บอกคำว่า รัก ก่อนที่จะสายเกินไป

แสงไฟติดๆดับๆจากเสาไฟฟ้าข้างทางอาจทำให้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นสมุดเล่มหนึ่งซึ่งตก อยู่ระหว่างกอหญ้าที่เกิดจากที่ดินรกร้างข้างฟุตบาท แต่ไม่เคยมีใครสักคนคิดจะหยิบ มันขึ้นมาปล่อยให้สมุดที่เคยสีสันสดใสเล่มหนึ่งนอนอยู่กับกอหญ้า ผ่านลมและฝนมานานพร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่นับวันยิ่งเลือนลาง เพราะน้ำฝน.....แต่ฝนไม่สามารถลบเลือน คำสัญญาจากจิตใจคนๆหนึ่งได้

ชีวิตของเด็กมัธยมปลายทุกคนคงไม่สามารถหลีกหนีไปจาก เรื่อง เพื่อน ความฝันความรัก เอ็นทรานซ์ ไปได้ และทั้งหมดนี้คือที่มาของเรื่องราวของผมที่เริ่มต้นที่ห้องเรียนศิลปะ ผม บอม กบซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่ ม.ต้นได้มาอยู่ห้องเดียวกันในชั้นม.4คงเป็นเหตุการณ์นั้นที่ทำให้พวกเราได้รู้จัก กับนุ่นนี่เธอ...เธอ...ยืมของเราก็ได้นะ บอมพูดพร้อมกับยื่นดินสอ 2b ให้ 1 แท่งเธอก็รับไปพร้อมด้วยรอยยิ้มและเหล็กดัดฟันกลับมา รอยยิ้มที่เราได้เห็นทำให้พวกผมนึกไปถึงรอยยิ้มของน้องสาวตัวเล็กๆน่ารักคนหนึ่งหลังจากหมดชั่งโมงศิลปะ พวก ผมอาสาพาเธอไปกินข้าวที่โรงอาหารและตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอก็เป็นส่วนหนึ่ง ของกลุ่มพวกผมพร้อมกับความแปลกใจของหลายๆคนที่เห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคน หนึ่งนั่งอยู่ในกลุ่มของเด็กผู้ชายที่กำลังคุยกันเสียงดังด้วยคำสบถต่างๆซึ่งเป็น คำธรรมดาในความคิดของเด็กผู้ชาย ....

จากวันป็นเดือน.....จากเดือนเป็นปี..... เมื่อเพื่อนคบกันมานานก็ย่อมรู้ใจกัน....และเริ่มรับรู้บางอย่างในวันที่นุ่นตัดผมสั้นมา ใหม่เฮ้ยนี่แกอะไรเข้าฝันวะ ผมพูด อี๋....ทรงเก่าดีกว่าแยะเลย กบพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะจากทุกคน แต่เราว่าน่ารักดีนะ บอมพูดคำๆนี้ของบอมทำให้หน้า ขาวๆของนุ่นแดงขึ้นมาตั้งแต่เราเริ่มสังเกตุจากวันนั้นเราก็รู้ว่าคำพูดของบอมมีอิทธิพลกับนุ่นมาก และรู้ว่านุ่นต้องแอบปลื้มบอมไม่มากก็น้อยแต่ไม่เคยมีคำว่ารัก คำใดๆเกิดขึ้นในกลุ่มเพื่อน ณ.โต๊ะประจำกลุ่มของเราขนมมาแล้วจ๊ะ เสียงใสๆของนุ่นที่มาพร้อมกับขนมหลายถุงที่ถือเดินคู่มากับบอม(การซื้อขนมเลี้องของนุ่นมัก เป็นกิจวัตรประจำพวกเราเคยปฎิเสธเพราะพวกผมยังไม่รู้ว่านั่นมาจากเงินเล็กน้อยของคุณหนูนุ่นนั่นเอง)

