ความรักของผมที่ผมดูแลมาตลอด จบลงง่ายโดยผมไม่ได้ตั้งตัว

ความรักของผม เขียนจากใจอาจจะงงกันบาง อ่านแล้วตอบผมบ้างก็ได้ ผมจะได้มีเพื่อนคุย สิ่งที่ผมเขียนเป็น 10/100 ของผมสวัสดีครับ ณ ตอนนี้ผมรู้สึกแบบเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เมื่อมีเธอจากไปผมชื่อต้น เธอคนนั้นชื่อ เต้า (เป็นสาวม้ง) ผมรักผู้หญิ่งคนนี้มาก ผมเจอเธอครั้งแรกผมรู้สึกว่ารักเลย เธอเป็นคนที่น่ารักมาก ส่วนตัวผมนั้นไม่ได้หล่อเอาซะเลย ดำขี้เหล่ ผมจีบเธอตั้งแต่ ปวช.1 ตอนนั้นผม ปวส.1 แล้วเราก็คุยกันมาจนคบกัน จนถึงวันเลิกลากัน ก็ 4ปี4เดือน20วัน ผมรู้จักเธอ แล้วก็รู้จักในตัวตนของเธอ รู้จักนิสัยเธอมากกว่าคนในครอบครัวซะอีก ผมดูแลเธอมาตั้งแต่ ปวช.1-ปวส1 ผมไม่คิดว่าผมจะมีวันที่แย่แบบนี้ ผมทุ่มเทความรักให้เธอทุกอย่าง ผมไม่หล่อแต่ผมโตครจะจริงใจ ตลอดเวลาที่คบกันมาเธอดูแลผมดีมาก เพื่อนเธอบอกผมเหมือนโจร เธอก็ปกป้องผมตลอด ผมดีใจที่มีเธอ เธอเป็นคนที่อบอุ่นจริงๆ ในส่วนตัวของผม ผมเป็นคนไม่หล่อ ผมรักจริงไม่นอกใจ ไม่กินเหล้ากินเบีย ไม่สูบบุหรี่ แต่ผมมีนิสัยที่แย่มากๆ จนทำให้ผมกับเธอเทลาะกันบ่อยๆ คือ ขี้หึง ผมเป็นคนที่มีนิสัยรุนแรงในเรื่องแบบนี้ ผมจะเทลาะกับเธอ เรื่องเดิมๆคือ เธอจะชอบคุยกับคนอื่นๆหน้าตาหล่อๆโดยไม่สนใจผม พอเทลาะกัน เธอก็ไม่คุยแล้วก็มาขอโทษผม แต่พอเวลาผ่านไปก็มีเข้ามาอีก ทุกปีที่เธอกลับดอย เธอจะมีหนุ่มๆมาจีบมาคุย คือหน้าตาที่เค้ามาคุยหล่อกว่าผมเยอะ แต่ถ้าเธอไม่คุยเราจะไม่เทลาะกันเลย เราจะมีความรักแบบคนอื่นอิจฉาเลยละ ผมมีความทรงจำดีๆๆ กับเธอมากมายคือ เล่าให้ฟังยังไงก็ไม่หมด ตลอด 4 ปี ผมแอบคบกับเธอมาตลอด โดยที่พ่อแม่เธอไม่ชอบผมเลย เพราะผมดำ แต่เราก็สู้กันมาตลอด แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงตัดใจง่ายขนานนี้ ทิ้งผมไปโดยไม่มีเยื้อใยเลย ถ้าพูดถึงสิ่งที่ผมทุมเท่ให้กับเธอมันมากมายมาก ผมให้ทั้งความรัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธออยากได้ สมัยเรียนเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยมีอะไร เนื่องจากฐานะ ผมให้ทุกอย่างเพราะผมกลัวว่าแฟนผมจะอายคนอื่น ไม่ว่าเวลากินข้าว บางครั้งผมก็ไม่มีนะ ผมยอมให้เธอได้กินกับเพื่อนๆ โดยที่ผมอด กินแต่น้ำ เธอถามผมว่าผมมีเงินกินไรป่าว ผมตอบแค่ว่า ผมมีไม่ต้องห่วง มีอะไรหลายๆอย่างที่ผมให้เธอ ถ้าเธอไม่มีผมเธอไม่มีทางเรียนถึง ปวส.