ทำยังไงให้ใจสงบหรอคะ เรากำลังกลัวว่าเราจะกลับมาเป็นซึมเศร้ารอบสอง :'(

ก่อนหน้านี้เราเคยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เคยพบแพทย์ กินยาอยู่ได้ 2-3 เดือนแล้วก็รู้สึกดีขึ้นเลยเลิกหาหมอไป (เรารู้ว่าไม่ควรเลิกหาเอง น้อมรับผิดแต่โดยดีค่ะ)ก่อนหน้านี้ ก่อนเราจะเป็นซึมเศร้า เราเคยเป็นคนสดใส ตลก เป็นไฟท์เตอร์ เราเคยคิดว่าเราเข้มแข็งมาก เป็นนักสู้ ไม่เคยกลัวอะไรจนวันนึง เราได้ไลน์จากแม่ ปลายเดือนสิงหา 58 ตอนนั้นเราพึ่งจบโทที่อเมริกา ว่าคุณพ่อล้ม เรากับพ่อสนิทกันมากกก เหมือนพ่อเป็นมนุษย์ที่เรารักที่สุดแล้วบนโลกเรารีบบินไฟลท์แรกที่มีกลับมาไทยทันที แต่มันก็ไม่ทัน เราเสียคุณพ่อไปโดยที่ไม่ได้บอกลาอะไรเลย คำสุดท้ายที่พ่อพูดกับเราคือคำถามสารทุกข์สุขดิบที่พิมพ์ทิ้งไว้บนเฟซบุ๊ค ที่เราเองไม่มีโอกาสได้ตอบ

พอเรากลับมาไทย เราก็ค่อนค้างเคว้ง ไปช่วยงานที่บ้านประมาณ 3 เดือน ก็มาจับได้ว่าแฟนเราที่คบกันมา 7 ปี (แฟนเราอยู่ที่เมกา ไปเรียนโทด้วยกัน)เค้าคุยกับคนอื่น ซึ่งเค้าก็มาบอกเราทีหลังว่าไม่มีอะไร ระหว่างนั้นเราเศร้านะ แต่เราแฮนเดิลมันได้

จนกระทั่ง มกรา 59 เราไปเที่ยวกับเพื่อนหลังจากไม่ได้เจอกันนานมาก เราเจอเพื่อนคนนึง แล้วเราก็คุยๆกัน ทั้งๆที่เพื่อนเราคนนี้ก็มีแฟนอยู่ (เราผิดอีกรอบ ยอมรับแต่โดยดีเหมือนกันค่ะ)ทำให้เราเลิกกับแฟนที่คบมา 7 ปีได้อย่างง่ายดาย ตัดฉึบ ขาดเป็นขาด แล้วเราก็เอาใจเรามาผูกไว้กับเพื่อนคนนี้เต็มเหนี่ยวต่อมาเราได้งานงานนึง ที่จริงๆเป็นงานที่ดีนะ ตรงกับที่เรียนมา แต่เราว่ามันไม่ใช่เราเลย เราไปทำงาน เราร้องไห้ สุดท้าย เราไปทำได้ 3 วันก็ต้องออกบวกกับเพื่อนเราคนนี้ก็คาราคาซัง เราคุยกันทุกวัน บางวันที่เรารู้ว่าเค้าอยู่กับแฟน เราก็จะซื้อเบียร์มากิน มานั่งร้องไห้ ช่วงนั้นสูบบุหรี่จัดมาก วันละซองครึ่งได้เค้าก็ดูรักแฟนเค้านะ เรามองย้อนกลับไป จริงๆอะไรๆมันก็ชัดในระดับนึง ทำไมตอนนั้นเรามองไม่เห็น เราเริ่มท้อ เราเดินร้องไห้ในที่สาธารณะ เราขับรถไปร้องไห้ไปเราตะโกนโวยวายในรถ อาการเหมือนคนบ้า จนวันนึงเราอยากฆ่าตัวตาย แต่มันเป็นความพยายามที่โง่มาก ซึ่งแน่นอนว่าผลลัพธ์ เราไม่ตายค่ะ 5555 (แน่สิ ไม่งั้นจะมานั่งพิมพ์อยู่นี่หรอ)เราไปหาหมอ กินยาแก้ซึมเศร้าอยู่ซัก 2-3 เดือน อาการเราก็เริ่มดีขึ้นค่ะ