ขณะที่กินขนมอยู่นั้นนุ่นถามถึงอาชีพในอนาคตของทุกคน ผมกับ กบ ยังไม่ได้คิดอะไรถ้า เอ็น ติดอะไรก็เรียนไป ความฝันของบอม คือเข้าเรียน เศรษฐศาสตร์ที่ธรรมศาสตร์และเป็นนักวิเคราะห์การเงินเหมือนพ่อของเขา ความฝันของนุ่นที่ต้องการเป็นนักสังคมสงเคราะห์ช่วยเหลือเด็กไม่ทำให้พวกผมแปลกใจเลยเพราะการ ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและมองโลกในแง่ดีที่เป็นนิสัยของเธอสิ่งที่เรารู้กันเลยก็คือนุ่นต้องอยากเรียนสังคมสงเคราะห์ที่ธรรมศาสตร์แน่นอนเมื่อนุ่นพุดจบบอมก็หยิบสมุด จดศัพย์ภาษาอังกฤษของนุ่นที่วางอยู่มาเปิดไปหน้าสุดท้ายของสมุดแล้วเขียนว่า.... เราสองคนจะต้องเป็นลูกแม่โดมให้ได้นะ.....ลงชื่อ.....บอม......สิ่งที่เราเห็นต่อมาคือ รอยยิ้มของนุ่นพร้อมกับหน้าแดงนาน 2-3นาที.ยิ้มน่ารักมากกว่าสิ่งใดๆวันแรกของม.6ไม่มีอะไรมากนอกจากการฉลองที่นุ่นได้อนุญาติให้ไป-กลับโรงเรียนเอง เหมือนนักเรียนทั่วไปซึ่งเป็นสิ่งที่นุ่นต้องการมาตลอด 4-5 ปีที่แม่คอยรับคอยส่ง..วันนี้ผมได้เห็นอาการดีใจของคนที่ได้รับสิ่งที่ผมเรียกมันว่า ......อิสรภาพ......ชีวิตของนักเรียนม.6หลายๆคนคงไม่พ้นการเรียนพิเศษต่อตั้งแต่ 5 โมง-2 ทุ่มแต่การที่ได้เรียนกับเพื่อนรักของผมทำให้ผมไม่เคยคิดเหนื่อยหรือท้อแท้ เลยโต๊ะ 4 ตัวหลังสุดเป็นที่รู้กันว่าเป็นโต๊ะของกลุ่มผมขณะที่พวกเรากำลังนั่งคุยรออาจารย์อยู่นั้น บอมได้ชี้ไปที่นักเรียนหญิงใส่ชุดuniformแขนยาวหน้าตาสวยมาก คนหนึ่ง พร้อมพูดว่า นี่ดูผู้หญิงคนนั้นสิเราชอบเขามากเลยนะตั้งแต่วันนั้นผู้ หญิงคนนั้นก็เป็นประเด็นสนทนาในกลุ่มอีกบ่อยแต่ทุกครั้งที่พูดถึงผู้หญิงคนนั้นผมรู้สึกว่านุ่นมีความรู้สึกแปลกๆที่ไม่แสดงออกมาจนผมคิดว่าต้องให้บอมถามให้ได้ว่า เป็นอะไรเพราะเขาสองคนสนิทกันมากที่สุดแต่บอมก็ไม่เคยสงสัยและถาม สักพักผมเลิกสนใจกับสิ่งนี้เพราะผมก็แค่ผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของผู้หญิงเวลาที่พวกผมได้ผักผ่อนมากที่สุดจากการเรียนคงเป็นตอนหลังเลิกเรียนพิเศษซึ่งพวกผม จะเวียนไปฝากท้องตามร้านต่างๆ หลังจากนั้นก็มักไปเล่นเกมส์เกมส์ประจำตัวของผม คือ daytona ของกบชอบเล่น djโดยเฉพาะตอนมีสาวๆมองเยอะจะออกลีลาเป็นพิเศษ เครื่อง ตู้เกมส์ เตอติสที่อยู่หลังร้านเหมือนเป็นเกมส์ที่สร้างมาเพื่อ บอมและนุ่น ผมได้เห็นทั้งคู่เล่นด้วยกัน เล่นแข่งกันได้ ดูเวลาที่เขาแกล้งกันนุ่นมักปัดมือของบอม ให้ออกจากจอยเกมส์เป็นประจำเวล่งเพราะบอมเป็นคนที่เล่นเก่งมากแต่บอมก็ชอบและไม่เคยเห็นบอมโกรธนุ่นสักครั้งเวลาที่นุ่นคอยแหย่คอยกวนผมคิดว่า ทั้งคู่คงมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้ๆกัน พลางคิดไปถึงคำพูดในหนัง รักออกแบบไม่ ได้ ที่ว่า เป็นเพื่อนกันดีที่สุดจะได้คบกันนานๆแต่สำหรับสำหรับคู่นี้ผมนึกภาพไป ถึงตอนที่ทั้งคู่เป็นคนชราคู่หนึ่งที่ใช้เวลาบั้นปลายชีวิตนั่งนับดาวบนท้องฟ้าด้วย