แน่ แต่พอเธอเริ่มยืนในสังคมได้ พ่อแม่เธอเริ่มมีเงินมีทองเธอก็เริ่มเอานิสัยเดิมๆมา เธอเคยสัญญากับผมว่าจะไม่เจ้าชู้จะไม่ไปคุยกับใครอีกจะรักผมคนเดียว แต่เธอก็ทิ้งผม พอผมเรียนจบผมก็ทำงาน เราจะคุยทางแชท อาทิตหนึ่งจะเจอกันแค่ครั้งเดียว ผมคุยกันในแชทเธอจะชอบถ่ายรูปเวลาเธอมาถึงวิลัยตลอด เวลากินข้าว เวลาถึงบ้าน เวลานอน เธอจะส่งรูปมา ผมก็ทำเช่นกันผมมีความสุขมากๆ ***** และแล้ววันนั้นก็มาถึง ผมแปลกใจเธอเงียบมาก ไม่ค่อยคุย พอเธอเลิกเรียนผมได้โทรหาเธอแล้วได้คุยกับเธอ เธอบอกผมว่าเธออยู่บ้านเพื่อน กำลังจะกลับบ้าน ผมก็ส่งสัย เลยถามไปว่า จะไปไหนกันหรา เธอบอกกลับบ้าน (แต่ผมรู้แล้วว่าเธอจะไปเที่ยวกับเพื่อนแต่ไม่แน่ใจไปไหน) ผมก็เลยถามว่าจะไปไหนกัน เธอก็บอกกลับบ้าน ผมก็เลยว่างสายเพราะทำงานอยู่ พอเลิกงานผมก็โทรไปหาเธออีกที ผมถามเธออยู่ไหน เธอบอกอยู่บ้าน ผมก็ถามย้ำอีก ว่าผมรู้ว่าอยู่ไหน เธอบอกอยู่บ้านพี่สาว ถามไปถามมาเทลาะกัน เธอบอกอยู่บ้านเพื่อนกำลังกลับบ้าน แล้วก็ตัดสายผมปิดเครื่อง ตอนนั้นผมโมโหมาก พอเลิกงานผมไปหาแอบดูเธอที่บ้าน แล้วลองโทรหาพี่สาว พี่สาวเธอบอกว่าเพื่อนชวนไปงานวันเกิดที่บ้าน ผมก็เลยไปหาเพื่อนเธอ สิ่งที่ผมเห็นคือเธอแต่งตัวเอวลอย พร้อมที่จะไปเที่ยวผับกับเพื่อนๆ เธอโกหกผม ผมโมโห ตอนนั้นเธอกลัวผมมากไม่กล้าคุยกับผม ผมเลยต้องโทรหาพี่สาวเธอมาคุย เพื่อนของเธอบอกเธอว่า เลิกเหอะแบบนี้ เพื่อนเธอบอกแฟนผมให้เลิกกับผม ผมไม่สนใจอะไร ผมต้องการคุยกับแฟน แต่เธอไม่อยากคุย เธออยากจะเที่ยว ผมเลยถามว่าทำไมไม่บอกดีดี ทำไมต้องโกหก ผมเทลาะกันหนักมาก แต่เธอก็ยืนยันว่าจะไปกับเพื่อน ผมบอกไปด้วยเธอบอกไม่ต้องไป แล้วก็มีผู้ชายมารับ แต่วันนั้นผมตามเธอไป เพราะผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ผมเห็นเธอนั่งอยู่โต๊ะอยู่ห่างๆ ผมเฝ้าดูเธอตลอด เธอเมามากจนคุมตัวเองไม่อยู่ ผมเลยเดินไปหาเธอ แล้วบอกว่า กลับบ้านเหอะ เธอตะโกนไล่ผมอย่างกับไม่รู้จักว่าไปไกลๆ อย่ามายุ่ง ผมก็กลับไปนั่งที่เดิม เพื่อนสาวเธอดึงแฟนผมหนีผมตลอด พอตี2 ผับเลิก