รักทั้งที่ไม่เจอหน้า ประสบการณ์ตรงที่อยากเล่า

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับชีวิตฉัน ทั้งที่ไม่เคยบอกใคร และไม่กล้าที่จะเล่าความจริงทั้งหมดให้ใครฟัง... กลัวคนสมเพช แต่เอาเข้าจริงๆ มันโคตรอึดอัดและ อยากระบายมันออกมามากๆ ฟังฉันหน่อยนะ !!!

ฉันคุยกับผู้ชายคนหนึ่งผ่านทางโทรศัพท์ทุกวัน เป็นเวลา 6-7 ปีได้ ใช่ มันเรื่องจริง!!! เริ่มจากคุยกันทางเน็ต เล่นเชท (สมัยเรียนปี1 ที่มหาลัย) ข้อมูลในเชทยอมรับเลยละว่า ฉันหลอกเขาทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ชื่อ ที่อยู่ หรือ แม้แต่ ตัวตน เราคุยกันถูกคอเขาเลยขอเบอร์ฉันไว้ (สมัยก่อนยังไม่มี line หากย้อนไปก็ 9 ปีที่แล้ว) เขาเริ่มโทรคุยกับฉัน เราคุยกันทุกวัน จาก 1 อาทิตย์ จนเป็นเดือน เขาอยากเห็นหน้า และรูปที่มันต่างจากในเชทที่เคยคุยกัน ฉันสับสนมาก คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดีเอาจริงๆช่วงนั้นก็แค่ อยากได้คนคุยด้วย เหงา ไม่ได้คิดจริงจังอะไรมากมายพยายามเผื่อใจตัวเองทุกครั้งที่คุย และแล้วการโกหกครั้งยิ่งใหญ่ก็เกิดขึ้น ...ฉันสร้าง hi5 หลอมๆ(ช่วงนั้นฮิตมาก ใครๆก็เล่นกัน)เอารูปใครก็ไม่รู้ 4-5 รูป มาหลอกเขา กลัวเขาไม่เชื่อ เลยต้องสร้างคนปลอมๆมาคุยกับเราทำเหมือนรู้จักเรื่องนี้จบไปสักพัก ....เขาเชื่อ และเราก็คุยกันเรื่อยๆ คุยทุกวัน ความสัมพันก่อขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ทันได้ตั้งตัวเผลอแป๊บเดียวเวลาล่วงเลย มา จะ2ปี จนวันหนึ่ง เขาสารภาพว่า รัก...

ณ.วันนั้นชั่งใจตัวเองอย่างดี ถึงเราจะแค่คุยกัน หลายๆคนอาจจะแปลกใจแค่คุยไม่เคยเจอจะรักและชอบกันได้ยังไง ก็ไม่รู้นะว่าความรัก ของแต่ละคนแต่ละคู่เป็บแบบไหน คิดถึง อยากคุยด้วย อยากสัมผัส จับมือ อยากกอด ความรู้สึกเหล่านั้นคู่เราก็มี แต่...เราได้แค่คุยกันได้ยินเสียงทุกๆ วัน เสียงที่ทำให้รู้สึก เป็นแรงผลักดัน เสียงที่คลายเหงา เสียงที่ให้กำลังใจ เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ เสียงดุดัน เสียงที่ทำให้รู้สึกว่าเราสำคัญ และมีค่ามาก แค่เสียงฉันก็มีความสุขและอบอุ่นใจมากพอแล้ว (คนที่ไม่เคยมีใครให้ความสำคัญก็งี้แหล่ะ) ณ.จุดนี้ฉันรู้สึกดีกับเขามาก มันมากจริงๆไม่อยากเสียเขาไปและรู้สึกผิดพร้อมๆกัน นี่คือเรามีใจให้เขาจริงๆแล้วใช่ไหม เราทำอะไรลงไปหลอกเขามาจวบจนจะ 2ปี ทั้งที่เขาไม่รู้จักตัวตนของเราเลยแม้แต่น้อย เขานัดเจอ อยากจับมือ อยากเห็นหน้า อยากสบตา(เข้าใจเขานะ ฉันก็อยาก แต่ฉันไปเจอหรือให้เขามาหาไม่ได้จริงๆ เลยเลือกที่จะปฏิเสธเขา ตัดสินใจเลิกคุย เลิกคบ จบกันเท่านี้ตัดใจตอนนี้คงทันเพื่อนๆก็อยู่ข้างกายคงหายเศร้าได้