กันและต่อเติมความสุขซึ่งกันและกันทุกครั้งที่มองคู่นี้อยู่ด้วยกันผมคิดว่าเค้ากำลังร่วมสร้างและต่อเติมความรักซึ่งกันและกันอยู่แม้เพื่อนสนิทอย่างผมจะแซวว่าทั้งคู่ไม่เหมือนแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นนะคู่นี้แต่ว่าสิ่งที่ผมเห็นคือรอยยิ้มของ ทั้งคู่พร้อมอาการเขินและสายตาของนุ่นที่หันไปมองบอม แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันปฎิเสธแล้วนุ่นก็มักจะพูดว่าพวกนี้เนี่ยไม่พูดด้วยแล้วพรอ้มกับหันหลังเดินไปซื้อ ขนมและบอมก็เดินตามติดๆกันไปวันศุกใกล้ปิดคอร์สเรียนพิเศษภาษาอังกฤษเมื่อพวกเรามาถึงที่เรียนพิเศษปรากฏว่าไฟดับ โรงเรียนจึงนัดชดเชยให้วันอื่นวันนี้จึงไม่ค่อย ได้เรียนเพราะวันศุกที่โรงเรียนมีเรียนแค่2วิชาพวกเราจึงถือสมุดหนังสือไปเรียน เพียงไม่กี่เล่มหลังจากนั้นพวกเราจึงไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า วันนี้นุ่นผิดปกติดูซึมๆตั้งแต่เช้า พวกเรารบเร้าเท่าไหร่ก็ไม่บอกขณะที่เดินเล่นกันอยู่บอม ได้จับหน้าผากของนุ่นบอมตกใจมากเพราะนุ่นตัวร้อนจัด บอมจึงพูดว่านุ่นเธอตัวร้อนมากนะกินยาอะไรหรือยัง? ปวดหัวนิดินดหน่อยไม่เป็นไรหรอก นุ่นตอบพวกผมจึงรบ เร้าให้นุ่นรีบกลับไปผักผ่อนที่บ้านและตัดสินใจให้บอมเดินไปส่งนุ่นขึ้นtaxiโดยผม กับกบจะไปรอที่food center ก่อนที่ผมจะแยกย้ายกับนุ่นบอมแซวนุ่นว่า นี่ไม่สบาย ขนาดนี้ยังไม่ยอมนอนพักอยู่บ้านอีกก็ฉันเป็นเด็กขยันนะซิจ๊ะ นุ่นตอบพร้อมกับ ยิ้มมาดูนุ่นสิหน้าเหมือนคนจะตายอยู่แล้วยังยิ้มออกอีกบอมพูดไปโดยไม่รู้ว่ารอย ยิ้มนี้จะเป็นรอยยิ้มที่พวกผมจะไม่มีวันลืมสำหรับผมเหตุผลเดียวที่นุ่นมาเรียนวันนี้คือการที่ได้มานั่งเรียนพิเศษข้างๆบอมหลังจากผมแยกย้ายกับนุ่นบอมก็เดินไป ส่งนุ่นขึ้นtaxi กลับบ้าน.....เอี้ยด.....ปัง.....อัก..... รถบบรทุกคันหนึ่งวิ่งคร่อมเลนมาชนกับtaxiคันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วค่อนข้างสูงร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยกระเด็นกระแทกกระจกรถออกมาตกลงบนพื้นและไถลไป ข้างหน้าอีก7-10 เมตร สมุด หนังสือดินสอกระจัดกระจายอยู่บนถนนบ้างบนทางเท้าบ้าง กล่องดินสอ มือถือแตกเป็น 2ส่วน พลเมืองดีผู้หนึ่งอุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลไปส่งโรงพยาบาล เช้าวันเสาร์ ณที่เรียนพิเศษวิชาคณิตพวกผมรู้สึกแปลกใจที่ นุ่นมาเรียนสายเพราะปกตินุ่นจะมาเป็นคนแรก แต่พวกผมก็คิดว่านุ่นคงยังไม่ค่อยสบายและผักผ่อนอยู่ที่บ้าน แต่ขณะที่เริ่มเรียนไปได้15นาที เพจของบอมก็ดังขึ้นพรอ้ม กับข้อความจากแม่ของนุ่นที่ว่า ตอนนี้นุ่นอยู่ห้อง ICUโรงพยาบาลเปาโล ต้องการพบบอมด่วนเมื่อพวกผมอ่านข้อความนี้จบก็เดินออกจากห้องทันทีมารู้ตัวอีกทีก็คือเห็นรอย