ผมก็เดินไปหาเธอเพื่อจะเอาเธอกลับบ้าน แต่เธอก็ไม่กลับ จะกลับกับเพื่อน ตอนนั้นผมกลัวมากเพราะเธอเมาไม่รู้เรื่อง พอเธอกลับ ผมกับพี่ได้ขับรถตามรถคันที่เธอกลับ และแล้วผมก็ละสายตา ตามไม่ทันผมรีบขับกลับไปหาพี่สาวแฟนผม แล้วให้พี่สาวโทรหาเพราะเป็นคนเดียวที่เธอจะรับสาย พี่สาวแฟนผมบอกให้เอากลับมาตอนนี้เลยอย่าไปไหน ผมเป็นห่วงกลัวหลายๆสิ่ง แต่พวกนั้นก็มาส่ง เธอนอนบ้านพี่สาว ผมรอตอนเช้าเพื่อเข้าไปคุย และเราก็ได้คุย เธอคุยกับผมดีมาก นั่งตัดเล็บให้ผมด้วย ผมเลยคิดว่ามันเริ่มโอเค**** แต่มันไม่ใช่แบบนั้น พอเธอไปเรียน เธอเริ่มคุยกับผมน้อยลงไม่รู้เพราะอะไร ผมอยากเจอเธอเพื่อปรับความเข้าใจ ผมรอเธอเลิกเรียน ผมเห็นเธอ ผมเดินไปหาเธอแต่เธอไปหลบหลังเพื่อน ผมบอกเพื่อนเธอว่าของคุยกับแฟนหน่อย เพื่อนเธอบอกว่าคุยทำไม แล้วเพื่อนเธอก็พาแฟนผมขึ้นรถแล้วก็กลับบ้าน ผมจิตตกมา ผมทั้งอะไรไปเธอไม่ตอบเลย ทั้งเฟส ไลน์ บล็อกผมทุกอย่าง ผมรู้ว่าตอนที่ผมเทลาะกับแฟน มีผู้ชายคนนึ่งที่หน้าตาดีมากเข้ามาคุยเป็นคนที่เคยคุยมาก่อน ผู้ชายคนนี้เป็นคนเดียวกับคนที่คุยตอนเธอกลับบ้าน ผมพยายามง้อเธอทุกอย่าง เธอไม่สนใจอะไรผมเลย ผมคิดว่าทำไมเธอถึงไม่เห็นค่าผมเลยทั้งๆที่ผมดูแลเธอมาทุกอย่าง ถ้าเธอไม่ทำแบบกับผม ผมก็คงไม่ใจร้อน เธอเอาแต่พูดว่า เค้าเป็นคนเจ้าชู้ ไม่อยากทรมารผม อยากให้ผมไปเจอคนที่ดีกว่า แต่ผมรู้แล้วว่าเธอมีคนคุยแล้ว ผมรู้จักนิสัยเธอ ว่าเธอเป็นคนยังไง ถ้าใครรู้แบบผม ผมคิดว่าไม่มีใครอยากจะคบ แต่ตัวผม ผมคิดว่าไม่ว่าแฟนผมคนนี้จะเป็นคนยังไงผมจะไม่เลิกรักเธอ ผมเทลาะกันผมก็ง้อตลอด ให้อภัยตลอด แต่ครั้งนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย เธอเกลียดผม ไม่อยากคุยกับผม มีอย่างเดียวที่เธอไม่เปลื่ยน คือ เบอร์โทร ผมโทรไปบางทีเธอก็รับ ผมง้อทางโทรศัพ สิ่งที่เธอพูดกับผมมีแต่คำเจ็บๆ เลิกแล้วไม่กลับไปแล้วแบบนี้ พอผมพูดไรไปก็ พูดแต่ อืม อืม ทุกวันนี้ผมก็พยามโทรอยู่นะแต่ไม่มาก กลัวเธอรำคาน ผมได้ไแต่ส่งข้อความ ผมก็สงสัย ว่าเธอเกลียดผมขนานนี้แต่ทำไมเธอไม่เปลื่ยนเบอร์ๆไปๆซะ ผมก็เลยยังมีหวังผมก็จะง้อๆ ตอนนั้นก็จะครบเดือนแล้วที่ผมเลิกกัน แต่ผมก็ยังง้อ ผมรักเค้ามากจนไม่อยากจะรักใครได้แล้ว ผมเสียใจ

*0* ผมชอบเพ้อในเฟส Ton Jetniphat