ความจริงกับความรัก...

สวัสดีค่ะ เรื่องของเราเป็นเรื่องความรักที่ไม่สามารถเป็นไปได้ เข้าเรื่องเลยนะคะ เราขอตั้งชื่อสมมตินะคะ เราชื่อ แอม ค่ะ เรามีครอบครัวแล้ว แฟนเราชื่อ นัด ค่ะ เรามีลูกด้วยกัน 1 คน เป็นลูกสาว แต่เรื่องเริ่มต้นเลยนะคะ คือเรากับแฟนเราคบกันได้แค่ 4-5 เดือน เราก็มีลูกกัน แต่เรารู้อยู่แก่ใจแต่แรกแล้วว่าเราไม่ได้คิดที่จะหยุดที่เขา แต่เราก็มีลูกด้วยกัน ฝ่ายพ่อแม่เขาไม่รับเรา ไม่อะไรทั้งนั้น เรื่องนี้คือส่วนนึงที่ทำให้เราถอดใจกับเขา เรากับแฟนเราไม่สามารถไปหากันได้ เพราะทางบ้านเขาไม่รับ แต่พอเวลาผ่านไปได้ครึ่งปี ทางบ้านเขาก็เริ่มคุยด้วย แต่เราก็ไม่อะไร เราก็เฉยๆ ไม่ได้สนใจไม่เรียกร้องเงินทองสักบาท เขาก็ไม่มาขอนะคะ ไม่มาขอจนเราเลิกกัน มาเข้าประเด็นสำคัญของการเลิกกันเลยดีกว่า คือเรื่องมีอยู่ว่า เรากับแฟนเราทะเลาะกันทุกวัน ไม่เคยเข้าหากันได้เลยตั้งแต่คลอดลูกมาก็มีแต่ปัญหา เราเองก็เหนื่อยใจ เหนื่อยมากๆ ที่ทนทุกวันเพราะลูกคำเดียว เราทะเลาะกันมาตลอด 2-3 ปี ยิ่งทะเลาะยิ่งห่าง พอเริ่มห่าง เราเลยมีความรู้สึกว่า เห้ย มันไม่ใช่แล้วว่ะ แบบนี้ไม่ใช่อ่ะ จนเมื่อปีที่แล้ว พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราขาดความรักจากแฟน วันนึงมีแชทเด้งขึ้นมา 100 วัน 1000 ปี ไม่เคยมี แล้วแชทนั้นคือ "แฟนเก่า" แต่ !!! เขาก็มีครอบครัวแล้วแบบเรา แรกๆเราก็ไม่อะไร คุยปกติถามไถ่ความสุขความทุกข์ จนกระทั่ง! เขาบอกว่า "เขาลืมเราไม่ได้เลย" ตลอดเวลาที่ผ่านมาเกือบ 10 ปี ไม่เคยลืมเราเลย เราก็นึกในใจนะ แล้วทำไมตอนที่เราตามหาเขา เขากลับหายไป? แล้วที่เขามาพูดแบบนี้คืออะไร เราคุยไปคุยมาได้เกือบอาทิตย์ จากนั้น นั่นแหละ!! ความรู้สึกเริ่มมาแล้วค่ะ เขาเริ่มพูดมาเรื่อยๆแบบนั้นแบบนี้ และที่มาของคำว่า "ถ่านไฟเก่า" มันปะทุค่ะ!!! เราเริ่มอยากคุย แอบคุย ปิดเสียงโทรสับทุกครั้ง คุยกันได้ เดือนกว่า นัดเจอกัน ตอนแรกเราคิดว่าต่างคนต่างเหงา แต่ไม่เลย หลังจากเราเจอกัน ทุกๆอย่างเริ่มแปลกไป เราเริ่มไม่อยากจากเขา เราเริ่มรักเขาแบบมากๆ เขาเองก็ไม่ต่างจากเรา บางวันเราไม่ได้คุยกัน เพราะ เราต่างอยู่กับคนของเราและลูก 4-5 วัน ได้คุยกันที ละเวลาคุยกัน ไม่ถึง 10 นาที นี่แหละ โครตทรมาน เราเป็นกันแบบนี้มาครึ่งปี เวลาเราอยากเจอเขา เราก็บอกว่า "วันนี้ขับรถผ่านนะ รถสีนี้นะ เวลานี้นะ อย่าลืมออกมาดู จะได้รู้ว่ายังคิดถึงกัน" เราทั้ง 2 ทำแบบนี้มานาน ได้แค้ยิ้มผ่านๆ ได้แค่สบตา ได้แค่มอง ทั้งๆที่ในใจอยากวิ่งเข้าไปกอด อยากบอกว่าไม่ไหวแล้วนะ คิดถึงมากๆ รักมากๆ แต่ทำไรไม่ได้สักอย่าง รู้ที่อยู่ รู้การติดต่อทุกรูปแบบ แต่ไม่สามารถทำไรได้เลย จนมากระทั่งหลังๆ แฟนเรา และแฟนของเขา เริ่มสงสัย แฟนเราสงสัยเราว่าทำไม เราเปลี่ยนไป และแน่นอน แฟนเขาก็สงสัย จนวันนึง แฟนเราและแฟนเขาได้คุยกัน ต่างคนต่างเล่าเรื่อง เราทั้งคู่ว่าเปลี่ยนไป คราวนี้แหละค่ะ คราวนี้แหละ ความลับที่ปิดมาเป็นปีๆ แตกกระจาย แตกทุกๆอย่าง ทั้ง 2 บ้านรู้เรื่อง บ้านแตก ครอบครัวแตก แต่ เราทั้งคู่ก็ยังไม่หยุดที่จะเดินต่อกันไป จนกระทั่งวันที่ทุกๆอย่างมันหักเป็นเสี่ยงๆ เราเลิกกับแฟน เขาเลิกกับแฟน เราทั้งคู่ได้ไปไหนมาไหนแบบคนปกติ แต่เดี๋ยวค่ะ !!