#ฉันบอกกับเขาว่า ฉันโกหกเขา โกหกแบบไม่น่าให้อภัย หากคุณรู้ คุณก็คงจะเลิกคบ เลิกคุยและรังเกียจฉันมาก และฉันก็ไม่อยากให้คุณรู้และรังเกียจฉันจบกันตอนนี้เถอะนะ คุณมีคนเข้ามาเยอะคงไม่เป็นไรมาก

เขาพยายามถามเรื่องเหล่านั้นว่ามันคืออะไร ฉันบอกไม่ได้ เราทะเลาะกันและจบลงด้วยการเลิกคุย เลิกคบ!!!ประมาณ 3 อาทิตย์ได้ (จำได้ว่า 3 อาทิตย์นี้เป็นช่วงที่ทรมานมากพอสมควร กับการทำใจ นี่ละนะชีวิตคนอกหัก ... ^~^

และแล้วฉันก็มีเรื่องที่ต้องคุยกับเขาอีก (คือ...เราไม่ใช่แค่ได้ยินเสียงนะ เรายังเขียน diary,จดหมาย ให้ของที่อยากให้ ของที่อีกฝ่ายชอบ ฝากไปรษณีย์ส่งให้กันและกันเรื่อยๆ)

ฉันเป็นคนโทรหาเขาเองละ คืนของ...ดูเหมือนว่าฉันเป็นคนเริ่มเขาบอกกับฉันว่า ''ฉันเหงาและคิดถึงเขา เหมือนที่เขาคิดถึงฉันรึป่าว'''

เหมื่อนนะ...แต่ !!!

ช่างมัน ...คุณจะโกหกอะไรก็แล้วแต่ขอแค่คุณไม่มีใคร รักและไม่คิดร้ายกับเขาก็พอ

ใช่...ฉันไม่มีใคร รัก ... และ ไม่เคยคิดร้ายกับเขาเลย

เราคุยกันต่อ ...หลังจากนั้นเขาไม่เคยเรียกร้องที่จะอยากเจอตัว อาจจะเผลอหลุดพูดมาบ้างแต่ก็แล้วๆไป ไม่เก็บมาทะเลาะกันอีกเลย งานบวชมาถึงให้ไปถือหมอนมีทะเลาะกันบ้าง ง้องแง้ง งอแง แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี

จากที่คุยกันทุกวัน 2ปี 3ปี 4ปี 5ปี 6ปี....ต่างก็มีอายุมากขึ้นเรื่อยๆ มีงานมั่นคงกันทั้งคู่ ...

เขาอยากสร้างครอบครัว และขอสร้างมันแต่ชีวิตฉันยังติดอยู่ที่ ....

เรื่องเก่าเล่าใหม่ก็เกิดขึ้น เขาขอเจอ ไม่อยากฝันอีกต่อไป (ช่วงนี้มี lineละ อันที่จริงก็มีมาเป็นปีได้ แต่ก็บอกเขาว่าไม่มีเล่น ทั้งๆที่มีไว้คุยกับเพื่อนและติดต่อกับลูกค้า)

เขาขอคุยผ่าน line ... ขอรูปใหม่ก่อนก็ยังดี

ฉันคิดหนักมากเขาหวังอย่างมาก .....ฉันรู้ !!!

ฉันขอคิดก่อน ทั้งที่บอกเขาว่านี่อาจจะเป็นจุดเปลี่ยนของเรานะเขาบอกว่า ไม่เปลี่ยนและ พร้อมจะรับมัน

นอนคิดไม่ตกทั้งคืนฉันกลัวเสียเขาไป และแอบหวังในใจว่ารักเราจะมากพอ ที่จะยอมรับมันได้ คบกันมาตั้ง 6 ปี หากเขาเลิก ก็คงต้องปล่อยให้เขาไปสร้างครอบครัวกับคนอื่น เราเห็นแก่ตัวมามากพอแล้ว

ฉัน แอดlineและส่งรูป ใช่ มันคือฉันจริงๆ

จากวันนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เราคุยกันเหมือนเดิม แต่เขาไม่เหมือนเดิม เปลี่ยนไปมากจนรู้สึกได้ จาก 1อาทิตย์ เป็น 2 อาทิตย์ ฉันอึดอัดมาก เลยเลือกที่จะถาม

จะเลิกไหม !!!

