จะเอายังไงก็ไม่พูด รักก็ไม่รัก ทิ้งก็ไม่ทิ้ง

มีแฟนอายุห่างกันเยอะพอสมควร พี่เค้าหน้าที่การงานดี โปรไฟล์ดี สร้างมาจากความเก่งของเค้าเอง ไม่แต่งงาน ไม่มีลูก แฟนเลิกกันไปแล้ว (ไม่ร็จริงไหม) แต่นิสัยส่วนตัว พูดน้อย ต่อยหนัก ฟังมากกว่าพูดยิ้มๆ ไม่โรแมนติก แต่อบอุ่น สันโดษ เงียบๆ พูดจาหนัก หมายถึง ไม่หยาบคายแต่ฟังแล้วเจ็บปวด พี่เค้าเป็นผู้นำเราตลอด ปรึกษาได้ทุกอย่าง เค้าให้คำแนะนำอย่างดี เค้าดีกับเราทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าจะตัวเราและครอบครัว ให้ทุกอย่าง ชีวิต การเรียน อนาคต...

มันก็ดีเรื่อยมา จนมาช่วงหลัง เค้าทำงานเยอะ ไม่ค่อยว่าง จากเคยเจออาทิตย์ล่ะ 2 ครั้ง เหลือ 1 ครั้ง 15 วัน ครั้ง ..... เรื่อยไปจนเป็นเดือน เจอบ้างไม่เจอบ้าง บางทีอยากให้เค้าแวะมาหาแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเค้าทำงาน แต่เค้าก็ยังหมั่นโทรหา อย่างน้อยก็วันละ 1 ครั้ง ว่างก็หลายครั้งหน่อย ช่วงแรกเราก็ต้องปรับตัวมากเลย งอแง ร้องไห้ เค้าอธิบายชักแม่น้ำทุกสายมาอธิบายให้เราฟัง เราก็ฟัง คิด วิเคราะห์ตาม โอเค...เราก็ไม่งอแง ทุกอย่างมันควรจะดีขึ้น แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น

เค้าไปต่างประเทศ เค้าบอกเราผ่านๆ ทางโทรศัพท์ แต่เราไม่คิดว่าเค้าจะไปหรอก คิดว่าครอบครัวเค้าไปเที่ยวกัน แต่เปล่าเลย เค้ามาบอกเราก่อนจะไปหนึ่งวัน ว่าเค้าต้องไปด้วยนะ เราสตั๊นไปหลายวิ ก็ตอบไปว่าค่ะ ด้วยความน้อยใจ ก็เงียบ รอ เค้าให้รอ เราก็รอ รอทุกวัน 1 2 3 4 เค้าก็ไม่แม้แต่จะส่งข้อความหรือรูปมา เราก็ไลน์ไป ต่อว่าเค้า คืออารมณ์น้อยใจ แค่ส่งมามันจะเป็นอะไร แต่เปลี่ยนรูปโปรไฟล์ได้ เราอาจจะผิดที่เราพูดไม่รู้เรื่อง คือเค้าบอกให้เรารอ แต่มันไม่ใช่ป่านะ wifi มันมีทุกที่ คือมันไม่ใช่ที่คุยกันไว้เลย

ตั้งแต่เค้ากลับมา ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกเลย ไม่โทรหา ไม่ไลน์หา มีแต่เราโทรไป ปรกติไม่เคยโ?รเลย รอเค้าโทรมาอย่างเดียว ปรกติไม่รับจะโทรกลับ ตอนนี้คือเค้าก็ไม่รับ ไม่โทรกลับ ไลน์บอกเพียงว่า "เดี๋ยวคุยกันนะ" "เดี๋ยวค่อยคุย" เค้าไม่เลิก และไม่ทิ้ง เค้าเคยรับผิดชอบยังไงก็ยังทำอยู่ แต่ไม่ติดต่อมา เคยให้อะไรก็ให้ ซึ่งเค้าจะไม่รับผิดชอบก็ได้ แต่เค้าก็ยังห่วงเราเรื่องนี้ เราเลยไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ สับสน

มันเป็นแบบนี้สักพักใหญ่ๆแล้ว ก็ยอมรับอย่าคนหมดแรง ว่ารักเค้า รักมาก อยากจะใช้ชีวิตอยู่ไปกับเค้า เค้าดีกับเรามาก มันฝังใจ แต่ก็ไม่อยากโทษเค้านะ เพราะเวลามันทำให้อะไรๆเปลี่ยนแปลง เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่หวือหวา ธรรมดาแต่พอดีกับใจ อยากใช้ชีวิตธรรมดาๆไปกับเค้า กินอะไรก็ได้แค่กินกับเค้า เราอยากเป็นคนที่ดีขึ้น...อยากจะดันตัวเองให้สูงที่สุด เพื่อจะไปยืนข้างๆเค้า เค้าจะต้องไม่อายใคร แต่มันคงไม่ใช่สำหรับเค้า เราจะไม่ถามอะไรเลย แค่เค้ามาเจอเราบ้าง เราโตแล้ว พูดกับเราตรงๆได้ อย่าทำแบบนี้ หัวใจมันสลาย T^T

เวลามันเยียวยาทุกอย่างจริงๆ จากกินไม่ได้ก็กินได้บ้าง ใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้บ้าง แต่ก็เคว้งเหมือนกัน คิดถึงเค้า แต่ไม่กล้าไลน์ไป ไม่กล้าโทรหา กลัวเค้าหายไปอีก บางทีคนไม่รู้จัก มองเข้ามาอาจเห็นอะไรได้ชัดกว่า ก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ใครไม่เข้าใจไม่เป็นไร ส่วนใครเข้าใจก็ขอบคุณนะคะ

เพิ่มเติมค่ะความรักมันซับซ้อนกว่านั้นเยอะ เราไม่ใช่เด็กที่ไม่รักก็เลิกเลย คือเราคุยอนาคต วางแผนไว้หลายสิ่ง ตอนนี้เราอยากได้ความชัดเจน สถานะเรา ที่ๆเรายืน แบบคนที่มีวุฒิภาวะเค้าคุยกัน มันคลุมเครือ อยากให้มาคุยกันตรงๆ บอกกันตรงๆ เราไม่ผิดอะไรเราจึงไม่หนี ตอนนี้ในหัวไม่มีอะไรเลย แต่ก่อนนอนน้ำตาจะไหล ตื่นขึ้นมาน้ำตาก็ไหล มันเจ็บเบาๆ แต่ไม่มาก เราไม่เคยคิดเลยว่าเค้าจะเป็นแบบนี้ เราไม่เคยเสียท่าให้ใครเลย แต่นี้คือหมดท่า ยอมรับทั้งตัวและหัวใจ รักเค้ามาก มากจริงๆ ถ้าเค้าอยู่กับเราแล้วมันทุกข์ มาบอกเรานะ หนูไปเอง แต่ก็ตั้งใจไว้ว่าเราจะรอถึงสิ้นปีนี้ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ เราต้องเดินหน้า เราคงปล่อยให้ชีวิตเราเป็นแบบนี้ไม่ได้ เรามีแม่ มีน้อง