มันไม่ง่ายแบบที่คิด

ความจริงเลยนะ เรากับเขาไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ เรามีงานมีภาระต้องทำต้องจัดการ เราต้องมาดูลูกคนเดียว และที่สำคัญนะ เขากับลูกเราไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้เลย เขาไม่สามารถที่จะเห็นลูกเราได้ แปลกจากเมื่อก่อนที่ให้คำมั่นสัญญาไว้ทุกอย่าง พอมาถึงวันจริงๆ ทุกอย่างกลับพัง ความหวังที่เคยได้กลายเป็น 0 เราทำใจกับเรื่องนี้มานาน คิดตลอด เราต้องไปต่อ เราต้องทำเพื่อลูก ถึงที่ผ่านมาจะพัง เราก็ต้องทำใจยอมรับมัน เพราะมันคือความจริงที่เราไม่สามารถรักกันได้เลย เรารักเขามาก มากจริงๆ เรายอมได้หมด ยอมเงียบๆ ยอมไม่ไปไหน ยอมคำพูดเขาทุกอย่าง แต่ที่เราไม่ยอมคือ คำพูดเขาที่มีต่อลูกเรา มันเป็นคำที่แรงมาก แรงจนจากที่เรารักมากๆ วันนั้นกลายเป็นวันที่เราอยากความจำเสื่อมทันที

เราเลยอยากรู้ว่า ถ้าเป็นคุณเจอเรื่องราวแบบนี้ คุณจะดั้นด้นเดินต่อไปกับเขามั้ย เดินไปกับเขา แต่ลูกเราไม่สามารถไปเจอไปหาเขาได้ คือประมานว่า ถ้าไปด้วยกัน เราต้องไม่เอาลูกไปไหนมาไหนด้วย หรือ เราจะเดินหน้าต่อไปเพื่อลูกเรา เจอคนที่เขาสามารถรักลูกเราได้ ไปไหนมาไหนได้แบบคนอื่นทั่วไป เราอยากรู้ว่า เราจะผิดมั้ยถ้าเราอยากหาคนที่รักเรารักลูกเรา...?