เขาเปิดใจคุย บอกว่าฉันโกหกเขา ฉันไม่ใช่สำหรับเขา ... และเขาก็ไม่เคยรู้จักฉัน !!!!

ไม่จริง แทบช๊อค!!! เขาไม่เคยรู้จักฉัน น้ำตาไหลไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดร้องไห้ทั้งๆที่ยังคุยไม่จบ ทุกอย่างที่คิดไว้ ทั้งๆที่เผื่อใจ แต่มันก็ยังเจ็บทรมานจนพูดไม่รู้เรื่อง ...เราไม่รู้จักกันเลยหรอ ''ผมไม่เคยรู้จักคุณ'''

นับจากวันนั้น ฉันบล็อค line ลบทิ้งทุกอย่าง(เขาก็น่าจะทิ้งทุกอย่างของเราแล้วละ)

แต่ ...ผ่านไปได้สักจะควบเดือนฉันดราม่ามาก ขอเป็นเพื่อน แค่เพื่อนก็ได้ ... เขาให้ฉัน เพื่อน !!!

เราคุย line กันต่อเขาก็กวนเหมือนเดิมนะ แต่...ยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิม ฉันทุกข์ทรมานใจมากเหลือเกิน เลยบอกเขาไปว่า

ฉันเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้ง เหมือนว่าคุณจะจำได้ดีและชอบย้ำกับฉันบ่อยๆ ฉันก็จะไม่ทิ้งเจ็บยังไงก็จะพยายามรับรู้ชีวิตของคุณให้ได้ มีความสุขไหม คนใหม่สวยและนิสัยดี เหมือนที่คุณเคยบอกว่าชอบนิสัย และทัศนคติของฉันหรือป่าว

ณ.ปัจจุบัน ฉันก็ยังคงพูดกับรูปที่เขาให้ใส่กระเป๋าตังค์ไว้ อ่าน diary และ จดหมาย ที่เขาเขียนส่งมา ห้อยพระที่เขาบอกว่าท่านจะคุ้มครอง สะพานกระเป๋าที่น่าจะเหมาะเสียง ห่มผ้าพันคอสีแรงๆที่มันน่าจะเข้ากับฉัน ทั้งที่เคยส่งคืนทุกสิ่งอย่างแต่เขาก็ส่งมันกลับคืนมาเหมือนเดิม ... แอบส่อง line ทุกๆวัน แค่เห็นรูปก็ยังดี แต่ก็ไม่กล้าทักให้เขานึกรังเกียจมากไปกว่านี้หรอกนะ

เขาคงอยากลืม ###

ฉันผิดเข้าใจดี แต่ตอนนี้แค่อยากถามเขาที่ทิ้งเพราะฉันโกหกเรื่องประวัติ ที่ปกปิด มา 7 ปี หรือเพราะ รูปร่างหน้าตา^~^และอยากขอให้เขาอโหสิกรรมให้กับฉันที รู้สึกผิดตลอด เจ็บทุกครั้งที่รู้ว่าคุณรักและให้ความหวังมาก (ช่วงที่คุยกันเขาแสดงให้เห็นอย่างงั้น)...

ขอโทษที่โกหก ขอโทษที่ไม่ใช่ ขอโทษที่เกิดมาเป็น ...คนแคระ(ฉันสูง 126 อะ )

ฉันเลือกเกิดและเลือกที่จะเป็นไม่ได้ ฉันขอโทษ

ณ.วันนี้ แอบทักปีละครั้งถามแค่ว่าสบายดีรึป่าว #กับการรอคำตอบ 5-6 วันให้ทรมานจิตใจตัวเอง ไม่เข้าใจปล่อยวางไม่ได้ คำถามและการขอให้อภัยมันยังไม่ได้จากเขาเลย

หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ฉันเกิดมาชดใช้บาปเวรที่เคยโกหกหลอกลวง ขอให้ฉันเป็นคนที่ใช่ของคุณด้วยเทอญ.....