เอาล่ะ นี่เกริ่นแบ็คกราวด์มายาวมาก (นี่แค่เกริ่นหรอ!?) กลับมาสู่เรื่องปัจจุบันนะคะปัจจุบัน เพื่อนเราคนนี้เลิกกับแฟนเค้าค่ะ เราเดาว่าด้วยสาเหตุหลักว่าเราพยายามจะตาย แต่เค้าก็บอกเรานะ ว่าต่อให้ไม่มีเรา เค้าก็คงมีคนอื่นอยู่ดีแล้วเรากับเค้าก็กลายมาเป็นแฟนกัน เราได้ทำงานที่ค่อยดูเป็นตัวเองขึ้นมา แต่ด้วยความเอารัดเอาเปรียบเหลือเกินของเอเจนซี่เล็กๆแห่งหนึ่งเราลาออกหลังจากทำไปได้ 3 เดือน ทั้งๆที่เพื่อนที่ทำงานดีมาก ตอนนี้เราเบนเข็มมาทำงานอีกสายนึง ที่วันๆ มีแต่การจ้องหน้าจอคอมไม่มีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์เลย กินข้าวเที่ยงก็ซื้อเซเว่นมานั่งกินคนเดียวเงียบๆ เราเริ่มฟุ้งซ่าน เราเห็นแฟนเราเค้าไปกดไลค์รูปให้แฟนเก่าเค้าเราก็จะเป็นจะตายเราเห็นแฟนเก่าเค้าลงรูปยาอาการคล้ายๆอาหารเป็นพิษ แล้วแฟนเราอยู่ดีๆก็พูดเรื่องอาหารเป็นพิษขึ้นมา เราก็คิดว่าเออ คงคุยกันเราจับนู่นโยงนี่เต็มไปหมด เราคิดลึกๆว่าเค้าคงยังรักและคิดถึงกัน แล้วเราคืออะไรวะ? เราขวางความสุขเค้าอยู่รึเปล่าวะ?บวกกับทำงานไม่มีความสุขเลย ไม่อิน ไม่มีสมาธิ เราเริ่มกลับมาคิดถึงความตายอีกครั้ง ทุกครั้งที่ข้ามถนน เราภาวนาให้รถชนเราให้เราหลับๆไปซะเรารู้สึกสงสารทุกคนที่อยู่รอบตัวเราตอนนี้มาก เหมือนความมืดมันปกคลุมเราไปหมด

เราอยู่เฉยๆกับความคิดของตัวเองไม่ได้ เราทรมาน เราเหมือนติดอยู่ในความคิดในหัวที่มันทำให้ใจเราดิ่งลงอยู่ตลอดเวลา เหมือนมีมีดปักอยู่ที่ใจเราตลอดเวลาเราอยากร้องไห้ แต่เราก็ร้องไม่ออก เราเหนื่อย เราอยากหายจากอาการแบบนี้ แต่เราไม่รู้เลยว่าเราต้องทำยังไงเรากลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่สู้ อะไรนิดอะไรหน่อยไม่เอา ตามใจตัวเองสุดๆ อะไรไม่อยากทำก็ไม่ทำ นี่ก็แพลนจะออกจากงานอีก เราไม่รู้สึกถึงความสงบในใจเลยทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราทนได้ เราโอเคแล้วช่วงก่อนจะย้ายงาน เราเคยอยู่กับความคิดที่ว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดได้ แต่ทำไมตอนนี้ทุกอย่างมืดไปหมด ไม่สบายใจตลอดเวลาเราต้องทำยังไงหรอคะ?

Anybody help me, please...จริงๆนั่งอ่านที่พิมพ์มาทั้งหมดนี่ เราก็รู้นะว่ามันไม่ใช่ทั้งหมดที่ใจเราคิดที่ใจเราวนเวียนอยู่เราอยากขอโทษพ่อ ขอโทษแฟนเก่าเรา ขอโทษแฟนเก่าเค้า แล้วก็ขอโทษแฟนเรา ที่เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เราขอโทษจริงๆ สิ่งสุดท้ายที่ใจเราอยากขอตอนนี้ คืออยากรู้จริงๆว่าเค้ายังอยากอยู่กับเรามั้ย เค้ารู้สึกว่าเค้าตัดสินใจผิดรึเปล่าสิ่งเดียวที่เราอยากเห็น คืออยากให้เค้ามีความสุข เราอยากเป็นความสุขให้เค้านะ แต่เราไม่รู้จริงๆ ว่าเราควรจะทำยังไง...