การจากลาทำให้รู้ว่าที่ผ่านมามีค่าแค่ไหน ผมต้องทำยังไงต่อครับ

การจากลาทำให้รู้ว่าที่ผ่านมามีค่าแค่ไหน จากคนที่ทำลายความรักของคนรอบข้างที่มอบให้ กลายมาเป็นคนที่ต้องตายทั้งเป็นเพราะความรักที่เรามีให้คนรัก คนที่โดนทำลายความรักคงเจ็บปวดมากเลยสินะ ผมรู้ซึ่งถึงความรู้สึกนั้นเลยเมื่อเจอเข้ากับตัวเอง ความรักของผมคงเหมือนความรักของคนธรรมดาทั่วไปแหละครับ ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่รักผู้หญิงมาตลอด จนเข้ามหาลัยผมได้น้องรหัสเป็นผู้ชาย เจอครั้งแรกก็เชยๆนะครับ เขาตัวสูงมาก อวบแต่ไม่ถึงกับอ้วน ผมก็คุยเล่นกับเขาเหมือนน้องผู้ชายทั่วไปหล่ะครับ ตัวผมเองตอนนั้นก็ยังไม่มีใคร มีแต่รุ่นน้องที่เป็นเกย์เข้ามาชอบ มีรุ่นน้องผู้หญิงบ้างเข้ามาในชีวิต รุ่นพี่ที่เป็นกระเทยที่เข้ามาในชีวิต พี่เขาน่ารักนะเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเลยหล่ะครับ พี่เขาดูแลผมดีมาก แต่ไม่รู้ดิครับผมดันไปชอบน้องรหัสผมคนนี้แล้วสิครับ น้องเขาเป็นคนคุยสนุก คุยด้วยแล้วมีความสุข สุดท้ายผมก็ได้น้องเขาเป็นแฟนครับ โห่....แฟนผมคนนี้นี่แบบ เอาแต่ใจ คิดเล็กคิดน้อย ขี้เกรียจ ทำอะไรไม่เป็น พูดจาหยาบกระด้าง แสดงความรู้สึกไม่เก่ง เรียนไม่เอาไหน ทำตัวน่ารำคาญ ชอบกินเหล้า ชอบออกคำสั่ง เป็นภาระ ชอบทำหน้างอ ชอบทำให้อารมณ์เสีย ขี้ระแวงไม่เข้าเรื่อง จุกจิกจู้จี้ (แฟนผมเป็นคนบอกเองนะครับ) มีครบอ่ะครับ ผมยังงงกับตัวเองอยู่เลยว่าผมไปชอบผู้ชายตอนไหน พอมาถึงตอนนี้คือรักไปแล้วอ่ะครับ เฮ้ย! ผมรักผู้ชาย เมื่อแฟนผมขี้หึงเขาก็เลยสั่งผมให้เลิกติดต่อกับทุกคนที่เข้ามาในชีวิตผม นั้นแหละครับผมถึงรู้ว่าเขาเหล่านั้นคงจะเสียใจไม่ต่างกับผมตอนนี้ เริ่มต่อนะครับเมื่อก่อนผมไม่เคยทำอะไรเลยขี้เกรียจล้างจาน ขี้เกรียจซักผ้า จนมาเจอเขาผมซักผ้าให้เขามาตลอด เก็บผ้า พับผ้า ผมยังตกใจตัวเองไม่หายเลยว่าผมทำให้เขาได้ไงอ่ะ ผมมีความสุขในสิ่งที่ผมทำ ผมได้ดูแลเขาผมมีความสุข อันนี้แหละมั่งที่เขาเรียกว่าความรัก ผมมีความรักกับผู้ชาย แฟนผมจะนิสัยออกไปเป็นผู้หญิงหน่อยนะครับ เราอยู่ดูแลกันมาตลอด 2 ปีกว่าๆ นอนด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมเสียใจมากที่สุดคือ ในวันครบรอบวันเกิดผมมีอยู่ครั้งหนึ่งแฟนผมเตรียมเค้ก เตรียมข้าว (ทำสุกี้) ไว้รอผมแต่ผมดันไปฉลองวันเกิดกับเพื่อน กลับมาห้องคือแบบโคตรเสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำไป แฟนผมรอฉลองวันเกิดกับผมแต่สิ่งที่ผมทำไปมันทำให้แฟนผมเสียใจมาก เขาก็ไม่ได้พูดหรอกครับว่าเสียใจแต่ผมรู้ว่าเขาเสียใจมาก เราสองคนก็อยู่กันไปตามปกติอ่ะ มีร้องไห้ให้กันบ้าง มีงอลกันบ้าง แต่คู่เราไม่เคยทะเลาะกันเลยนะครับ ผมยอบรับว่าผมไม่กล้าทะเลาะกับแฟน เพราะผมกลัวแฟน ยอมแฟน จริงๆแล้วแฟนผมตัวใหญ่กว่าผมกลัวโดนเตะ ฮ่าๆๆๆๆ เราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด เวลาผมป่วยเขาดูแลผมดีมาก มากจริงๆ แต่เวลาเขาป่วยผมก็ดูแลนะครับไม่รู้ดิผมคิดว่าผมดูแลได้ไม่ดีเท่าที่เขาดูแลผมอ่ะครับ พอผมเรียนช่วงปีสามปีสี่ผมไม่ค่อยได้ใส่ใจดูแลเขามากนัก เพราะผมเครียดกับการเรียน เครียดกับงาน แฟนผมก็มาหยอกล่อ เล่น แต่ผมก็ไม่ค่อยใส่ใจเขามากเท่าที่แฟนควรจะทำให้อ่ะครับ ผมคิดอยู่เสมอว่าขอให้ผมผ่านช่วงนี้ไปผมคงจะดูแล ใส่ใจเขาได้มากกว่านี้ พอการเรียนผมเบาบางลง แฟนผมก็เรียนปีสี่เขาก็เลยเรียนหนัก การใส่ใจกันก็เลยน้อยลง พอจังหวะที่แฟนผมไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด มันเป็นช่วงที่ผมทรมานที่สุดในชีวิตเลยครับ เราต้องห่างกัน 6 เดือนเลยนะ พอห่างกันเราสองคนก็เริ่มมีปัญหา เราจะมีเวลาคุยกันแค่ตอนก่อนจะนอน เวลาผมว่างโทรไปหาเขาเขาติดงาน พอเขาว่างโทรมาผมก็ติดงาน (ลืมบอกว่าผมเรียนตรีควบโทครับ งานวิจัยปวดหัวมาก) เราก็เลยมีเวลาคุยกันน้อยลง แต่สำหรับผมแค่ก่อนนอนมันก็คือยาวิเศษที่ปลุกกำลังใจผมให้ทำงานวันต่อไปได้อีก แต่สำหรับเขามันน้อยเกินไปเลยเกิดช่องว่างให้คนอื่นเข้ามาคุยกับแฟนผมมากขึ้น เขาหายไปจากชีวิตผมระยะหนึ่ง ผมพยามยามง้อให้เขากลับมาสุดท้ายเขาก็กลับมาแบบหมดรัก เขาคงสงสารผมอ่ะครับ มีประโยคหนึ่งที่เขาบอกกับผมว่าเขาจะกลับมาแต่เขาขอคุยกับคนอื่นไปด้วยได้ไหม ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ทุกอย่างกำลังจะดับหายไป แต่ผมก็ยอมเขากลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม ผมก็เชื่อเสมออ่ะครับว่าเขาคงพูดโกหกผม ผมเชื่อในคำสัญญาที่เรามีให้กัน เราจะรักกันตลอดไป ผ่านไปเดือนกว่าเขาฝึกงานที่แรกเสร็จ เขาก็กลับมาหาผมมานอนกับผมคืนหนึ่งแล้วก็กลับ มันเป็นเวลาที่มีความสุขอ่ะครับ ได้กอดเขาอีกครั้งคืออบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หลังจากนั้นเขาก็ไปฝึกงานต่อที่กรุงเทพ ส่วนผมก็ทำวิจัยป.โท อยู่มอ เราก็คุยกับปกติอ่ะครับ คุยโทรศัพท์กันปกติพอเขาว่างสาย เฮ้ยอยู่ดีๆลบเราออกจากเพื่อนใน Facebook ตกใจมากเลยครับ พยายามโทรไปหาเขาแต่ก็ไม่รับสาย ใจเราคิดแล้วล่ะครับว่าคงจะเสียเขาไปแล้วอ่ะครับ โทรจนเขารับสายเราก็ได้คุยกันอีกครั้ง เขาไม่อยากทำให้ผมต้องเสียใจ เขาไม่ได้รักผมแล้ว คือแบบนอยด์ทำอะไรไม่ถูกเป็นเดือนอ่ะครับ เราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ประมาณเดือนหนึ่งผมก็ย้ายมาทำวิจัยที่นครปฐม เขาเริ่มมากด like Facebook ผม ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีครับ พอใกล้วันครบรอบสามปีที่ผมรักเขา ผมนัดเจอเขาอีกครั้งเพื่อจะชวนเขาไปเที่ยวทะเล เพราะผมสัญญากับเขาไว้ว่าครบปีที่สามผมจะพาไปเที่ยวทะเล วันครบรอบเขาเราเราจะไปเที่ยวกันทุกปีครับ ผมก็เลยตัดสินใจโทรไปหาเขา ชวนเขาไปไหว้พระ กินข้าว แล้วก็ค่อยชวนไปทะเลตามสัญญาที่ผมให้ไว้กับเขา พอไปเจอเขาเหมือนผมยิ่งมาตอกย้ำความรู้สึกของตัวเองเข้าไปอีก เขาไม่เหมือนเดิม เราคุยกันน้อยมากเหมือนเราพึ่งรู้จักกันเลยอ่ะครับ สุดท้ายเขาไม่ไปครับ เขามีคนใหม่แล้ว ตอนนั้นคือเดินแทบไม่ไหวอ่ะครับ เห้ยน้ำตาห้ามไหลนะ กลั้นไว้ เหมือนทุกอย่างคงจบลงจริงๆแล้ว ผมควรจะหยุดมันตั้งนาน ไม่ควรมาตอกย้ำความรู้สึกตัวเองอีก โคตรทรมานเลยครับ เหมือนตายทั้งเป็น จะทำอะไรก็คิดถึงเขาตลอดเวลา ผมอยากหลุดจากความรู้สึกนี้ แต่ไม่รู้จะทำยังไง เหมือนกลัวทุกอย่างกลัวคนที่เข้ามาในชีวิต ไม่กล้าที่จะคุยกับใคร กลัวความเสียใจ กลัวความรัก ผมต้องทำยังไงครับ