใจสั่นๆแปลก มือไม้ที่กำลังแบกของหนักๆ ก็เกือบทำของๆมหาลัยพัง แต่โชคยังดี ยังประคองไว้ได้ทันการ ผมเห็นน้องทีครั้งแรกก็ดูท่าว่าน้องที คงยังไม่รู้จักใครในที่ๆมาช่วยงานมหาลัย เพราะน้องทีเป็นคนเงียบมาก น้องทีจะเก็บตัวอยู่คนเดียว ด้วยความที่ผมเป็นรุ่นพี่ ผมจึงเข้าไปถามน้องทีแบบใจกล้าๆหน่อย

ผมถามน้องทีว่าน้องชื่ออะไร น้องเขามองหน้าผมนิ่งๆ แล้วตอบว่าชื่อ "ที(นามสมมุติ)ครับ" ผมก็อยากจะถามคำถามน้องทีเยอะๆ แต่งานชลมุนมาก ผมต้องเร่งทำงานให้เสร็จทันเวลา ผมจึงบอกน้องเขาไปว่า ให้รอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวถ้าพี่มีอะไร จะเรียกเราไปช่วย หลังจากนั้น ผมก็ไปทำงานกับน้องๆต่างคณะต่อไป เวลาที่เดินผ่านน้องทีผมก็แอบยิ้มให้น้องเขาจนเกือบเดินสะดุด แต่แล้วผมก็ทำงานจนลืมนึกถึงน้องที จนกระทั่งเวลาผ่านล่วงเลยไป จนงานเสร็จ ก็เพิ่งนึกได้ว่า น้องทีคนนั้น คือคนที่เพื่อนฝากให้มาช่วยงานและให้ผมช่วยดูแลน้องที ผมได้แต่คิดในใจ ผมไม่รู้ว่าน้องทีคือน้องที่เพื่อนมันส่งมา ผมก็ปล่อยปละละเลยไปเฉยๆ หลังจากนั้นก็ไม่เห็นหน้าและไม่ได้ยินเสียงน้องเขาอีกเลย

กว่าจะโคจรมาพบกันอีกครั้งก็งานติวน้องใหม่(เด็กที่กำลังเข้าปี 1 ) ลืมบอกไปว่าผมเด็กกิจกรรม ระหว่างโครงการนี้ ผมได้เจอน้องทีอีกครั้งตอนที่น้องทีไปนั่งรอเช็คชื่อน้องๆว่าที่ปี 1 ผมก็เข้าไปถามสารทุกข์สุกดิบตามคนเคยคุยกัน แรกๆก็กล้าๆกลัว จนตัดสินใจเดินเข้าไปถามน้องทีว่าทานข้าวยัง น้องทีก็ตอบผมกินแล้ว ผมถามน้องทีไปสารพัดเรื่องตามแต่จะนึกออกในตอนนั้น ผมรู้สึกว่าว่าอารมณ์มันสั่นๆยังไงแปลกๆ จนกระทั่งผมเดินจากน้องทีมาหาเพื่อนๆที่ดูแลน้องๆรุ่นเดียวกับน้องที ใจผมมันกลับนิ่งไม่สั่นไหวเหมือนตอนอยู่กับน้องที

กิจกรรมนี้เป็นกิจกรรมที่พบได้เจอหน้าน้องทีนานที่สุดนับแต่ครั้งแรก ไม่รวมกิจกรรมครั้งถัดมา

กิจกรรมใหญ่ของ การเป็นนักศึกษา กิจกรรมต้อนรับน้องใหม่ ผมได้เจอน้องทีอีกครั้งในส่วนของทีมกิจกรรมใหญ่ ทุกอย่างมันหมุนเวียนเปลี่ยนไปเร็วมาก และมันเป็นกิจกรรมเดียวที่ทำให้ผมเจอหน้าทีเขาเกือบทุกวันตลอดกิจกรรมนี้ เวลาเจอน้องทีทีไรผมก็ยิ้มหน้าเจื่อนๆใส่น้องที ฮ่าๆๆ น้องทีเองก็เป็นคนที่หล่อในระดับหนึ่งก็ว่าได้ หล่อกว่าผมซะด้วยมั้ง ฮ่าๆๆ เวลาที่ผมยิ้มส่งไปหาน้องที น้องทีเองก็ยิ้มส่งมาหาผม ผมแทบทำอะไรไม่ถูกเลย

วันเวลาผ่านไปๆ ผมกับน้องทีก็ได้ทำงานใกล้ชิดกันมากขึ้น หรือเพราะอะไรกันทำให้มันบังเอิญได้เช่นนี้ กิจกรรมต่อมานี้ที่ผมกับน้องทีและเพื่อนน้องทีอีกคน พวกเราสามคนทำงานจนถึงดึกๆดื่นๆ ประมาณตีสามตีสี่ได้ วันแรกทำงานเสร็จต่างคนก็ต่างกลับหอใครหอมัน พอมาถึงวันที่สอง ผมได้มีโอกาสไปทานข้าวเย็นกับน้องทีสองคน เพราะเพื่อนน้องทีขอตัวกลับหอก่อน ระหว่างที่ทานข้าวอยู่นั้น ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรมากมาย มันมีแค่ผมกับน้องทีสองคนอยู่ในห้อง ผมก้ได้แต่มองจานข้าว ไม่กล้ามองหน้าน้องทีตรงๆ หรือเพราะผมเป็นอะไรกันแน่

หลังจากวันนี้แหละ ผมกับน้องทีก็เริ่มทักแชทคุยเฟสกันบ่อยขึ้น จากนานๆจะคุยครั้ง

ในตอนแรกผมไม่คิดว่าน้องทีจะเป็นทีมงานเด็กกิจกรรมเดียวกับพวกผม ไปๆมาๆ น้องทีเป็นเด็กทีมเดียวกับพวกผมซะงั้น ในตอนที่ผมรู้ครั้งแรกผมก็นิ่ง และอึ้งไปซักพัก แอบเผลอคิดในใจ จะได้เจอน้องทีทุกๆวันก็คราวนี้แหละ และแอบหัวเราะอยู่ในความคิด แล้วผมก็กลับมานั่งมาดหน้านิ่งเหมือนเดิม ทำงานในส่วนของผมต่อไป

เวลาที่น้องทีมาหาพวกผมวันไหน ก็ทำให้ผมมีกำลังใจสู้งานได้มากขึ้น เหมือนมันเป็นยาชูกำลังให้ผมไปในตัว ถ้าวันไหนน้องทีไม่มา อารมณ์ผมจะหดหู่ เผลอๆไปเหวี่ยงไปวีนเพื่อนร่วมงานบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนักที่ผมจะวีนใส่เพื่อนร่วมงาน นอกจากงานมันจะเกินกำลังผมจริงๆ

ในส่วนแชทนั้น น้องทีก็มาหยอดมาอ้อนผมบ่อยๆ ครั้งหนึ่งก็ให้ผมเป็น พี่สาว ผมด่ามันในใจและตอบแชทมันไปเลย เดี๋ยวจะตบจูบให้โลกลืมไปเลย มันท้าผมว่ากล้าไหมล่ะ ผมอ้ำๆอึ้งๆ จะพิมพ์ไม่พิมพ์ดี แล้วก็กดส่ง ... บทสนทนายังคงดำเนินต่อไป พร้อมกับใจที่เต้นรัว

***ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ เดี๋ยวจะกลับมาต่อตอนสายๆ***ผมเขียนเวลาว่างๆหลังจากเช็คงานครับ