ช้ำของขอบตาที่เกิดจากการร้องไห้ของแม่ของนุ่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ยอม หยุดที่หน้าห้องICUเมื่อเราเดินเข้าไปในห้องหมอบอกพวกผมว่านุ่นเสียเมื่อ 5 นาที ที่แล้วพวกผมเหมือนตกอยู่ในภวัง น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากทุกคนที่เรียกตัวเองว่าลูกู้ชาย ทุกคนยืนร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงของนุ่นไม่มีสักคนเปิดผ้าที่คลุมร่างที่ ไร้วิญญาณของนุ่นดูเพราะทุกคนรู้ดีว่านุ่นไม่ต้องการให้ใครเห็นนุ่นในสภาพอย่าง นี้แน่เหตุการณ์นี้แม้ว่าผมจะเสียใจมากแต่ยังไงก็คงไม่เท่าบอมเพราะทุกคนรู้ดีว่า บอมเสียใจมากที่สุดแต่บอมก็เก่งมากเพราะหลังจากนั้นอาทิตย์หนึ่งก็ไม่เห็นบอมร้องไห้อีกขณะนั่งเรียนวิชาคณิตในคาบที่ 7 หลังจากงานชาปณกิจนุ่น 2 วัน แม่ของนุ่นได้ขออนุญาติอาจารย์เดินเข้ามาหาบอมในห้องและพูดว่า ในห้องICUก่อนที่นุ่นจะ สิ้นใจนุ่นบอกกับแม่ให้นำ diary เล่มนี้มาให้บอมให้ได้แล้วแม่ของนุ่นก็ยื่นถุง กระดาษที่ข้างในมีdiary เล่มหนึ่งมาให้หลังจากหมดคาบผมและบอมได้หยิบdiary ขึ้นมา มันเป็นdiary เล่มสีชมพูที่นุ่นใช้เขียนความคิดและความฝันต่างๆของนุ่น ชื่อของบอมมีอยู่ในdiaryของนุ่นทุกหน้าตั้งแต่วันที่เธอได้พบกับบอมที่ห้องศิลปะ

เมื่อพลิกกลับมาช่วงกลางเล่มน้ำตาของบอมก็หยดลงบนรูปๆหนึ่งที่นุ่นวาดขึ้นในdiary เป็นรูปนุ่นกับบอมที่ยืนยิ้มโดยนุ่นยืนกอดแขนบอมอยู่และทั้งคู่ใส่ชุดนักศึกษามหาลัยธรรมศาสตร์ทำไมนุ่นไม่รู้ล่ะว่าเรารักเค้ามากขนาดไหนบอมพูดเมื่ออ่านdiary และได้ รู้ว่านุ่นรอคอยคำว่ารักจากบอมอยู่และเมื่อช่วงหนึ่งในdiary จึงได้รู้ว่า นุ่น ที่เรียนพิเศษ สิ่ง ต่อมาที่ผมได้รู้ก็คือ นุ่นไม่เคยเข้าใจสิ่งที่บอมพูดเสมอในกลุ่ม ว่า รัก กับ ชอบ นั้นแตกต่างกันมากผมได้แต่นึกเสียดายที่บอมไม่ยอมพูดความรู้สึกของตัวเองให้นุ่น ได้รับรู้ได้แต่ปล่อยให้นุ่นคิดไปต่างๆนาๆ เพราะถ้าบอมได้พูดและอธิบายความรู้สึกของตัวเอง นุ่นก็คงจากไปอย่างมีความสุขกว่านี้ก่อนการเร่งสอบปลายภาคไม่กี่วันเพื่อให้เวลานักเรียนอ่านหนังสือเตรียมเอ็น ครั้งที่2ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกัน กบได้ตะโกนถามเพื่อนๆทุกคนว่าถ้าตอนนี้มีพรวิเศษขออะไรก็ได้สิ่งหนึ่งจะขออะไร คำตอบที่ได้ก็แตกต่างกันไป บ้างขอให้ หล่อ รวย สวย เอ็นติดทุกคนตอบต่างๆกันไป เมื่อกบหันมามองหน้าบอมทุกคนก็หันมาเหมือนจะรอคำตอบจากบอมเราขอแค่ได้พบนุ่นอีกครั้งแล้วเราจะบอกเค้าว่าเรารักเค้ามากขนาดไหนบอมตอบมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆคลอออกมาหลังที่บอมพูดจบเพื่อนในห้องหลายคนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาของตนวันนั้นผมจึงได้รู้ว่า นุ่นยังคงอยู่ในใจของบอมอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงวันที่ผมได้รู้ อานุภาพของความรักก็คือวันประกาศผลเอ็นเรานัดเปิดซองจดหมายผลสอบพร้อมกันที่บ้าน ของกบ กบติด ม.