เมื่อเธอหมดใจ กับรักที่เปลี่ยนไป

สวัสดีครับ ผมเป็นผู้ชายทั่วไปคนนึงที่มีความรักเหมือนๆกับคนทั่วไป แต่ผมอยากมาแชร์แล้วพูดคุยประสปการณ์รักของผมให้ทุกคนได้ฟังก่อนอื่นเลยนะครับ ตัวผมกับแฟนคบกันด้วยระยะทางที่ไกลกันมาก ปีนึงจะได้เจอกันแค่ 1-2 ครั้ง ระยะเวลาก็รวมๆ 3 เดือนต่อปี คือช่วงปีใหม่และกลางปีด้วยตัวผมเองเรียนอยู่ต่างประเทศ แล้วน้องเขาเด็กกว่าผม 5 ปี ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นม.ปลาย ผมอายุ 22 ปีครับปีแรก เรารักกันมากเธอจะคอยเอาใจผมสนใจผมใส่ใจผมตลอดด้วยเวลาที่เราอยู่ไกลกันทางเดียวที่จะติดต่อกันได้คือโทรศัพท์ FACE TIME, FACEBOOK, สื่อออนไลน์ทั่วไป เราคุยกันทุกวันไม่มีวันไหนที่ไม่คุย ความรักของเราก็ไปได้ดีเรื่อยๆ จนข้ามไปอีกปีปีที่สอง ความรักที่มียังคงเหมือนเดิมทุกอย่างอาจจะสนใจน้อยลงกว่าเดิมนิดหน่อยต่างคนต่างมีหน้าที่ที่โตขึ้น ผมเองก็ทำงานเรียน น้องก็เรียนหนังสือกำลังขึ้น ม.4 เวลาที่มีให้กันก็น้อยลงไปตามหน้าที่ที่ต้องทำเพิ่ม แต่เราก็ประครองความรักได้มาเรื่อยๆจนข้ามไปอีกปีปีที่สาม มาถึงจุดเปลื่ยนของความรัก เธอเริ่มมีเพิ่อนใหม่ เริ่มโตขึ้น อยู่ชั้น ม.5 ติดเพื่อนบ้างและผมก็เข้าใจ แต่ทุกๆครั้งที่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนไปไหนมาไหนไม่เคยบอกเหมือนเมื่อก่อนเลย กลายเป็นเมินไม่สนใจ ปล่อยๆวางๆ ผมพยายามคอยบอกให้เธอรู้ว่าเธอนั้นเปลื่ยนไปแค่ไหน เธอก็รับฟังแต่โดยดีแต่จะปรับตัวได้แค่อาทิตย์เดียวที่ผมบอก หลังจากนั้นก็เหมือนเดิม และมันก็เริ่มแย่ๆแบบนี้มาเรื่อยๆ เริ่มเมินผม ผมต้องคอยถามตลอดว่าวันนี้ไปไหนไปกับใครเวลาไหนกลับตอนไหน ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เธอจะคอยบอกผมเอง ต้องบอกก่อนว่าเวลาประเทศที่ผมอยู่นั้นห่างกับที่ไทย 3-4 ช.ม เวลาประเทษนี้จะเปลื่ยนต้นปีท้ายปี เวลาที่คุยกัน ผมนั้นต้องเป็นคนที่นอนดึกมาก ตี 3 ตี 4 เพื่อได้รอเฝ้าคุยกับเธอ ซึ่งบางครั้งผมนอนรอผมก็โทรไปเธอบอกว่าง่วงนอนจะนอนแล้วซึ่งบางครั้งผมก็เข้าใจ เวลาทุกครั้งที่ผมโทรไปเธอจะคุยแค่นาทีเดียวแล้วบอกว่าจะไปทำนู้นนี้ ถ้าเป็นเรื่องเรียนผมจะไม่ว่าเลยแต่บางครั้งเธอปิดเทอม แต่เธอเลือกที่จะดูหนังตลอดเวลาผมโทรไปเธอก็บอกว่าดูหนังอยู่ทั้งวันจนผมถามต้วเองว่า แล้วเราจะได้คุยกันตอนไหนเพราะตอนดึกเธอก็ง่วงนอน ต้องบอกก่อนว่าถ้า ใครที่เคยคบแฟนที่อยู่ไกลกัน เวลาคุยกันผ่านโทรศัพท์นั้นสำคัญมากที่สุกเพราะมันเป็นช่องทางเดียว และมันก็เกิดเหตึการแบบนี้บ่อยมากขึ้นผมเป็นคนยอมเธอทุกอย่าง เธองอลผมก็ง้อ ผมงอลเธอผมยังต้องง้อตัวผมเองเลยมาถึงจุดนี้ เรื่องทำนองนี้มันก็เกิดเหตุการซ้ำๆไปเรื่อย โดยเฉพาะการที่เธอเริ่มไม่รับโทรศัพท์ มีอยู่วันนึงเธองอลผมตอนนั้นผมกลับไปหาเธอที่ไทยปีล่าสุด ผมไปส่งเธอที่บ้านแล้วก็ขับรถออกมาด้วความใจลอยกังวลเพราะผมง้อแล้วเธอก็ยังงอลจนเดินเข้าบ้านไป และแล้วเลสนั้นเึดมากมืดมากแระมาณ 5 ทุ่มผมถอยรถไปชนรถคันนึงที่จอดอยู่เฉยๆไม่มีคนอยู่ แล้วผมต้องโทรเรียกประกันซึ่งเหตุมันเกิดแถวหน้าบ้านเธอเลย ตังในโทรศัพท์ผมหมดเหลือโทรได้แค่1นาทีผมเลยโทรหาเธอเพื่อที่จะขอยืมโทรศัพท์ เธอกลับไม่รับสายจนผมส่งข้อความไปผ่านไป10นาทีเธอถึงโทรกลับมาเพราะเห็นข้อความมาถึงสุดท้ายนี้เลยเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก จนบางครั้งผมคิดถ้าผมเกิดอุบัติเหตุมากกว่านั้นเธอจะรู้สึกยังไงกับการที่ไม่รับสายผม เธอเริ่มตอบข้อความช้ามาก 2 ช.ม ตอบทีทั้งๆที่เธอเป็นคนติดโทรศัพท์มากบางครั้งออนไลน์แต่ก็ไม่ตอบผมเหมือนว่าไม่สนใจ แต่จะไปสนใจเพื่อนๆมากกว่า ล่าสุดกับการที่ผมนอนตี3-4ทุกวัน มาติดกัน 2-3ปี ทำให้ผมไม่สบายร่างกายอ่อนแอ ไอมา4เดือนแล้ว ผมเลยคุยกับเธอเรื่องนี้เธอตอบมาว่าก็นอนเร็วๆสิไม่ต้องมารอคุยหรอก ผมถามหน่อยนะครับ คนรักกันไกลแบบนี้ถ้าไม่ได้คุยกันแล้วมันจะคบกันไปได้ยังไงคือถ้าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกมันก็โอเคแต่นี้เธอมาเปลื่ยนไปเมื่อปีที่ผ่านมา เวลาคุยกันผมแค่ต้องการวันละไม่กี่นาทีเท่านั้น 10 นาทีก็พอแค่ขอให้อยากคุยจริงๆผมขอความเห็นหน่อยครับว่าผญเขาคิดอะไรอยู่ทำไมถึงได้เย็นชากับคนรักได้ขนาดนี้ ผมตามใจเธอทุกอย่าง ทำไมเธอตอบแทนผมแบบนี้ ขอความเห็นหน่อยครับมาพูดคุยกันผมไม่รู้จะไปคุยกับใครแล้วเธอไม่รับฟังผมเลยเพราะเธอคอดว่าเธอทำปกติทั้งๆที่มันไม่ใช่ ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