เชียงใหม่ ผม ติดที่ประสานมิตร แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากคือ คน ที่ได้คะแนน60กว่าเกือบทุกวิชาไม่ติดเศรษฐศาสตร์ได้อย่างไร แต่คำอธิบายของบอมก็ทำให้ผมรู้ว่าบอมทิ้งความฝันที่จะเป็นนักการเงินของเขามาเรียนสังคมสงเคราะห์เพื่อ เดินตามความฝันของนุ่นทำให้ผมได้เห็นความรักที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของคนๆหนึ่ง ความฝันของบอมเปลี่ยนเป็นการได้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและได้นำชื่อณัฐธิดาที่เป็น ชื่อจริงของนุ่นมาตั้งเป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็กเพื่อเป็นอนุสรณ์ของผู้หญิงจิตใจดี งามคนหนึ่งที่เค้าได้เคยพบเจอในชีวิตคนที่ไม่รู้จักบอมดีจะมองเค้าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ปิดตัวเองไม่ยอมเปิดใจให้ใครแต่สำหรับผมรู้ดีว่าใครอยู่ในหัวใจของเขา ตลอดเวลาในเวลาโพล้เพล้สายลมลมพัดเมฆมาก่อตัวรวมกันจนกลั่นป็นเม็ดฝนลงมาสู่ดินทุกหนแห่ง ลมพัดเข้ามาในหัองผมอย่างแรงทำให้กรอบรูปที่มีรูปถ่ายของพวกเรา อยู่ คว่ำด้านหน้าลงผมหยิบมันพลิกขึ้นวางที่เดิม และมองไปที่รูปนั้น อีกครั้งหนึ่งที่มันทำให้ผมนึกถึง......เธอ..... เธอผู้ที่ทำให้พวกผมรู้ได้รู้ว่าคนดัดฟันกิน อาหารบางอย่างไม่ได้ .. เธอผู้ที่ทำให้พวกผมได้หัดฟังเพลงค่าย DOJO CITY เธอ ผู้ที่แนะนำให้พวกผมมองโลกในแง่ดี และออกไปต่อสู้กับปัญหา เธอผู้ที่นำความงดงามของ จิตใจเธอมาให้พวกผมได้สัมผัส เธอผู้ที่มาเปลื่ยนแปลงชีวิตของพวกผม เธอ ผู้ที่จาก ไปอย่างไม่มีวันกลับมาฝนยังคงกระหน่ำลงบนถนนสายหนึ่ง เม็ดฝนกระหน่ำลงมาปานจะฉีกสมุดที่อยู่ในดงหญ้าข้างๆทางเท้าเล่มหนึ่งยุ่ยขาดเป็นส่วนแม้จะผ่านลมฝนลมหนาว มานานเท่าใดแต่สมุดเล่มนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิมพร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่ไม่อาจเป็น จริงได้เพราะคนๆหนึ่งได้จากไปแล้ว...... รัก บางคนคิดว่าเป็นความรู้สึกที่ไม่ จำเป็นต้องพูดแต่ผมอยากให้คุณรู้ว่ามีบางคนใช้ชีวิตเพื่อเสาะหาและรอคอยคำๆนี้จากปากคุณอยู่ เมื่อคุณมั่นใจแล้วคุณควรที่จะพูดออกไปดีกว่าที่จะต้องมานั่งเสียดายและเสียใจเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่...สาย...เกิน...ไป... ขอบคุณเพียงความทรงจำ